12 februari:

We wilden zon, we hadden vandaag weer zon. We zijn dus op de knusse camping gebleven. Het werd 20º.

’s Middags hebben we de fietsen gepakt en we zijn naar het naastgelegen dorpje gereden. Vanuit de camper hadden we zicht op de Moskee. In de wijde omgeving wordt hier groente en fruit verbouwd. In kassen, metalen frames met plastic afgedekt. Bij één van de kassen konden we naar binnen lopen en zagen dat er snij- en sperziebonen werden verbouwd. Er was helaas niemand aanwezig.

Bij een klein winkeltje kochten we mooie grote en lekkere sinaasappels en een paar aardappels voor heel weinig.

C&W wilden ook gaan fietsen, maar hadden een lekke band die het na 2 keer plakken, onderweg weer begaf.

We hebben ons aangemeld voor de barbecue met kamelenvlees, morgen om twaalf uur.

13 februari:

De dag begon wat bewolkt, maar die herstelde zich vrij snel, in de middag werd het toch weer 18º met een lekker zonnetje en niet veel wind. Hier houden wij wel van. Om een uur of elf hebben we de tv aangezet en zagen de Nederlandse schaatsers weer goud en 2 x zilver winnen.

We hadden ons aangemeld voor de kamelen-barbecue. Ongeveer in het midden van de camping is een stook- en ontmoetingsplaats. De barbecue is eigenlijk een grote ronde ijzeren plaat van een centimeter dik, met daaronder de gasvlam. Rond het middaguur werd de plaat heet gestookt en kon het uitdelen van de kamelenkarbonades beginnen. Een gepofte aardappel er bij en wat saus. Met z’n allen rond de plaat en bakken maar. Een mandarijntje een paar Marokkaanse koekjes als toetje. Het smaakte goed en het was erg gezellig.

De campingeigenaren, een sympathieke Fransman en z’n vrouw, weten zo de gasten goed aan zich te binden.

De service van de camping reikt ver. We kunnen hier zelfs de gasfles laten vullen met propaan. Onze LPG-fles staat op reserve en de rode fles met butaan van Afriquia is bijna leeg. Tot nu toe werden er elke dag in de namiddag door een mannetje met een bestelauto twee lege cilinders van 30 liter opgehaald en twee volle gebracht. De camping heeft er een bloeiende gashandel aan. Het vullen van onze flessen kost even meer tijd dan thuis. Daar wordt het er onder hoge druk ingepompt, hier zei de campingbaas “het gaat van klok, klok, klok”, gewoon overgieten dus.

Tot in de verre omgeving zie je hier (groente)kassen. We zijn vanmiddag met z’n vieren naar de kas tegenover de camping gegaan. We werden vriendelijk ontvangen door twee werknemers die ons uitgebreid rondleidden door de kassen met courgettes, tomaten en paprika’s. En onderwijl werd een 10-liter jerrycan zonder kop maar met hengsel tot de rand gevuld. Het transport van water voor de gewassen gebeurt met oude motoren, gestookt met flessengas die het water vanuit ‘het zwembad’, gevuld door regenwater, rondpompen. Aan het einde van de rondleiding vroegen we wat die goed gevulde jerrycan kostte, we wilden er gewoon voor betalen. Ze wilden geen geld. Maar op hun smartphone hadden ze een Engelse tekst voorbereid waarin ze vroegen om kleding of telefoons. Gelukkig hadden we een paar bij ons en hebben die aan hun gegeven. We zagen later nog meer campinggasten naar de kassen lopen en met volle manden terugkomen. En als we meer tomaten wilden……

Het was weer een mooie dag.

14 februari:

We zijn op de camping gebleven. We hebben nog een ultieme poging ondernomen om ook de remlichten van de fietsdrager weer te laten branden zonder de extra aangelegde kabel. Helaas, dat lukte niet. Maar, dus met kunstgrepen, hebben we wel de vereiste verlichting. Thuis maar verder puzzelen.

We hebben vanochtend direct onze lege gasfles bij ‘het gasstation’ ingeleverd. In de namiddag was die gevuld met propaan. We kunnen er weer even tegen, want we gebruiken de kachel alleen nog maar eventjes ’s morgens en ’s avonds.

De zon was er vanochtend al vroeg en bleef de hele dag. Met een klein beetje wind er bij was het goed vol te houden. We hebben heerlijk in de zon, dan weer in schaduw, veel zitten lezen. Het was 23º. De dag hebben we in de late namiddagzon met z’n vieren afgesloten met een wijntje.

15 februari:

We hebben de regen van de afgelopen tijd wel een beetje achter ons gelaten, dat hopen we tenminste….

Vanochtend was het bewolkt, in de loop van de dag kwam er een mager zonnetje bij, maar voor zonsondergang was de zon al weer achter de wolken verdwenen. En de temperaturen in Marokko zijn ook nog niet overal erg aangenaam. Hier, aan de westkust dichtbij Tifnit, ligt de temperatuur hoger dan in het binnenland, zagen we op MeteoMaroc. En er zijn waarschijnlijk veel meer camperaars die naar de weersites kijken.

We zijn vandaag even op de fiets naar het naburige dorpje gereden. Het is niet groot, maar heeft wel een moskee, een school en kinderopvang. Een dorpje met de grootte waarvan wij vaak zeggen: als je vergeet gas terug te nemen of te remmen, ben je het al weer voorbij. Lege gasflessen stonden weer aan de kant van de weg, klaar om te worden omgeruild voor volle. Ook een rek met gasflessen van diverse afmetingen en kleuren en met deuken.

Er zijn meerdere kleine winkeltjes, maar bij het eerste aan de linkerkant hebben we weer wat boodschappen gedaan: uien, bananen, yoghurtjes en heerlijke grote pitloze sinaasappels. De sinaasappels en de uien gingen samen in de weegschaal, die hadden dezelfde kiloprijs. Toen de bananen.

Daarna zijn we in de richting van Tifnit gefietst, tot net voorbij een militaire basis. Maar omdat het al redelijk ver in de middag was en de weg nogal wat ups en downs had, zijn we weer terug naar de camper gegaan.

Bij de kruising naar weg P1014 kwamen we langs het bekende stopbord voor een voorrangsweg/-kruising. Wij noemen dat het bord met het sleetje. In veel verhalen die we de afgelopen jaren lazen wordt er op gewezen toch vooral echt even stil te gaan staan. Soms kan er net buiten je gezichtsveld een agent staan die de verkeersregels heel nauwkeurig toepast.

Naast de vele kassen die hier staan, zagen we ook grote ommuurde percelen met, helaas, gesloten deuren. We weten niet wat zich daar achter bevindt.

Vanuit een hoofdwaterleiding van de watertoren werd een aftakking naar een kassenperceel gelegd. Het was wel te hopen dat ze de T-koppeling nog even controleren en vaster draaien, want die lekte een beetje.

We moesten de watervoorraad in de camper even aanvullen, daarvoor kun je met de jerrycan even naar het centrale toiletgebouw. Aan de buitenkant zit een kraan in het aanrecht met een afvoer. Met op het rooster een bekende lettercombinatie.

Ons eten voor vanavond bestond uit een gezond ‘prutje’ van de verse groente die we gisteren uit de kas hebben gehaald, aangevuld met cous-cous, biertje er bij. Heerlijk. Maar het is zoveel, dit eten we nog wel een paar dagen.

De laatste keer dat we netstroom van een camping of camperplaats gebruikten, was op de heenweg op 21 januari in Pont-à-Mousson in Frankrijk. Omdat de Olympische Winterspelen nu bezig zijn, kijken we redelijk veel tv. En vanavond begon een ledlampje eigenaardigheden te vertonen en de keukenverlichting startte anders dan normaal. Bleek toch dat de accuspanning aan de lage kant was en we hebben daarom de camper maar aangesloten op de campingstroom.

De weersvoorspelling voor morgen geeft een bewolkte dag aan. We zijn benieuwd en wachten af.

16 februari:

Gisteravond werden we opgeschrikt door een knipperend led-leeslampje en een minder goed startend tl-buisje. Geen van beide hadden we op reserve bij ons. En we verwachtten ook niet dat we die hier zouden kunnen kopen. Toen het goed en wel buiten donker werd, keken we even naar de cijfertjes op de Victron accumeter. Slechts 11.26 Volt, hetgeen betekende dat we door onze energievoorraad heen waren. We hebben snel een kabel uitgerold naar de netstroompaal en de laadstroom ging gelijk naar 15.5 Amp. Zelfs ook nog toen we om middernacht gingen slapen. Het was een rusteloze nacht met veel gepieker, waarom waren de drie accu’s leeg. Tot vanochtend dachten we dat er mogelijk eentje gewoon ‘op’ was. Meten is weten en we kwamen na een paar uur tot de conclusie dat ze alle drie toch in orde waren. Er bleef uiteindelijk maar één reden voor de lege accu’s over: de gouden plakken op de winterspelen. We hebben te veel naar het schaatsen en de nabeschouwingen zitten kijken en vertrouwden er op dat de stroom wel door de zonnepanelen zou worden aangevuld. We hopen echt dat dat de reden is, maar we moeten er nog wel weer even vertrouwen in krijgen. Het akkefietje heeft een groot deel van de dag in beslag genomen.

In de namiddag hebben we afgerekend bij de campingbaas. We hebben hier 7 dagen gestaan en moesten DH515.- afrekenen. Inclusief waterinname, water en toilet lozen, douche en broodjes voor elke dag. Na het afrekenen vroeg ik hem naar een rubbertje voor de gasfles, ik had er eentje laten vallen en die was niet meer te vinden. Hij verwees me naar het winkeltje verderop. Heel toevallig stond de auto vol gasflessen op de camping. De gasman peuterde 2 ringetjes voor me uit lege gasflessen. Wij blij, hij 10 dirham.

Toen we naar de camper terugliepen werden we aangesproken door twee jonge Nederlandse camperaars. Zij waren al vanaf augustus onderweg en sinds december in Marokko. Ze waren met een enquête bezig en wilden ook ons wat vragen. Ze wilden onderzoeken of er bij camperaars behoefte zou zijn om onderweg overbodige dingen te ruilen of verkopen, of juist zaken die je mist te kunnen kopen. Een ruil-/koophandel. Marktplaats, maar dan net iets anders. Het was een heel spontaan en sympathiek stel en we hebben een hele tijd met elkaar gesproken.

De weersvoorspelling gaf gisteren al aan dat het een wat bewolkte dag zou zijn, dat klopte. In de late namiddag liet de zon zich nog even zien en ging met een fantastische rode gloed onder.

17 februari:

Een zonnige dag voor een mooie rit. Het werd 20º.

We waren er op tijd bij vanochtend, om acht uur stonden we naast ons bed omdat we naar Legzira wilden. Dat was 135 kilometer en daarna nog een plekje zoeken op een camping in Sidi Ifni.

Wij reden vanochtend zelfs al voordat C&W vertrokken. Cor heeft daar nog steeds een beetje last van……

We reden een mooie tocht door een bergachtig en fris groen begroeid landschap. Het was niet druk op de weg, misschien omdat het zaterdag was. Bij Tiznit verlieten we de N1 en gingen verder via de R104. Af en toe een herder langs de weg met een kudde schapen. We durfden het haast niet te benoemen, maar de kilometers die we inmiddels in Marokko hebben gereden gingen over hele goede asfaltwegen, ook vandaag weer.

Het eerste doel vandaag was Legzira, het dorpje is bekend vanwege de natuurlijke rotsbogen op het strand. Rotsen die haaks staan op die langs het strand en grote

bogen vormen waar je onderdoor kunt lopen. De bogen zijn ontstaan door natuurlijke erosie van de rots door het voortdurende geklotst van het water. Die erosie is waarschijnlijk ook verantwoordelijk voor het einde van de mooiste rotsboog. Hij leek op een olifantspoot. In maart 2016 was er al een grote scheur ontstaan toen een deel van de rots afbrak. In september was het einde van ‘de olifantspoot’. Nu is er nog maar één over. Tijdens onze vorige reis zijn we hier ook geweest en zijn er toen uiteraard onderdoor gelopen. Nu konden we wel onder de eerste en enig overgeblevene doorlopen, bij de tweede kon je niet verder, omdat daar de restanten van de rots over het strand liggen. Bovendien was het opkomend water. En dat hebben we geweten, want tijdens het ‘ronden’ van de laatste rotspunt moesten we eerst een paar golven afwachten voordat we er, over de gladde stenen, droog langs konden. En even verderop stond op het strand een man met een karretje met sinaasappels en een pers. Dus, verse jus d’orange. We moesten zelf het glas vasthouden tijdens het persen, want het karretje was niet erg stabiel. We vroegen ons af hoe hij de vijf glazen na gebruik ging afwassen, we hadden geen flessen of jerrycans met water gezien. Nou gewoon, de broekspijpen even omhoog en dan een paar passen de zee inlopen. Daar is genoeg afwaswater. De jus smaakte overigens prima.

Het was inmiddels al ruimschoots lunchtijd en laten we nou net toevallig langs een aantal restaurantjes lopen. We hebben een heerlijke tajine gegeten, bij hetzelfde restaurantje als een paar jaar geleden en volgens ons zelfs aan hetzelfde tafeltje, maar dat kan mogelijk ook onze eigen fantasie zijn…..

Een pot muntthee, elk een verse salade, stokbrood en dus voor ieder een tajine. En ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit zo’n lekkere tajine kefta heb gegeten. En dit alles samen voor DH260, dus nog geen 6 euro per persoon.

We hadden de camper geparkeerd bij een soort van bungalowparkje. Het lag er verlaten bij, net zo verlaten overigens als een paar jaar geleden. Toen mochten we er niet overnachten, nu wel. Maar we hebben er de voorkeur aan gegeven om naar Sidi Ifni te gaan. Daar is morgen een grote souk (markt) en die kunnen we dan lopend vanuit de camping bereiken. Bij de camping van onze eerste keuze stonden al een paar campers ‘in de wacht’, buiten de poort. Dat werd ‘m dus niet. Dan de volgende, honderd meter verderop. Daar was plaats genoeg. Het nadeel van deze camping is echter dat de zon hier pas laat over de berg komt, dus pas ’s middags zit je hier in de zon. Het is niet anders, we hebben een plekje voor de nacht.

En net zoals de vorige keer, staan we in een erg zilte omgeving. De branding is onstuimig, de voorruit van de camper, en de rest natuurlijk ook, is al weer bedekt met een zoutige aanslag. We kunnen dat ook zien aan de gasvlam van het kooktoestel. Normaal is de gasvlam mooi blauw met af en toe een enkel oranje puntje aan het einde van de vlam. Hier is het een oranje-blauwe vlam onder invloed van het natrium. Vorige keer maakten we ons er behoorlijk bezorgd over, te weinig zuurstof in de camper of misschien verkeerd gas. We weten inmiddels beter, niets aan de hand.