Maandag 20 januari: Safi.

We hadden nog een dagje in Oualidia willen blijven om te kunnen zien hoe de vissersvloot na de vangst weer binnenkomt en de bootjes op het strand getrokken worden. Maar helaas, ze zijn niet eens uitgevaren vanwege de harde wind en hoge golven. We hebben daarom vrij abrupt toch besloten om weer verder te gaan.

In de navigatie hadden we een camping op zeventien kilometer van Essaouira ingegeven. In de stad zelf is al jaren geen camping meer, daar staan nu woonflats.

Eergisteren, op weg naar Oualidia passeerden we diverse tankstations. Ik had toen beter moeten opletten, want nadat we vanochtend de cp hadden verlaten moesten we tanken. En het tankstation dat we net buiten de stad passeerden bood te weinig manoeuvreerruimte. Ach, er komt strak nog wel eentje. Maar helaas niet snel genoeg. Het kostte ons uiteindelijk veel tijd en 70 kilometer omrijden. Al met al zouden we daardoor wat aan de late kant aankomen bij de volgende camping. We hebben de plannen bijgesteld en zijn naar de stadscamping van Safi gereden. Tijdens een van onze eerste reizen, misschien zelfs de allereerste, naar Marokko waren we hier ook geweest en ervoeren het toen als een prettige camping waar zelfs een aantal pauwen vrij rondliep. ’s Avonds aten we toen in het campingrestaurant. Groot was de deceptie toen we vanmiddag de camping opreden. Alles, maar dan ook alles is vergane glorie, van enig onderhoud is absoluut geen sprake meer. En het restaurant, niet meer als zodanig in gebruik, leek meer op een bouwval.

Daarbij kwam nog dat we een meningsverschil kregen met de receptionist. Het was dat we al hadden betaald, anders hadden we weer kunnen vertrekken, begrepen we van hem. Ondanks ons meerdere keren ‘sorry’ bleef de man woest. En dat alleen maar omdat we niet wilden dat hij een foto van ons paspoort maakte. “Iedereen vindt dat goed” was zijn verweer en hij liet ons op z’n smartphone pagina’s volle afbeeldingen van paspoorten zijn. Mogen we dan voorzichtig concluderen dat paspoort- en identiteitsfraude hiermee op de loer ligt?

Afijn, deze dag was niet echt onze dag. We zijn nog even een eindje gaan wandelen, maar hebben het wel gehad met deze camping.

Dinsdag 21 januari: Bouzama (bij Essaouira)

Onze eerste stop na vertrek vanochtend was bij Marjane, de landelijke keten van grote supermarkten. En of je nou een megagrote televisie wilt kopen of verse vis van welke soort dan ook, het is er te koop. We hebben weer wat aanvulling gekocht, de koelkast zit weer vol.

Vandaag was het doel op de navigatie: Camping Le Calme in Bouzama. Zoals gisteren vermeld ligt deze camping op zeventien kilometer van Essaouira. Te ver om te fietsen. De afstand zou niet echt het probleem hoeven te zijn, wél de weg zelf, het drukke verkeer en de eventueel te overbruggen hoogteverschillen. Een taxi is het alternatief. We gaan dit morgen onderzoeken.

Na het winkelbezoek zijn we weer gaan rijden. Eerst nog een stuk oostelijk op de RN7A, totdat we bij het dorp Bouguedra de afslag naar de N1 namen. Toen we Safi verlieten was het ons al opgevallen dat de wind zich behoorlijk liet gelden. Eenmaal op die N1 werd het alleen maar meer. De wind had volgens de diverse weer-apps een kracht van 7 Beaufort. Dat was goed te merken aan het stuur. En die windkracht 7 blies over de gortdroge open gebieden met kleine zandstormen als gevolg. Het zicht werd hierdoor vaak danig beïnvloed. Mensen langs de weg en op brommertjes beschermden hun gezichten met sjaals en doeken. Ondanks de stormachtige wind was het een drukte van belang in de diverse kleine dorpjes die we passeerden. Voorzichtig rijdend en soms slalommend vonden we ons de weg erdoorheen.

We reden ook door Had Dra, de stad, of het dorp, die bekendstaat vanwege de grote en drukke zondagsmarkt.

Hoewel delen van de N1 nog niet zo heel lang geleden waren, en zelf nu nog wórden voorzien van een nieuw wegdek, was er toch nog een behoorlijk verschil in rijcomfort. Van sommige delen zeiden we gekscherend tegen elkaar dat ze die best nog even mochten gladplamuren. In de dorpen was het wegdek ronduit slecht en zeer nodig aan een grote opknapbeurt toe. Zijn díe wegen dan misschien voor wat betreft de financiering van het onderhoud afhankelijk van andere bronnen?

We hadden vanmiddag bij de receptie een tajine en een salade besteld. We waren vanavond om zes uur de enige bezoekers in het restaurant, maar de tajine smaakte daar niet minder om.

Het was weer een mooie dag, hoewel veel wind, maar met een temperatuur van 25^oC heel goed door te komen.

altijd drukte in de steden en dorpen en de markten vind je vaak gewoon langs de kant van de weg

Woensdag 22 januari: Bouzama (bij Essaouira).

Gisteravond ging de wind liggen, alsof er geen zandstorm was geweest. De deur kon nog een tijdje open zodat het binnen wat kon afkoelen.

De windverwachtingen voor vandaag zagen er iets beter uit, wat Margot deed besluiten om de was de deur uit te doen. Vanochtend om halftien draaide er bijna acht kilo vuile was in de campingwasmachine. En driekwartier later kon het al worden opgehangen. De wind haalde ook weer aan, het drogen van de was was een beetje een race tegen de klok. Maar wij hebben gewonnen.

Verder hebben we de dag in alle rust doorgebracht. Eerst bij de camper, beetje uit de wind en gedeeltelijk in de zon, lekker zitten lezen. Nadat de zon daar was verdwenen, hebben we het hogerop gezocht en zijn we verhuisd naar het hooggelegen zwembad.

We hebben bij de receptie een taxi besproken, en betaald, die ons morgen om elf uur naar Essaouira brengt. We gaan ervan uit dat we met de taxichauffeur een retourtijd kunnen afspreken. We zullen het beleven.

Donderdag 23 januari: Bouzama (bij Essaouira).

En precies op de afgesproken tijd verscheen er een mooie zwarte Skoda, met chauffeur natuurlijk, die ons naar Essaouira bracht. We vroegen hem waarom het niet een als zodanig herkenbare taxi was met lamp op het dak en taximeter: “dit is een toeristentaxi” was zijn antwoord. Eenmaal in Essaouira heeft hij ons bij de toegangspoort afgezet. We spraken af dat hij ons om vier uur weer zou ophalen. We waren blij dat we, via de camping, een taxi voor deze rit hadden geregeld. Fietsend was het natuurlijk wel dezelfde afstand geweest, maar zonder fietspad en mét Marokkaans autoverkeer.

Voor het geval je dan eerst naar de vissershaven zou willen gaan en niet zou weten welke kant je dan uit moet lopen, kun je gerust vertrouwen op je neus, die je probleemloos op de plek aflevert met de karakteristieke blauwe vissersboten en de vissers die daar hun vangst proberen te verkopen.

Daarna zijn we naar het oude centrum gelopen en hebben wat door de vele straten en stegen gedoold. Overal werd koopwaar van allerlei soort aangeboden. En vaak was het zo dat wanneer je enige interesse toonde, de verkoper je benaderde met de uitdrukking “good price”. Maar die goede prijs viel soms smerig tegen. Margot wilde een klein portemonneetje kopen om gemakkelijk het Marokkaanse papiergeld te kunnen opbergen. Ze vond iets en de ‘good price’ daalde in rap tempo van MAD250 naar de helft daarvan, hetgeen ze nog te veel vond. Een paar winkeltjes verder slaagde ze voor een soortgelijk exemplaar voor MAD50.

We waren tijdens eerdere reizen ook in Essaouira geweest en vonden veel herkenningspunten. Toen konden we echter nog op de fiets naar het oude centrum, omdat we op een camping vlakbij stonden. Die camping is er al jaren niet meer. We vroegen de taxichauffeur hiernaar en hij vertelde dat het bij wijze van spreken per dag allemaal veranderde.

We wisten van reisverhalen van anderen dat het bij Patisserie Driss goed toeven was. Al vrij snel zagen we de naam aan de gevel en in de etalage konden we al een keus maken uit al het lekkers dat daar wordt aangeboden. Het werd voor elk een heerlijke dikke plak cake en een gevulde gebakrol. Hierbij hoorde natuurlijk een nos-nos. Zo’n plekje en zoveel lekkers is voor herhaling vatbaar. De patisserie bestaat al sinds 1928. Alleen de inrichting van dit bijzondere pand is al een bezoek waard.

De tijd vloog om en nadat we nog een terrasje hadden gepakt hebben we ons weer naar de afgesproken plek begeven waar onze taxi even voor vieren weer kwam aanrijden.

Pattisserie Driss, het interieur van deze zaak is al een bezoek waard en dan nog al dat lekkers

met nog een laatste blik op de zee, het strand en de poort, nemen we voorlopig afscheid van Essaouira

Zaterdag 25 januari: Aourir.

Marokko-kennissen van ons staan in Aourir op de camping. Noodgedwongen veel langer dan ze hadden gepland en gewild. Wobbie is namelijk met de fiets gevallen en niet zo’n beetje ook. Dus gaan we vandaag op ziekenbezoek. Via WhatsApp hadden  we met elkaar afgesproken en zij hadden een plekje op de camping voor ons geregeld, Wim stond ons al op te wachten.

Vanaf de camping in Bouzama (bij Essaouira) naar Aourir hadden we de keus uit twee routes. De eerste optie was langs de kust via de N1. De tweede route zou via de A3 gaan. We zouden dan eerst een stuk oostelijk rijden om vervolgens op die A3 terecht te komen. Maar……de lengte van die route was ongeveer dubbel zo lang als de eerste optie. We kozen toch voor de eerste en korte variant van 167 kilometer over de N1. Maar waarom dan die twijfel? Dat kwam vanwege de slechte weg die we reden toen we naar Oualidia gingen. Maar al met al reden we vandaag een alleszins redelijke weg met hier en daar zelfs mooie nieuwe gladde delen. Het was niet heel erg druk. De meeste auto’s waren de blauwe Dacia-taxi’s en die hebben altijd haast met af en toe onverantwoorde inhaalmanoeuvres. En dat terwijl bijna over de hele route de weg is voorzien van een doorgetrokken witte streep en borden die een inhaalverbod aangaven. Een tijdje hebben we kat en muis met een lijndienst bus moeten spelen. Als hij ons voorbij was gereden werd er verderop weer gestopt bij een halte, waarbij wij hem dus weer inhaalden. Dit herhaalde zich een paar keer. Langs de hele route zagen we meerdere malen het verkeersbord dat aangeeft om een onderlinge afstand van 70 meter aan te houden. Nou, sommige taxi’s en andere auto’s vonden 7 meter al ruim voldoende. Maar ach, het was weer een mooie rit door een afwisselend landschap met af en toe een dorpje waar het dan weer een drukte van belang was. Rustig aan rijden was het devies en soms slalommend je weg vervolgen.

Voor in de middag waren we terplekke. Na de lunch zijn we naar W&W gelopen, waar zich later ook Jan & Pieta bij voegden. Onder het genot van een h&d was de middag in no time weer voorbij.

We hebben in het verslag al gedurende een paar dagen weinig aandacht aan het weer besteed. Na de stormachtige wind van de afgelopen dagen met het nodige opwaaiende stuifzand was het gisteren weer helemaal rustig. Voor vandaag gold hetzelfde met een maximum van 24^oC overdag en 9^oC afgelopen nacht. Je hoort ons niet klagen.

vandaag een route van 167 kilometer door een sterk wisselend landschap en gedeeltelijk langs zee...

altijd druk in de steden en dorpen en dan was hier nog niet eens sprake van een marktdag