onze overnachtingsplek in Pals; koffie, wijntje, praten en eten boven in één van de witte huizen

27 januari: Murcia.

We hadden de wekker op halfacht gezet, we wilden deze zondag als grote reisdag gebruiken. Snel ontbeten we en tegen halfnegen waren we weer op pad. Een groot deel van de dag zaten we in de volle zon in de camper, soms zelfs de raampjes een beetje open.

Het geld dat we in Frankrijk aan tolwegen hadden uitgespaard, hebben we vandaag ruimschoots gebruikt. We hebben ongeveer 300 kilometer tolweg gereden. We reden via de C31, de AP7 en de A7. We hadden in eerste instantie een cp in de nabijheid van Alicante in de navigatie gezet. Later hebben we dat veranderd. We staan nu ongeveer 50 kilometer verder, op de cp in Murcia. Een groots opgezet terrein tussen Ikea en een super-de-luxe winkelcentrum. Met een serviceplaats voor waterwisselen en toilet legen. Er staan nu 59 campers, waarvan een groot deel Nederlandse. Dat we nu híer staan betekende wel een lange rijdag: 707 kilometer, om kwartvoorzes waren we ter plekke. De reis verliep voorspoedig, wederom weinig verkeer. Soms zagen we zowel vóór ons, als in de spiegel áchter ons geen enkele auto. In de loop van de middag verschenen er wel steeds meer vrachtwagens.

De natuur is hier al aardig ver. Mooie bloei onderweg van o.a. mimosa en Japanse kers. En ook de sinaasappelbomen dragen al weer veel vruchten.

Wel stond er weer veel wind en die hadden we voornamelijk dwars tot schuin voor. Zonder de beschutting van bossen of bebouwing was het soms lastig sturen.

Nadat we vanavond hadden gegeten hebben we nog even de benen gestrekt, op zoek waar we morgenochtend in het grote winkelcentrum een broodje kunnen scoren.

Op dit moment, 20:30, is het buiten nog vijftien graden. Niks mis mee dachten we zo.

28 januari:

We realiseerden ons vandaag maar al te goed waarom we al vorig jaar de ferry hadden geboekt van Barcelona naar Tangermed (en deze door motorpech helaas hebben moeten annuleren): omdat de rit van Barcelona naar Algeciras zo’n gdvrgtn eind rijden is.

We hadden vanochtend geen haast. Margot heeft eerst een heerlijk knapperig broodje bij Aldi gehaald. Toen we even later ook het derde kopje koffie op hadden, zijn we aan de slag gegaan. De ramen konden nodig een schoonmaakbeurt gebruiken. De cp heeft een keurige servicemogelijkheid. We hebben de schoon- en vuilwatertanks gevuld en geleegd.

Vanaf Murcia naar Algeciras was weliswaar 540 kilometer, maar we wilden het in twee dagen rijden: 400 vandaag en nog ongeveer 140 morgen. Maar zoals al eerder deze reis, hebben we ook nu de planning weer omgegooid. We zijn vandaag naar Algeciras gereden. Welgeteld hebben we nu in twee dagen ongeveer 1350 kilometer gereden. Om elf uur vertrokken we en we waren om zes uur op de plaats van bestemming. We zijn niet langs de kust gegaan maar via de A7, A91, A92N, A92, A45 en A7. Op de navigatie zagen we hoe hoog we reden, het maximum was 1350 meter. Dit resulteerde natuurlijk wel in mooie, weidse uitzichten. We zijn hiervoor een paar keer gestopt, maar buiten voelde je goed dat we hoog zaten. Mede door ook vandaag weer, de harde wind voelde het koud aan.

We hebben vandaag geen tolwegen gereden. En hoewel we verwachtten dat het veel drukker zou zijn dan gisteren, viel dat enorm mee. De laatste loodjes wogen toch weer het zwaarst, een aaneenschakeling van rotondes.

De ‘s zomers drukke badplaatsen als Fuengirola, Torremolinos en Marbella hebben we links (en rechts) laten liggen.

We staan op de cp tegenover het ticketbureau van Carlos Gutierrez met nog 42 andere campers. Stonden er gisteren in Murcia veel Nederlandse campers, hier maar een paar.

Het was weer een zonnige dag en wanneer er niet zo veel wind was, zou het buiten aangenaam toeven geweest zijn. Het is nu (21:30) buiten nog 14 graden. Morgen tickets kopen, boodschappen doen en LPG tanken.

29 januari: Algeciras.

Behalve dat het vandaag geen rijdag was, is er niet heel erg veel te melden.

De temperatuur vannacht was 12 graden en nu (16:30) nog 15. De dag begon uitbundig zonnig, de zonnepanelen hadden het enorm naar hun zin. In de loop van de middag ging het bewolken en nu is de voorruit van de camper bijna ondoorzichtig vanwege de motregen. En dat ging ook weer over, wel laat de lucht donkere wolken zien.

Toen we vanochtend om negen uur onze eigen luiken openden en daarna die van de camper, was er niet veel meer te zien van de drukte van gisteravond. Toen stonden er 42 campers, vanochtend nog maar 4. Hoogstwaarschijnlijk allemaal vertrokken naar de haven.

Na het ontbijt en de koffie hebben we eerst contant geld gepind bij Carrefour. Bij het ticketbureau van Juan Calos Gutierrez kan nog steeds niet worden betaald met de pinpas. Maar het was er nog niet druk, dat werd vanmiddag wel anders. Voor €180.- hebben we een open ticket voor de overtocht naar Tangermed met ferrymaatschappij Ballearia. En traditiegetrouw kregen we weer een presentje. Deze keer was het een fles wijn en een rol koeken. Voorgaande jaren was het wijn en een cake. Een heel aardige geste. Daarna zijn we naar Los Barrios gereden om de LPG-fles volledig te vullen. Dat wordt in Marokko onze reservevoorraad. Zodra we aan de overkant zijn kopen we een Marokkaanse gasfles, helaas met butaan i.p.v. propaan, het is niet anders. Zodra de temperatuur wat gaat stijgen hebben we geen last meer van het niet willen verdampen van het gas. En vanaf het gasstation zijn we naar Carrefour gegaan voor de voorlopig laatste Europese boodschappen.

We willen morgen met de boot van tien uur over. Op tijd opstaan en dan naar de haven voor de formaliteiten en daarna in de rij, wachten op de boot.

30 januari: Asilah.

Een dag die in het teken stond van wachten. Want ken je het verhaal van de veerboot van tien uur? Nou, die voer niet. Naar later bleek waarschijnlijk uit rendementsoverwegingen.

We wilden dus met de boot van tien uur overvaren naar Marokko, waardoor we op tijd in Asilah zouden zijn, bij Maroc Telecom internet konden regelen en een gasfles kopen. We zijn daarom vroeg opgestaan en om 7:45 waren we in de haven. Er was nog weinig leven te bekennen, slechts een paar campers en personenauto’s. Maar dat kwam ons niet vreemd voor. Wij stonden als eerste voor de slagboom van Balearea, de rij groeide gestaag. Dus, tijd voor ontbijt en koffie. Om tien uur kwam een medewerkster vertellen dat de boot pas om één uur zou varen. Ach, het regende en we zaten droog. Maar kort en goed, pas om 14:50 gingen de trossen los, om 17:15 reden we in Tangermed weer van de boot af en naar de douane, om 18:10 reden we op weg naar Asilah, waar we om 19:15 aankwamen. De douaneformaliteiten in Tangermed verliepen minder chaotisch dan we van voorgaande jaren gewend waren. Maar snel was het nog steeds niet. Hoewel er aardig wat personeel rondliep, duurde het al met al toch nog een uur. Maar, we hebben de tijd.

Het was vandaag eerder van de drup in de regen, dan het omgekeerde van het spreekwoord. Toen we goed en wel op de A1 reden, werden af en toe de schuiven goed opengetrokken. Wat we eigenlijk niet wilden, gebeurde dus toch: we reden uiteindelijk het laatste deel in donker met stevige regenbuien. In principe rijden we hier liever niet ’s avonds. Afgezien van de snelwegen, laat de kwaliteit van de wegen soms te wensen over. Of er staat gewoon, zoals ook nu, zomaar een pylon midden op de rechterbaan van de A1. De verlichting van de auto’s is een ander verhaal en kent diverse varianten. Sinds led-verlichting ook voor auto’s in ruime mate en meerdere kleuren verkrijgbaar is, zijn vooral sommige vrachtwagens net vroegtijdig opgetuigde kerstbomen. Taxi’s hebben op het dak een felblauw led-taxi-embleem, waardoor het net politieauto’s zijn. Maar ook het andere uiterste kwamen we tegen: in donker, tijdens een beste regenbui zonder enige verlichting.

We staan nu met nog achttien campers op de cp bij de rotonde in Asilah. De cp is overigens naar de overkant van de weg verhuisd. We wilden in eerste instantie naar de camping, maar vreesden dat het daar met al die regen een natte boel zou zijn, nu staan we op betonplaten.

Met een glaasje wijn bij het eten hebben we getoast op de goede overtocht.

31 januari: Asilah.

Het heeft afgelopen nacht ook nog flink geregend. Overdag was het wisselend bewolkt met af en toe een bui en zelfs soms uitbundige zon. Het werd 17 graden.

Vanochtend na het ontbijt zijn we eerst naar Maroc Telecom gegaan voor ons internetgebruik. We hadden de aankoopfactuur van de internetkaart van vorig jaar meegenomen. En dat hielp, het huidige simkaartje werd met een code weer in werking gezet. Eén maand internet met 10 gB. We hebben gelijk nog twee reservekaartjes meegenomen. Ook het simkaartje van de oude klaptelefoon kon worden opgewaardeerd. Dat was dat, nu nog gas. Maar het was inmiddels weer gaan regenen. Onder het genot van een nos-nos, koffie met melk of café-au-lait, hebben we de bui afgewacht. We hebben in het voorgaande jaar vele varianten hiervan gedronken, de minste was toen een oplos-nos-nos. Maar die van vanochtend was de lekkerst tot nu toe. Een geurige espresso met aan tafel opgeschonken hete melk. Bij de naastgelegen bakker was het ook raak. Twee overheerlijke Marokkaanse platte broden, jammer dat we Assilah morgen weer verlaten…..

Toen we daarna naar de camper terugliepen via een verbindingsstraatje naar de boulevard zagen we bij een winkeltje zowaar blauwe gasflessen staan. Een volle fles butaan voor omgerekend €12.-. We mochten een karretje lenen om de fles naar de camper te brengen. Wanneer deze fles na een tijdje leeg is, neemt de LPG het tijdelijk over. Wij kunnen dan de lege blauwe butaan ergens gaan omruilen voor een volle.

’s Middags zijn we naar het dorp gewandeld. We troffen het, er was groentemarkt. We hebben voor ons avondmaal gelijk inkopen gedaan. Versere groente kun je je niet bedenken. Morgen gaan we naar El Jadida, we willen niet soms zon, maar de hele dag.

1 februari: Kenitra.

Alweer een rijdag, maar korter dan gepland.

Toen we de allereerste keer naar Marokko gingen en ook in Asillah overnachtten, regende het constant. Een Belgische medecamperaar met Marokko-ervaring adviseerde ons toen om 600 kilometer naar het zuiden te rijden om de zon te zien. Dat deden we en zijn voorspelling kwam toen uit. Afgelopen nacht heeft het bijna constant geregend en gestormd. En dat was vanochtend nog absoluut niet anders. We hadden ons gisteren voorgenomen om vandaag naar El Jadida te gaan, dus gas geven en weg. Via de tolweg, dat zou mooi opschieten. Bij Shell aan het eind van de stad eerst nog diesel getankt voor de prettige prijs van ± €0,83 per liter. Het regende dat het goot en het stormde. De ruitenwissers moesten soms op turbo. We zijn de eerste kilometers achter een vrachtautootje blijven rijden. Maar dat schoot met 65 kilometer per uur niet echt op. Dan er toch maar voorbij, rekening houdend met de klappen wind. Het ging goed. Maar de regen werd niet minder en de wind ook niet. Het reed niet prettig. En na 152 kilometer hebben we de handdoek in de ring gegooid, de navigatie bijgesteld en de camping in Kenitra ingegeven. Daar staan we nu, met nog 15 campers temidden van vele waterplassen.

Gedurende de hele reis vanaf huis tot nu rijden we al met tegenwind. Meestal letterlijk gelukkig. Vandaag was de wind van schuin rechtsvoor en de regen voerde zand mee dwars over de weg. De camper zíet er niet meer uit.

Goed en wel op de camping, werd het om een uur of vier zowaar droog, we hebben zelfs de zon even gezien.

We reden vandaag door een uitgebreid tuinbouwgebied. Uitgestrekte velden met kassen: een frame van halve cirkels met daaroverheen witte kunststof bedekking. We konden de bananenbomen zien staan.

We hadden er min of meer op gerekend dat we vanavond ‘Flikken’ en ‘Droomhuis’ konden zien. Helaas, de schotel vindt wel de Astra 3 maar het signaal is te zwak. Dan maar naar BVN op de Hotbird, die zendt beide programma’s ook uit. Maar het zijn herhalingen. Hoe verder we naar het zuiden rijden, hoe groter de kans dat we wel goede ontvangst hebben.

Als je de wind en de regen buiten beschouwing laat, was het met 17 graden best lekker weer…..

camping La Chenaie

poetsen maar.....

2 februari: Agadir.

Bij Marrakech begon de victorie. Of nee, eigenlijk al zo’n 20 kilometer noordelijker. En met die victorie bedoelen we natuurlijk het weer. Vanaf toen hebben we de omslag in het weer meegemaakt: we zaten echt in de zon.

De afgelopen nacht is er af en toe nog een buitje gevallen, maar de wind was behoorlijk afgenomen. We zijn op tijd uit Kenitra vertrokken. Aan de rand van de stad nog wel even de broodnodige inkopen gedaan bij Marjane. Winkels van deze supermarktketen zijn in een groot deel van Marokko te vinden.

Het reisdoel van vandaag was camping Paradis Nomade, ongeveer 20 kilometer ten noordoosten van Agadir en 590 km. vanaf het startpunt van vanochtend. Maar omdat we nu eindelijk Cor & Wil willen ontmoeten, hebben we voor de snelle route gekozen, de A7. Het was niet druk op de weg, dus konden we flink doorrijden. Om halfzes waren we op de camping en hebben buiten in het laatste zonnetje een wijntje gedronken op de goede reis van vandaag. Zonder de app van Campercontact zouden we deze camping niet hebben gevonden. Een kleine camping, op Europese leest geschoeid, van Franse eigenaren. En zelfs met een zwembad, we hebben het niet getest…. We hebben hier vanavond wel onze eerste tajine gegeten. Een poule en een kefta, oftewel kip en gehakt. Morgen naar Sidi Ifni.

3 februari: Sidi Ifni.

Gisteren zaten we in de late namiddagzon tegen een muurtje van een gebouwtje op de camping. Omdat we regelmatig een pomp hoorden aanslaan, dachten we dat de camping een eigen waterbron had. Maar vanochtend kwam een waterwagen een paar duizend liter water in de voorraadput dumpen, niks eigen bron dus.

Toen we vanochtend opstonden was het buiten slechts 8 graden, binnen maar 12. De zon zat nog achter de bomen, had de camper nog niet bereikt.

We hoefden vandaag slechts 170 kilometer te rijden naar Sidi Ifni en de zon stond weer te stralen aan de hemel. Wat wil je nog meer.

Vanaf de camping reden we via de N1 tot aan Tiznit. Daar vandaan via de R104 naar camping El Barco in Sidi Ifni. Cor & Wil mochten van de beheerder met een paar waterflessen de plaats naast hun bezet houden voor ons. Het was een prettig weerzien, door pech en ander ongemak nogal wat later dan gepland. En als verrassing hoefden wij vanavond niet te koken, wij werden uitgenodigd bij hun te komen eten.

We hebben vanmiddag buiten en onder het genot van een wijntje de wederzijdse belevenissen van de afgelopen tijd doorgenomen en kwamen tot de slotsom dat het leven goed voor ons is.

Ook op deze camping staan weer veel overwinteraars. Zij staan voor een groot deel op de voorste rij met direct uitzicht op zee. Velen hebben zelfs een afvoerslang in de put liggen. Wel hoorden we dat de gardien meerdere keren per dag een ronde maakt om te controleren wie er wel en geen stroom gebruikt.

Morgen hoeven we voor de afwisseling niet te rijden, we mogen gewoon doen wat we willen.

4 februari: Sidi Ifni.

De zon komt hier nu om tien over elf over de berg, dat wordt natuurlijk elke dag een beetje eerder. En hij was er weer met volle overtuiging. Het was een prachtige dag, met een temperatuur van 23 graden en weinig wind.

We hadden vandaag geen wekker gezet. We hadden geen verplichtingen, we hoefden dus ook niet te rijden.

Geen verplichtingen was het nou ook weer niet echt. Er moest vandaag toch wel het een en ander gebeuren. Nog voor het ontbijt hebben we een tas met wasgoed afgeleverd. Het wasgoed was na een uur weer schoon en kon op het dak van het gebouw aan lijnen te drogen worden gehangen. En na het ontbijt werd het tijd om de camper te wassen. Sinds de korte rit van Asillah naar Kenitra waren vooral de luiken niet meer om aan te pakken en de zonnepanelen waren ook met een laagje bedekt. Morgen moet de achterkant nog worden gedaan.

Het was ons de vorige keer dat we hier waren ook al opgevallen dat de vlam van het gasje niet mooi blauw is maar voornamelijk geel. Dat komt waarschijnlijk door de zilte omgeving.

Nu (21:00) is het nog 18 graden. Het belooft morgen weer zo’n mooie dag te worden.

5 februari: Sidi Ifni.

Afgelopen nacht bleef de temperatuur steken bij 15 graden, we weten zeker dat sommigen daar thuis van liggen te watertanden. Toen we opstonden was het binnen 16 graden en vandaag overdag werd het buiten 23. Je hoort ons niet klagen.

Wij hebben tijdens de rijdagen van vorige week behoorlijk last gehad van harde wind. Toen we hier zondagmiddag aankwamen was de wind inmiddels afgenomen. Maar de zee bleef nog tot en met gisteren aardig onstuimig met soms een woeste branding. Hoe anders was dat vandaag, een kalme zee. Twee surfers keken elkaar teleurgesteld aan nadat ze een blik op die bijna vlakke zee hadden geworpen, geen surfdag vandaag.

Vanochtend was weer een beetje wasochtend. Eén wasmachine met de laatste T-shirts en een paar broeken en als laatste hebben we de achterkant van de camper weer de originele witte kleur gegeven.

Niet alleen de zee was rustiger, het was ook een beetje helderder dan gisteren. Maar vanavond lag er weer een dampdeken over de zee zodat de horizon niet meer was te zien.

We hadden bij Maroc Telecom in Asillah de simkaarten voor zowel internet als telefoon laten opwaarderen. Internet werkt wél, de telefoon helaas niet. We hebben een oude Nokia klaptelefoon om, indien nodig, betaalbaar te kunnen bellen. Dat hadden we vorig jaar ook en het werkte toen perfect. Maar toen we het gisteren testten, gaven de beide iPhones ‘niet thuis’ en kregen op de Nokia de melding dat we ons ‘ergens bij een provider moesten aanmelden/registreren’. We waren vanmiddag helaas op het verkeerde moment bij MT om het probleem te laten oplossen, gesloten van 12 tot 2. Morgen nieuwe dag, nieuwe kansen.

Op de markt in het centrum hebben groente en sinaasappelen gekocht. De sinaasappelen die vooraan lagen konden ons niet echt bekoren. Waarop de handelaar vroeg of we ze wilden eten of persen. De eetsinaasappelen lagen iets verder naar achteren. Dat gold ook voor de krop sla. Uiteindelijk hadden we meer dan een rugzak vol met groente en fruit voor DH26 (±€2,60).

Net buiten de camping zijn een paar kleine winkeltjes. Wanneer je voor de allereerste keer in Marokko bent, zou je ze niet als zodanig herkennen. ’s Morgens haalt (bijna) iedereen daar z’n baguette of platte broodje. Maar het winkeltje heeft veel meer te bieden. Behalve voor groente en vlees zou je niet verder voor je boodschappen hoeven lopen dan dit ene piepkleine winkeltje.

De laatste keer dat we externe stroom voor het laden van de accu’s hebben gebruikt was in Argelès-sur-Mer in Frankrijk. Hoewel de dagen daarna niet altijd even zonnig waren, konden we door de combinatie van rijden en zonnepanelen de accucapaciteit mooi op pijl houden. En dat geldt nog steeds, hoewel we dus nu niet meer rijden. We gebruiken ongeveer net zoveel stroom als we met de zonnepanelen kunnen opwekken. Zolang we nu hier staan, geeft de meter elke namiddag aan dat de panelen alle gebruikte stroom weer hebben aangevuld. En naar verwachting wordt dat alleen nog maar meer, naargelang de zon hoger aan de hemel komt.

We hopen dat het morgen weer zo’n dag als vandaag wordt.

6 februari: Sidi Ifni.

Het voldoet ons hier goed, we hebben er nog maar een dag aan vastgeknoopt. Afgelopen nacht was het 12 en vandaag overdag werd het 22 graden met een enthousiaste zon.

Omdat we gisteren wél op de goede plaats maar níet op de goede tijd waren, moesten we vandaag weer naar Maroc Telecom.

We zijn met z’n vieren naar het centrum van de stad gelopen. Opvallend, maar niet uniek, waren ook hier weer de lege en verlaten gebouwen. Niet alleen kleine, maar ook ooit prestigieuze grote panden stonden er leeg en verlaten bij. Dit geeft toch altijd weer een trieste aanblik. Veel vrolijker waren de vele kleurrijke tekeningen op een muur rond een gebouw met tuin.

We hadden gisteren al besloten om vandaag samen te gaan eten. Vlak voor de groente-, vis- en warenmarkt is een straatje met een aantal openlucht restaurantjes. Eigenlijk zijn het alleen maar terrasjes, van elkaar gescheiden door een touw. We hebben er heerlijk tajine gegeten en waren een beetje verbaasd toen we de rekening kregen. Met z’n vieren betaalden we voor de tajines, elk een kleine salade vooraf en één fles water totaal: DH135.- (± €13,50). De terrasje waren dan wel door een touw van elkaar gescheiden, toch was er onderling handel tussen de bedrijfjes. En hoe dat allemaal geregeld wordt, wíj komen daar niet achter.

Maroc Telecom was inmiddels geopend. We moesten even wachten, er waren een paar klanten vóór ons. Achter de brede balie zaten twee medewerkers met voor elk één klantstoel. Wij waren aan de beurt en ik werd gewenkt te gaan zitten, Margot kon blijven staan. Later, toen de andere stoel vrij kwam, werd Margot er op gewezen dat ze die stoel kon bijschuiven. We hebben het telefoonprobleem voorgelegd, maar kregen het idee dat de beide mannen er ook niet raad mee wisten. Er werden diverse nummers voor ons genoteerd waarop we informatie over de resterende looptijd en waarde van de simkaart konden opvragen, waarvan sommige dan later weer werden doorgestreept. We vermoeden dat bij MT in Assilah iets is fout gegaan. Wel heeft de man aan de serviceprovider het probleem gerapporteerd. Mogelijk krijgen we daar nog informatie over. Het belangrijkste is echter dat we toch wél met de Nokia kunnen bellen.

Het is altijd een hele klim om via een serie trappen in het centrum te komen. Voor de terugweg gebruikten we ook vandaag weer de hoofdstraat, die glooiend daalt naar zeeniveau. Het was inmiddels al weer vier uur, waar blijft de tijd. Nog lekker een tijd buiten zitten lezen.

7 februari: Sidi Ifni.

Vandaag was weer een mooie dag met 21 graden en volle zon. Maar dit was voorlopig de laatste dag hier. Morgen gaan we nog wat zuidelijker.

Gisteren scoorden we onze eerste aardbeien. Een deel was overrijp en dus geschikt voor de blender. Niks mis mee, samen met een paar peren leverde het een paar heerlijke smoothies op. Bij de overige aardbeien bevonden zich een paar supergrote. Eén zo’n grote was genoeg voor een stuk stokbrood.

Om een uur of twaalf zijn we een strandwandeling gaan maken. In tegenstelling tot voorgaande jaren, konden we nu nog net om een paar rotspunten lopen. Het strand was daar nog niet overspoeld door het opkomend tij. Door een local werden we wel gewaarschuwd niet verder te gaan, mogelijk zouden we onszelf dan insluiten.

Ook ontmoetten we op het strand een Duitse mevrouw. Ze vertelde dat ze alleen reisde en al veel van de wereld had gezien. Vanochtend was ze al om zeven uur met het openbaar vervoer vanuit haar hotel in Agadir vertrokken. Daar zou ze komende nacht weer overnachten. Ze fotografeerde dat het een lieve lust was, met haar telefoon en met een Nikon compact. Ze vertelde dat ze de was bij de camping had afgegeven, die kon ze op de terugweg dan weer meenemen. En of we even een paar foto’s van haar wilden maken, maar natuurlijk.

Wij staan op Camping El Barco. Een deel van de gasten, voornamelijk Fransen, overwintert hier. Het is dan ook net een klein dorp met een heuse jeu-de-boules club. En ’s middags komt de breiclub samen. We weten niet hoe het geregeld is met verjaardagen….

Op deze camping is nog steeds wel een plaats te vinden, de camping was en is niet vol. Aan de overkant van de weg is nog een camping. Hier overnachten soms campers voor de poort, in afwachting van een plaatsje binnen.

We hebben in de namiddag ons ‘tapijt’ alvast opgepakt, morgen alleen nog even de vuilwatertank legen en dan kunnen we weer op weg.

8 februari: El Ouatia (Tan Tan Plage).

Via de N12 en de N1 zijn we vandaag naar El Ouatia gereden, een ritje van 210 kilometer, die ons uiteindelijk bracht naar camping Sable d’Or. We hebben een plaats zonder stroom. Die liggen een beetje aan de buitenkant van de camping en dat heeft dan weer het voordeel dat wij al weer uitzicht op zee hebben.

Op heel veel plaatsen werd druk aan de weg gewerkt. Dat hield in dat we afwisselend op stukken splinternieuw asfalt zonder belijning reden, dan weer op de oude weg met rafelranden, gaten en/of wasbordoppervlak en op stukken noodweg om een nog te bouwen kunstwerk heen. Wat verder opviel was dat we, vooral het deel tot aan Guelmim, door een groen landschap reden met enorm veel cactusplanten. Toen we jaren geleden op Sicilië waren werd daar levendig gehandeld in de cactusvruchten. Dat hebben we hier (nog) niet gezien.

Waar we van de N12 naar de N1 gingen, in Guelmim dus, hebben we nog even boodschappen gedaan bij Marjane. Dit was echt een mini-Marjane. Hoe dunner bevolkt, hoe kleiner de winkel. Goed en wel op de N1 kreeg het landschap minder kleur, werd bruiner, weidser en rotsachtiger.

El Ouatia is ook bekend als Tan Tan Plage en ligt 26 kilometer ten westen van Tan Tan op de kustroute naar het nog zuidelijker gelegen Laayoune. De vissershaven van Tan Tan Plage is verantwoordelijk voor een groot deel van Marokko’s export van sardientjes. Het strand is druk in de zomermaanden en populair onder surfers. Het dorp is ruim voorzien van hotels en restaurantjes. De hotels zullen niks aan ons verdienen. Een restaurantje zullen we vast nog wel gaan opzoeken.

Alweer hadden we vandaag een zonnige dag bij een temperatuur van 22 graden. Morgen gaan voor ’t eerst de fietsen van de drager en gaan we het dorp verder verkennen.

lunchpauze; 180 graden panorama

9 februari: El Ouatia (Tan Tan Plage).

Het verkennen van het dorp is er niet van gekomen. We zijn er wel naar toe gefietst, hebben brood en fruit gekocht en weer naar de camper gebracht. Net als op meerdere plaatsen in Marokko zagen we ook hier een garage/werkplaats/autospuiterij. Buiten stond een camper die al volledig was geschuurd en deels van plamuur was voorzien. De originele kleur was dus al niet meer te zien. Mogelijk kunnen we over een paar dagen het eindresultaat nog bekijken. Overigens, de Nederlandse camper die afgelopen jaar in Tafraoute eenzelfde behandeling onderging, staat nu achter ons en ziet er nog steeds heel mooi uit. Zie: Marokko > 2018 > week 12.

Wat ons intrigeerde was de vissershaven. De haven ligt ongeveer een kilometer in zuidwestelijke richting van de camping verwijderd. Met de fiets dus gemakkelijk te doen. Maar de haven is douanegebied. We zouden, heel voorzichtig, doorfietsen maar een opmerkzame agent riep ons terug. Of we onze paspoorten bij ons hadden: “nee, helaas niet die liggen in de camper”. Maar we hadden wel de geplastificeerde kopieën bij ons, die we ook gebruiken tijdens het inschrijven op een camping. Hij ging hiermee akkoord. We moesten vóór de slagboom wachten, dan kon hij de administratie verzorgen. Een paar minuten later mochten we doorfietsen en konden het hele havengebied verkennen. Het was er een drukte van belang. Er werd op diverse plaatsen verse vis verhandeld en ook particulier verkocht. Ook werden vrachtwagens volgeladen met bakken vis, mogelijk de sardientjes voor de export.

Een groot afgeschermd deel van de haven werd gebruikt als scheepswerf. Hier werd onderhoud aan de schepen gepleegd. Er lagen trouwens ook vissersboten die al in lange tijd geen onderhoudspersoneel hadden gezien en mogelijk ook nooit meer zouden zien. Op een ander deel werden splinternieuwe houten schepen gebouwd volgens de aloude techniek van kielbalk, spanten en huidgangen. Helaas mochten we niet op de scheepswerf rondkijken. Wát we er van konden zien was door de toegangspoort.

Op het haventerrein ontdekten we ook een ijsfabriek. Jammer genoeg niet voor een Magnum aan een stokje, maar voor handkarren van ongeveer 1 bij 2 meter die onder een laadslurf met koelijs werden geladen.

De rest van de dag hebben we bij de camper doorgebracht met lezen, lekker in de zon. In de namiddag begon de wind weer aan te halen en werd het frisser. De dag begon trouwens mistig en het was toen maar 11 graden. Het werd uiteindelijk een aangename 20 graden met volop zon.

klik op de foto's en/of de kaart en de afbeeldingen worden vergroot