26 februari:

Via de P1305, N12, N1 en R102 zijn we van Abaynou naar Icht gereden. En ook nog even in Guelmim de voorraden aanvullen en diesel getankt. De R102 vanaf Bouizakarne tot aan Icht was hier en daar behoorlijk smal met rafelige zijkanten. Gelukkig was er niet heel erg veel verkeer. Met tegenliggers volstaat het meestal om beide even met de rechterwielen in de berm te rijden. Maar dan wel langzaam aan hoor. Een paar keer kwam ons een vrachtauto en een bus tegemoet. Dan gaan wij zo ver mogelijk in de berm en stoppen we even. Kan de andere partij met gepaste snelheid doorrijden. Iets anders is het wanneer een Marokkaanse chauffeur met veel haast, en welke heeft dat nou niet, je wil passeren op een plaats waar dat eigenlijk niet kan. Maar hij móet er langs.

De omgeving waar we vandaag reden was adembenemend. Kilometers lang reden we door oneindig niemandsland met aan weerskanten hoge rotsen. Geen herders met kuddes schapen of geiten, helemaal niets. Maar oh zo mooi. Helaas kende deze weg geen stopplaatsen of een verbrede berm om even te gaan staan en genieten.

We staan nu op Camping Amerdoul en het waait hard. We hebben een plekje uitgezocht direct achter de muur, zodat we minder last van het opwaaiende zand hebben. We staan vlakbij het zwembad, maar het water is nog niet voldoende opgewarmd. Het bleef bij pootjebaden.

In de namiddag zijn we via het palmenbos naar het naburige dorpje gelopen. Veel ommuurde stukken terrein met niets. Onderweg zagen we een waterput met er naast een rubberen emmer. En dan niet een emmer zoals wij die kennen, maar gemaakt van een autoband. Het hart van het gehuchtje was natuurlijk de moskee.

27 februari:

We hebben de app MaRoute op onze smartphone. Hierop kunnen we zien waar er in Marokko aan een weg wordt gewerkt, wat er gebeurt, of dat een weg is geblokkeerd. We keken er gisteravond naar en zagen dat we geluk hebben gehad. We moesten toen bij Bouizakarne van de N1 naar de R102 over een laag bruggetje, maar daar liep het water van de rivier al overheen. Het stroomde behoorlijk. We zagen op de app dat de weg daar vlak na ons vanwege het overtollige water was geblokkeerd. Zo konden we een paar weken geleden ook zien waar de wegen waren geblokkeerd vanwege de sneeuw.

We begonnen met zonnig weer en moesten nog een klein stukje R102 rijden. Die ging later over in de N12 en dat was een verademing. Twee royale banen zonder rafelranden waardoor tegenliggers en inhalers nauwelijks meer problemen gaven.

De afstand naar Tata was ±145 kilometer. En tijdens de eerste 50 daarvan waren de tegenliggers op één hand te tellen. Het landschap was nog mooier en uitgestrekter dan gisteren. We reden door een zandkleurige omgeving, omringd door gigantische rotspartijen. Het waaide nogal, waardoor het niet altijd en overal even helder was. We noemden het zandmist.

Bij elke in- en uitgang van de dorpen werd weer driftig door de politie gecontroleerd. Zoals al eerder aangegeven, wij zijn hier nog nooit gecontroleerd en mochten gewoon doorrijden. Maar het teken daartoe wordt pas op het allerlaatste moment en soms heel nonchalant gegeven. Wij groeten dan toch maar en dat wordt ook altijd beantwoord. Je wordt trouwens geacht zo’n post stapvoets te naderen. Heel balorig hebben we al eens geopperd de gewone snelheid aan te houden. We doen het bij nader inzien toch maar niet…..

In Tata zijn een aantal campings, waarvan slechts een paar dichtbij het centrum. Wij hadden gekozen voor Camping Palmier. We hadden hier de vorige reis ook gestaan. Je bent van hieruit op de fiets zo in het centrum. Maar er waren meer (Franse) camperaars die er zo over dachten. De camping was vol. Twintig meter verder was een overloop, daar staan we nu en blijven in ieder geval tot we de souk op donderdag hebben gezien en beleefd. We begonnen de dag met zon en eindigen er ook mee.

rijdend vanuit de camper: uitgestrekte, wonderschone landschappen

rijdend op de grote stille heide.......

28 februari:

Vandaag al weer de laatste dag van februari: time flies.

Vandaag was geen reisdag, we zijn nog gewoon in Tata. Toen vanmorgen de camper naast C&W was vertrokken, hebben wij die plaats ingenomen. Kwam ook beter uit vanwege de zon op de panelen. Die zon scheen trouwens weer volop vandaag. Maar aan het eind van de ochtend begon het hard te waaien en dat duurt ook nu in de avond (20:00) nog voort. We hebben onze Marokkaanse mat die langs de camper lag, opgerold. Dan kan die er vannacht in ieder geval niet vandoor.

Vanmiddag hebben we op de fiets even het dorp verkend en sinaasappels gekocht. Verder hebben we (weer) zitten lezen. Wat zouden we moeten zonder e-reader.

1 maart:

Nieuwe maand, nieuwe kansen. Met enige verbeelding zou dit een uitdrukking op de kermis kunnen zijn. De dagen, en dan natuurlijk ook de weken, vliegen ons door de vingers. Een goed teken natuurlijk!

We hebben een lijst met alle marktdagen in de diverse steden in Marokko. En volgens die lijst zou er vandaag een souk zijn in Tata. Niets was echter minder waar. Navraag bij de campingbeheerder leerde ons dat er wel een souk is, maar ruim 6 kilometer verderop. De grote souk in Tata is altijd op zondag.

We hebben in de stad de fietsen tegen een muurtje gezet en zijn gaan lopen over de permanente markt. Het is bijna niet voor te stellen wat er allemaal te koop wordt aangeboden en hoeveel. Op het imperiaal van een bestelautootje zagen we een aantal geisers. Bij een winkeltje stond een hele serie koelkasten op de stoep, allemaal gebruikte exemplaren. En veel plastic speelgoed.

De mannen van de marktkramen vermaken zich prima als er (even) geen handel is. Van spaanplaat of iets dergelijks kun je gemakkelijk een dambord maken. En voor de zwarte vakken kun je natuurlijk ook rode verf gebruiken. Damstenen, nou die waren er niet maar wel plastic flesdoppen, rode en blauwe. Daar kun je ook prima mee dammen. En een dam geslagen, dop omkeren.

Bij een winkeltje van MarocTelecom hebben we een simkaartje gekocht om te kunnen telefoneren. We hebben nog een klaptelefoontje en die zou het toch moeten kunnen. Maar de mannen kregen het niet voorelkaar. Ze gingen ook een beetje te voortvarend te werk. Het oud-formaat kaartje moet in deze oude telefoon. Maar in no time hadden ze het nanokaartje al uitgedrukt en geprobeerd te plaatsen. Toen de nano maar weer in de micro en die weer in de oud-formaat simkaart. Maar die kregen ze dan weer niet in de telefoon. Kort en goed, voor €1.80 hadden we een simkaart met telefoonnummer, maar konden er nog niet mee bellen. We hebben ‘thuis’ alles nog eens bekeken en de oud-formaat simkaart past gewoon in de telefoon. En jawel, het werkt. Nu moeten we morgen nog even wat beltegoed kopen, mooi klusje.

2 maart:

Niet elke dag kan en hoeft spectaculair te zijn. En vandaag was zo’n dag.

We hebben 1 uur telefoontegoed gekocht voor DH20.-, dat is 2 weken geldig. Kunnen we zo af en toe even contact opnemen met het thuisfront.

Vanochtend was er in de stad nog redelijk wat leven in de brouwerij. Vanmiddag werd het gewoon stil. De meeste winkeltjes sloten voor de rest van de dag. En we hoorden zeer regelmatig de oproep van de Moskee. Het was vandaag vrijdag, de dag met het vrijdaggebed. Morgen gaat alles weer open.

Nadat we het telefoontegoed hadden gekocht hebben we op een terrasje nos-nos besteld. Vanmiddag zijn we in de stad wezen eten. Cous-cous met kip en groente en een fles water, totaal voor DH70.-. Het heeft ons prima gesmaakt.

3 maart:

We reden via de N12 naar Foum Zguid. Een tochtje van 138 kilometer. En in totaal zijn we 2 vrachtauto’s, 1 bus, 2 taxi’s, 3 personenauto’s, een brommertje en een voetganger tegengekomen. En er stond halverwege een camper met pech, ze waren net bezig de gevarendriehoek weer op te ruimen. En één auto reed ons voorbij. Dat was overigens niet zo moeilijk, we reden niet al te snel. Zo konden we genieten van de omgeving. Kortom, het was dus vandaag niet druk op deze prachtige weg zonder kuilen en bulten. Die zo te zien niet zo lang geleden volledig vernieuwd is. Wel waaide het ook hier behoorlijk en af en toe stoof er wat zand over de weg. We zijn een aantal keren gestopt om te kijken en genieten van dit weidse zand- en rotslandschap. Een paar kilometer voor de stad was nog steeds de brug niet gerepareerd en moesten we via de oude doorgang.

Vlak voor de ingang van de camping zijn een paar bedrijfjes gevestigd. Een metaalwerkplaats waar aluminium kozijnen/ramen werden gemaakt en een naaiatelier. Eenmaal op de camping hebben de dames gelijk een stofje uitgezocht bij het atelier en de naaister maakt daar voor hun een Marokkaanse jurk van. Zondagmorgen om tien uur zijn ze klaar. We zijn benieuwd.

Toen we om een uur of halfdrie door de stad liepen was er nog niets te doen en alle winkeltjes nog gesloten. Een paar uur later was er meer reuring en diverse metalen deuren stonden open. Hier en daar wat groentehandel, gereedschap, mini supermarkt, dus eigenlijk een minimarkt en een paar kippen die waarschijnlijk de dag van morgen niet levend zullen meemaken. Eten en gegeten worden…..

Ook een paar meubelmakers die seriematig tafels maakten. En natuurlijk de nodige constructiewerkplaatsen waar alle metalen (winkel)deuren worden gemaakt.

prachtige landschappen onderweg langs de N12