't was even klimmen voor een overzicht, maar we moesten toch omhoog om naar de souk te lopen

19 februari:

We staan nog steeds in Sidi Ifni, het bevalt ons hier wel. Het werd vandaag 20º. Op een gegeven moment zeiden we tegen elkaar dat we nu toch echt uít de zon moesten gaan, anders zouden we kunnen verbranden.

Na de koffie zijn we gaan lopen. Eerst naar de camping waar we in eerste instantie voor hadden gekozen, maar waar men toen buiten de poort al in de wacht leek te staan. Er stonden nu nog een paar buiten, hoewel er op de camping voldoende plaatsen waren. Maar waar we nu staan, Camping El Barco, kunnen we tenminste de zee zien en horen. Daarna hebben we in noordelijke richting een strandwandeling gemaakt. Even buiten de stad, aan het strand, staat een Marabout. We mochten wel even naar binnen kijken, maar er uiteraard niet in. Een marabout is een koepelgraf.

Hier rusten de overblijfselen van een Marabout, een plaatselijke heilige. Zowel het graf als de heilige wordt een Marabout genoemd en is onderwerp van verering.

We zijn daarna verder langs het strand gelopen tot we niet verder konden, of we hadden tot de enkels door het water gemoeten. Maar aangezien het opkomend tij was, leek ons dat geen optie.

We wilden nog even naar het ‘commerciële hart’ van de stad. Ook de plaats waar afgelopen zondag de souk was. Vanaf zeeniveau ligt die plek aanzienlijk hoger. Zondag gingen we via een serie trappen, vandaag namen we een geleidelijk stijgende doorgaande weg er naar toe. Kalm aan lopen en af en toe even hertjes kijken (= stilstaan en zoekend rondkijken; maar eigenlijk dus gewoon uitrusten….). Op een terrasje hebben we een glas sap gedronken en in één van de vele kleine winkeltje wat koekjes gekocht. Al slenterend ontdekten we nog een kleine medina. Daarna hebben we met z’n vieren in de namiddagzon de dag geëvalueerd, maar dan natuurlijk wel onder het genot van een glaasje wijn en besloten nog een dagje hier te blijven.

20 februari:

Vandaag weer een mooie dag in Sidi Ifni. Wel doken er af en toe wat wolken voor het zonnetje, het werd 19º, maar met een beetje meer wind dan gisteren. Je hoort ons niet klagen! Want we zagen op de app van onze zonnepanelen thuis dat het daar vanochtend -3º was.

De camping is een beetje rommelig. Er staat van alles en er gebeurt van alles. Helemaal achteraan staat een stal met daarin twee paarden en een veulen. Van tijd tot tijd worden die verzorgd. En dat betekent ook dat het veulen en de moeder gewoon even los op de camping lopen. Het veulen wijkt niet van de zijde van de moeder.

Een eind in zee werd ook vandaag weer met kleine bootjes druk gevist. We telden vanmorgen 25 bootjes. Dichter onder de kust waren een paar plankzeilers in de weer.

Verder valt er niet zo heel veel te vertellen vandaag. Maar toch, we zijn weer, heel rustig aan, naar het centrum gelopen. Het viel op dat de rotonde vlak bij de camping rondom was voorzien van Marokkaanse vlaggen en er stond een regelende politieagent. En in de verte zagen we een aantal witte tenten. Op elke straathoek van de hellende weg naar het centrum stonden ook agenten en militairen. We vroegen de agent bij de rotonde of er misschien een feest was: “nee, er komt een minister”.

We zijn verder gelopen, hebben wat lekkere koekjes bij een bakker gekocht en ook weer jus d’orange bij hetzelfde restaurantje als gisteren gedronken. En opeens klonk er driftig gefluit. Het was deze keer niet de scheidsrechter bij een uit de hand gelopen voetbalwedstrijd, maar een politieagent die het gewone verkeer tegenhield om de stoet met de minister(s) te kunnen laten passeren. En dat was me een stoet. In totaal telden we 26 auto’s. Later, toen we weer naar de camper terugliepen, zagen we bij de rotonde alles in omgekeerde volgorde nog een keer. Weer 26 auto’s.

We hebben inmiddels de weersites geraadpleegd. Er wordt hier en daar nog regen verwacht en lagere temperaturen. Hierop zitten we niet te wachten. Morgen eerst naar Marjane in Guelmim om de voorraad wat aan te vullen. Dan volgt verder overleg over de route.

21 februari:

Een halfbewolkte dag vandaag. We hebben eerst nog even de (zilte) aanslag van de voorruit gewassen en zijn toen op pad gegaan. De eerste 20 kilometers reden we over nieuw asfalt. Wat verder opviel was dat op diverse plaatsen de lage bruggen over de rivierbeddingen waren vervangen door nieuwe hogere.

We zijn eerst naar Marjane-supermarkt in Guelmim gegaan voor boodschappen. Hoe zuidelijker we komen, hoe kleiner de supermarkt. Maar er was voldoende voor ons te koop. Toen we daarmee klaar waren was het pas twaalf uur. We zouden mogelijk kunnen overnachten bij het politiebureau en dan de volgende dag verder gaan naar Tan Tan. Maar gezien de tijd hebben we besloten ook de 160 kilometer naar Tan Tan te rijden. De hoofdkleur van de omgeving van de route was eerst groen. Die werd later meer bruin: minder begroeiing, meer rotsen en zand.

Het viel op dat er onderweg veel politie op de been was. Bij een brug stond aan elke kant een agent. Ook op andere plaatsen was meer politie dan we gewend waren. Tot op een zeker moment ons een lange file ‘belangrijke’, hoofdzakelijk zwarte auto’s tegemoet kwam. Rode en groene lichten op het dak en knipperende koplampen. We vermoeden dat de minister die gisteren in Sidi Ifni was, een rondtoer door het land maakt.

Onderweg hebben we een paar keer gestopt om van de mooie omgeving te genieten. Om halfvijf waren we op Camping Residence Sable d’Or in El Ouatia, 20 kilometer westelijk van Tan Tan. De camping was nog aardig bezet, ook hier weer heel veel Fransen. We vonden uiteindelijk een plekje voor twee campers naast elkaar met zicht op zee. Na een uurtje kwam er nog een camper met Nederlands kenteken bij. Vanwege de speciale bouw van de camper wilden zij niet met de kop naar de zee gekeerd staan, maar dwars, de volledige rechter zijkant kan namelijk worden opengeklapt. Inderdaad, zoals een echte Hollandse patatwagen. En dat ging even goed mis. Zij kwamen in het zand terecht en zaten muurvast. Er werden allerlei hulpmiddelen uit de kast gehaald, maar niets hielp. Dan maar een zware terreinwagen er voor die de camper er wel even uit zou trekken. Toen zat die zelf ook vast. En dit alles gebeurde vlak naast ons. Er bleef maar één mogelijkheid over: een tractor die de camper er achterwaarts uittrok. Maar dan stonden wij in de weg en ze hadden geen sleepkabel die hiervoor lang genoeg was. Kort en goed, wij hebben onze camper van de blokken gereden en Cor had een lange sleepkabel, zodat de ruimte en de middelen er waren om de onfortuinlijke Amerikanen uit de benarde positie te helpen. Het lukte, en blij dat ze waren!! We werden uitgenodigd voor een wijntje en een bezichtiging van de camper, waarvan de indeling zeer sterk afwijkt van wat bij ons gebruikelijk is. Een keuken achterin met veel koperwerk, aan het plafond een oude telefoonhoorn met daarin de keukenverlichting, links voorin een bank, in het midden een houten tafel op poten met een tot gewone stoel omgebouwde po-stoel en in de hoek een serie op elkaar gestapelde oude reiskoffers als bergruimte. Wat we al aangaven, het bleken Amerikanen te zijn die een camperopbouw in Hengelo hadden laten maken op een Mercedes 906 OK. Hiermee trokken ze al bijna een jaar door Europa en nu dus in Marokko. Als ze ooit weer naar Amerika teruggaan, overwegen ze om de opbouw ook te laten verschepen en die dan mogelijk daar weer op een bestelbus o.i.d. te laten monteren.

We zijn met z’n vieren om acht uur naar hun toe gegaan en waren om tien uur weer in de eigen camper. Een spraakzaam en sympathiek stel. Met een uitgebreide ‘hug’ namen we afscheid. Een bijzondere afsluiting van alweer een mooie dag.

22 februari:

El Ouatia bereidt zich voor op veel toeristen. Tenminste als we mogen afgaan op de mooie nieuwe boulevard. Er wordt nog hard aan gewerkt. De deklaag over de totale lengte van het muurtje langs de boulevard wordt voorzien van glanzend gepolijste natuurstenen dekplaten. Het leek wel marmer.

Het dorp heeft een klein gemoedelijk centrum met de gebruikelijke winkeltjes. We hebben er brood en fruit gekocht, en ansichtkaarten voor de kleinkinderen. We zijn benieuwd wanneer die in Nederland aankomen.

We prijzen ons nog steeds gelukkig met onze simpele, maar zeer doeltreffende mountainbikes. We komen er net iets verder mee in de omgeving van waar we staan dan wanneer we dat lopend zouden moeten doen. We hebben daarom ook nog even gekeken bij de camperplaats, anderhalve kilometer noordelijk van waar wij staan. Dat is echt een camperplaats zonder enige voorzieningen, er stonden ongeveer 15 campers.

De gisteren zo onfortuinlijke Amerikanen met de Nederlandse camper zijn vanochtend weer vertrokken. Ze waren eigenlijk op zoek naar meer rust. Hun reisdoel was Tafraoute en in het bijzonder het Keteldal. Nou, rust zullen ze dáár hoogstwaarschijnlijk niet vinden. Het Keteldal ligt op een later tijdstip ook nog in onze planning.

Verder deze dag, we hebben bij de camper zitten lezen. In de zon wel te verstaan. Het werd vandaag 21º met een redelijk (verkoelend) windje.

23 februari:

De dag begon zonnig, in de loop van de middag kwam er bewolking opzetten. En met de wind er bij begon het gewoon fris te worden. Nou ja, waar hebben we het eigenlijk over. Thuis is het nu (20.45) -1º.

We zijn met z’n vieren naar het centrum gelopen. Gister hadden we daar al een paar restaurantjes gezien, we wilden er wel eentje gaan ‘testen’. Van alles wat er op het menubord stond aangegeven, was maar een beperkt aantal gerechten beschikbaar. We kozen voor een tajine kefta. Men noemt het ook wel kafta, het is met gehakt en het was lekker. Een salade vooraf, waarvoor de broodjes nog even bij buurman bakker werden gehaald. En tot besluit de koffie, nos-nos, werd door de andere buurman geserveerd. De nos-nos koffie is misschien het beste te omschrijven als een kruising tussen espresso en cappuccino.

Een andere buurman van het restaurant was de slager. Hij was druk bezig een stuk vlees uit te snijden. Toen ik een foto van hem maakte kwam hij naar me toe en gaf aan dat niet hij, maar ik dat stuk vlees maar moest uitsnijden. Kon hij mooi een foto maken. En zo geschiedde…

We zaten midden in het centrum en het dagelijkse leven kwam voorbij. Wat opviel was de grote hoeveelheid aangepaste taxi’s. Kleine Suzuki bestelbusjes met een huif waarin zomaar 12 personen werden vervoerd. Nummer 1 en 2 zaten tegen het schutbord, nummer 11 en 12 konden nog maar nét de benen binnenboord houden.

Aan de rand van het centrum was een garagebedrijfje. Gister hadden we van afstand hier al een paar campers zien staan. Nu we er langs liepen konden we zien wat er werd gemaakt. Bij een Franse camper werd in z’n garage/bergruimte een aluminium rek op maat gemaakt voor het opbergen van bakken en dozen. En buiten aan de achterwand was een hele mooie roestvrijstalen bevestiging voor het reservewiel gemaakt. Maar een zwaar reservewiel op het achterste deel aan de camper, met de dynamische krachten die daarop worden uitgeoefend, wij zouden daar niet zo gelukkig mee zijn….

24 februari:

Nog steeds in El Ouatia. Op het weer was ook vandaag niets aan te merken. Ruim 20º, een beetje wind en zicht op zee.

We zijn vanmorgen eerst naar de plaatselijke constructiewerkplaats gelopen en gevraagd waar we een paar zekeringen konden kopen. Voor de deuren stond een grote Concorde waarvoor men in de werkplaats bezig was een grote nieuwe opbergbak te lassen. Ze verwezen ons voor de zekeringen naar de ‘boetiek’, 200 meter verderop. En inderdaad, een kleine garage met o.a. reparatiewerkzaamheden op de straat en een magazijntje met van alles en nog wat. We konden hier onze voorraad aanvullen en ook een paar reservelampen kopen. Waar thuis in Nederland van verre vaak duidelijk is waar je moet zijn, moet je hier goed je ogen de kost geven en dan vind je meestal wat je zoekt.

De restaurantman waar we gisteren hebben gegeten, groette ons al van verre en bij het restaurant op de hoek hebben we te midden van de plaatselijke bezoekers, een kopje nos-nos gedronken. Daarna nog even door het centrum gelopen.

We waren nog niet op het strand geweest, dat hebben we vanmiddag goed gemaakt. Vanaf de camping kun je via het strand helemaal naar het centrum lopen. Maar omdat we daar al waren geweest zijn we ook weer via het strand naar de camping gegaan. De dagsluiting hebben we met z'n vieren onder het genot van een wijntje gedaan....