een bonte verzameling campers, van gewoon via bijzonder tot bijzonder luxe en vast heel prijzig

25 maart: Fes

We hadden gisteren bij de receptie van Hotel/Camping Diamant Vert een taxi gereserveerd. Klokslag drie uur stond die bij de ingang van de camping. De receptionist wilde nog wel van ons bevestigd hebben dat wij deze taxi hadden besteld en dat we DH120.- aan de chauffeur moesten betalen. Geen probleem. Een half uur later stonden we bij Bab Boujloud, de Blauwe Poort. Een paar jaar geleden waren we hier ook, met dat verschil dat we toen met de campers naar de parkeerplaats naast de poort waren gereden en daar ook hadden overnacht. Al een belevenis op zich. Na een aantal incidenten met inbraken mag er niet meer met de camper daar worden overnacht.

We spraken met C&W af elkaar om zeven uur weer bij de poort te ontmoeten en daarna te gaan eten bij één van de vele restaurantjes.

We zijn door de medina gaan lopen, maar hebben wel een bepaalde route aangehouden. Af en toe een zijstraatje in, maar dan ook weer terug. Voordat je er erg in hebt, ben je verdwaald. Er hangen hier en daar wel bordjes, maar de instructies waren soms tegenstrijdig. Het was in het begin nog niet erg druk. Allengs kwam er meer volk op de been. En niet te vergeten de vrachtkarretjes, je hebt maar aan de kant te gaan.

Vrij snel al zijn we bij een piepklein restaurantje gaan zitten en hebben een verse jus d’orange besteld. Twee tafeltjes op het terras dat aan het straatje grenst, met elk twee stoeltjes en twee tafeltjes binnen. De jus smaakte prima.

Bij elk winkeltje waar je een iets te aandachtige blik naar binnen werpt, spreekt de verkoper je aan en prijst aan wat hem goeddunkt. Of jíj daar ook belangstelling voor hebt is van ondergeschikt belang, hij heeft je aandacht. Margot heeft een vijftal kommetjes gekocht. Niet omdat de verkoper dat wilde, maar ze vond ze gewoon heel erg mooi.

We zijn tot aan het koperslagersplein geweest en kwamen langs de Moskee en de Koranschool.

Het was inmiddels zeven uur en we troffen elkaar weer bij de poort. Met z’n vieren zijn we op zoek gegaan naar een geschikte eetplek. Het aanbod zie je niet over het hoofd. Om de vijf meter werden we aangesproken en kregen een menukaart onder de neus gedrukt. Het restaurantje met de blauwe tafelkleedjes sprak ons aan en we hebben er echt heerlijk gegeten: harirasoep, elk een goed gevulde tajine en muntthee toe. Voor DH70.- p.p.

Maar we hadden daarna nog een probleempje op te lossen. De taxichauffeur die ons ’s morgens had gebracht, gaf aan geen opdracht te hebben gekregen van z’n meerdere om ons ook weer op te halen. Dat vertelde hij ons toen we probeerden een afspraak voor de terugrit te regelen. Hij had ons gebracht in een ‘grande taxi’. Bij de Blauwe Poort stikte het van de ‘petit taxi’s’. Maar die mogen maximaal drie personen meenemen. We hebben dus ter plekke twee taxi’s geregeld die ons weer naar de camping hebben gebracht. En wat bleek achteraf, die twee taxi’s ’s avonds waren samen nog goedkoper dan die ene ’s morgens. Ach, het hotel moet ook ergens van leven. Trouwens, het is niet zomaar een hotel. We zagen nogal wat gasten in driedelig grijs met diplomatenkoffers en mooie auto’s. De volgende ochtend zaten spelers van M.A.S. in hun gele shirts aan de ontbijttafel. Maghreb Athletic Association sportive de Fès, ofwel Maghreb Fez, is een Marokkaanse voetbalclub.

hieronder, Fes in vogelvlucht

Bab Boujloud (De Blauwe Poort) met één van de vele rode petit taxi's

26 maart: Moulay Bousselham

Omdat we binnenkort weer overvaren, hadden we voor vandaag een rit van 190 kilometer gepland. We reden er via de N4, de R413 en de R406 probleemloos naar toe. Alle wegen waren goed berijdbaar. De N4 was gedeeltelijk van nieuw asfalt voorzien en aan de R413 werd hard gewerkt.

Het landschap verschilde nogal van wat we gewend waren. Het was groener, weidser en met veel land- en tuinbouw. De korenvelden stonden er mooi bij. Op veel plaatsen zagen we grote hoeveelheden stro liggen, afgedekt met plastic. Dit is waarschijnlijk ook het stro dat we soms op overvolle vrachtwagens tegenkomen en op de wekelijkse souks zien. In dit deel van Marokko staan ook veel sinaasappelbomen. Ze werden per zak vol langs de kant van de weg aangeboden.

Wel kwamen we vandaag in een ander deel van Marokko, het sprak ons minder aan dan waar we in het zuiden waren. Een paar dorpjes ten zuiden van Moulay Bousselham vonden we ‘nogal rommelig’ en we waren de afgelopen weken toch wel wat gewend. Ook kregen we vandaag de eerste steen naar de camper gegooid, met een deukje als resultaat. We zijn gestopt, maar dat had natuurlijk weinig zin, dat wisten we eigenlijk zelf ook wel. Het gebeurde door eentje uit een groepje jeugd, vlakbij een school. Het was niet anders.

De camping is behoorlijk gevuld. De waterklantplaatsen waren allemaal al bezet. Het is ook hier nog steeds rommelig, terwijl met een beetje meer aandacht er veel meer van gemaakt zou kunnen worden. Opruimen hoeft echt geen handenvol geld te kosten.

We zijn vanavond nog even naar het haventje bij de baai gelopen. Als het morgen goed weer is, willen we via de trappen nog naar boven, naar het dorp.

Het is nu 21:00 uur, 19º, het regent en er komt een onweersbui over. We weten bijna niet meer wat dat is.

27 maart: Moulay Bousselham

Ook afgelopen nacht heeft het wat geregend. Vandaag werd het halfbewolkt en de temperatuur bleef bij 20º steken. Maar het bleef gelukkig droog.

We liepen vanochtend een rondje over de camping en zagen veel bedrijvigheid bij het vissershaventje. Dus, wandelschoenen aan en op verkenning. De vissersbootjes voeren binnen en brachten de buit aan land. Telkens als er eentje op het zandstrand stil viel, werd het bootje bijna overlopen door de verkopers. Kisten met vis werden uit de bootjes gehaald en voor ons via ondoorgrondelijke regels verdeeld over de diverse visverkopers. Grote vissen, vraag me alsjeblieft geen namen, wisselden soms per stuk van eigenaar. Een jongen van een jaar of dertien, veertien fileerde terplekke op het strand een grote platvis en hij deed dit absoluut niet voor de eerste keer. Het waren trouwens niet allemaal vishandelaren die de verse vis kochten. Ook mannen in nette pakken kochten vis. De vele visrestaurants hier boven in het dorp moeten natuurlijk wel ergens hun menukaart mee vullen. Maar ook campinggasten kochten af en toe een plastic tasje vol vis. Maar ook op een heel andere manier verwisselde de vis van eigenaar. Er kwam een bootje binnen en de kisten vol met vis werden bij elkaar op het strand gezet. Rond de kisten en de ‘veilingmeester’ vormde zich een groep potentiele klanten en hij sprak onophoudelijk. Omdat het geen Frans was, konden we het niet verstaan. Het deed denken aan de woordenstroom van een echte veilingmeester die bij opbod iets verkoopt. Geld wisselde van eigenaar, de veilingmeester liep weg, de kisten bleven op het strand staan en werden later opgehaald.

In Merzouga stonden we op een zeer goedkope camping, misschien wel de allergoedkoopste als je de faciliteiten meerekent. De bestelde baguettes lagen ’s morgens klaar op een tafel, centraal op de camping. Ali hield een zeer vriendelijk oogje in’t zeil en voor DH5.- kregen we twee overheerlijke baguettes. In Fes moest je ze ophalen uit het hoog gelegen restaurant ophalen, een behoorlijke klim. Kostten DH10.-, mét kassabon. En hier, het kleine winkeltje net buiten de poort, twee baguettes, samen voor DH3.-. en de smaak doet niet onder voor die met het bonnetje.

Vandaag viel weer op dat er camperaars zijn die er bijzondere gewoontes op nahouden. Op de loosplaats bijvoorbeeld. Bedoeld om je toilet en de vuilwatertank te legen. Hoewel ze zagen dat de volgende camper al stond te wachten, gingen ze uitgebreid met de waterslang de voorkant en een deel van de zijkant van de camper schonen, waarna de voorruit en de spiegels werden afgedroogd. En nadat de camper een paar meter werd verreden, moest de tank nog worden geleegd.

In de namiddag liet de zon zich weer zien en werd ook dit weer een aangename dag.

hieronder: een impressie van de visafslag

Gerard maakt foto's van de 'veiling'

de route van de afgelopen dagen

28 maart: Moulay Bousselham

Na zesennegentig traptreden plus een onverharde weg van honderd meter waren we in het dorp. Een hoofdstraat met een aantal zijstraatjes. En heel veel restaurantjes. Visrestaurantjes, maar dat is logisch met zo veel aanvoer van verse vis elke dag.

En als je zo’n zijstraatje inloopt, dan langs de brood- en visverkopers, linksaf, trapje af en daar was de overdekte groentemarkt. We hebben inkopen gedaan voor ons groentestoofpotje van vanavond.

Aan de westkant van het dorp ligt een prachtig zandstrand aan de Atlantische Oceaan. Ook hier weer veel restaurants en in één ervan hebben we even wat gedronken, jus d’orange.

Op deze camping kom je de vreemdste dingen tegen. Vanmiddag liep het paard van de vuilnisophaler los over de camping. Het touw waarmee hij aan de boom vastzat sleepte hij mee. En even later twee koeien, loslopend over de camping. En waar wij alle afval keurig in de vuilnistonnen gooien, graaiden zij het er weer uit en het grootste deel lag er nu naast.

We ontdekten vandaag ook dat deze camping twee zwembaden heeft, achter een verwaarloosd gebouw. Zonder water en helaas in deplorabele toestand. Maar het is druk op de camping, het is één van de laatste stops voordat je weer op de boot gaat. Onderhoud schiet er jammer genoeg bij in.

29 maart: Moulay Bousselham

Vandaag was een stoeltjesdag. Er gebeurde dus niet zo veel. Bovendien moesten we weer acclimatiseren, want de rest van de tijd van onze reis zijn we weer alleen. We hebben vanochtend afscheid genomen van Cor en Wil. Zij zijn naar Assilah vertrokken. Hun boot vaart 30 maart vanaf Tangermed naar Barcelona. We moeten er wel even weer aan wennen en omschakelen na zo’n lange tijd samen gereisd te hebben.

De camping is vandaag helemaal vol gelopen. We hebben het hier nog niet eerder zo druk gezien. Een paar Franse groepen en een Belgische, waarvan sommige met wel heel erg grote campers.

Vanochtend raakten we in gesprek met een Nederlandse mevrouw uit een Belgische camper. En het bleek eens te meer dat de wereld soms maar heel erg klein is. Zij hadden gewoond in dezelfde plaats als waar onze roots liggen. En al pratende passeerden diverse namen van plaatsgenoten de revue, heel bijzonder.

30 maart: Moulay Bousselham

Was het gisteren een stoeltjesdag omdat we dat zelf wilden, vandaag was een soortgelijke dag, maar dan vanwege het weer. We hebben heel even in een mager zonnetje buiten gezeten, maar moesten al vrij snel de stoelen opruimen. De lucht in het zuiden werd alsmaar donkerder en er viel regen uit. De rest van de dag bleef het kwakkelen. Pas rond halfzeven kwam de zon er weer bij, een beetje aan de late kant.

We wilden om een uur of drie in het campingrestaurant wat gaan eten. De bediening was heel druk bezig, er zat een ‘groepsreis’ van een man of twintig die bediend moest worden. Later bleek dat wat wij wilden eten op dat moment niet voorradig was. Een half uurtje later hebben we de trappen naar het dorp weer beklommen en zijn daar bij het eerste restaurant naar binnen gegaan. Het nodigde niet uit om verder te verkennen, het miezerde wat. Bovendien wilden we binnen zitten vanwege de temperatuur. We hebben een salade gegeten. Voor de vissoep waren we te vroeg, die werd pas ’s avonds geserveerd.

Daarna hebben we nog wel even ‘stukje boulevard’ gedaan. Het zag er met dit weer een stuk ongezelliger uit dan een paar dagen geleden. Ook wilden we nog even kijken bij de muziektent die op het grote plein stond, op de dag dat wij hier aankwamen. ’s Avonds hoorden we af en toe wat muziek. We gingen er vanuit dat er in het weekend wat meer leven uit de tent zou komen. Veel verder dan wat deuntjes en uitvoerig “test-test-test” kwam het niet. De tent was vandaag al weer weg.

Eindelijk viel vandaag het weer eens een keer tegen en de temperatuur kwam niet verder dan 17º.

het was een beetje trieste dag, wat het weer betreft dan

31 maart: Asilah

We staan in Asilah, op de cp met uitzicht op strand en zee. We zijn er rechtstreeks naar toe gereden. De weersverwachtingen waren een beetje dubieus. Tot lang werd er voor vroeg in de middag al regen en onweer voorspeld. En we wilden nog even de laatste boodschapjes halen in de stad. Leben, voornamelijk: de Marokkaanse karnemelk, we kunnen er geen genoeg van krijgen. We hebben dus nog even door de stad gedwaald. Bekend door de kleur blauw die er erg veel voorkomt en de muurschilderingen. Maar tot op heden is er nog geen drup regen gevallen en het is inmiddels acht uur, geweest.

Bij de inrit van de cp staat een restaurantje. Toen we de cp opreden kregen we gelijk de menukaart te zien. We hebben even overlegd en besloten om Marokko in stijl af te sluiten. We hebben vissoep en elk een tajine kip besteld. Het werd klokslag zes uur, de afgesproken tijd, aan de camperdeur afgeleverd. Dampend warm en van uitstekende kwaliteit. Voor herhaling vatbaar.

Inmiddels worden de dromedarissen weer uitgelaten achter de camper op het strand.

In Moulay Bousselham konden we gisteren nog storingsvrij het Journaal en Ik Vertrek zien op NPO1 via de Astra 3. In Asilah kan de schotel nog wel de satelliet vinden, maar er is geen signaal. We gaan over naar Hotbird en hopen hier ‘De Luizenmoeder’ te kunnen zien.

Het is zondag en de Marokkanen zijn vrij. De avond wordt o.a. besteed aan flaneren over de boulevard en campertje kijken.

We hebben voor morgenvroeg de wekker gezet op acht uur. Dan rijden we naar Tangermed. De berichtgeving omtrent de vaarschema’s lopen nogal uiteen. Er schijnen afvaarten te zijn uitgesteld vanwege harde wind en stakingen. En we hoorden dat eergisteren spuugzakjes waren uitgedeeld op de route Ceuta > Algeciras. We zullen het morgen wel beleven.

1 en 2 april: Algeciras (Palmones).

Het werd een dag van wachten, wachten, wachten, irritatie en nog heel iets anders.

De windverwachtingen voor maandag waren gunstig. We zijn uit Asilah vertrokken, het was 85 kilometer naar de haven van Tangermed. We waren er om kwartvoortien.

Onderweg hebben we de laatste dirhammen opgemaakt en als dieselolie in de tank laten lopen.

We hoopten de middagboot nog te kunnen halen, maar wisten ook van stakingen. Bovendien verlaten op dit moment veel Franse camperaars, solo of in groepen, Marokko.

De eerste gang was naar het ticketbureau van Balearia. Helaas, het bureau was nog gesloten en er had zich al een rij van zo’n vijftig wachtenden gevormd. Het duurde driekwartier eer het loket open ging, echter moest de man eerst nog z’n thermoskan leeggooien, omspoelen en bellen. Nadat we eindelijk de tickets hadden, mochten we doorrijden naar de politiecontrole. De paspoorten werden gecontroleerd en de gele persoonsbriefjes ingenomen. De volgende horde was de douane. Opstellen in rijen van drie en het tijdelijke invoerbewijs van de camper werd ingenomen, gecontroleerd, afgetekend en we kregen het weer terug: het bewijs dat we de camper ook weer hadden uitgevoerd.

Wanneer je Marokko verlaat, of dat nou met een personenauto, busje of een camper is, moet het voertuig zonder personen door een mobiele scanner. De wachtrij was driedik en heel erg lang: wachten, broodje eten en weer wachten. De tijd verstreek en wij stonden inmiddels vooraan, we konden de scanner zien. Maar nee hoor. Wij en nog een hele serie campers, mochten niet rechtsaf naar de scanner, maar linksaf en moesten een politiebusje volgen. Hoefden wij dan níet door de scanner? Jawel hoor. Er was nog een scanner, daar bracht het politiebusje ons naar toe. Alleen was hier het podium, waar je met de camper op moet rijden, korter dan van de oorspronkelijke, waardoor er per scangang minder voertuigen konden worden bekeken. Hier stond ook al een rij wachtenden, maar dat was te overzien. Totdat de Franse camper achter ons, één uit een reisgroep, de rij verliet en velen van het gezelschap hem volgden. Ze hadden een tweede rij gevormd en stonden vooraan. Dit heeft heel veel irritatie opgewekt en veroorzaakte voor ons uiteindelijk een verkeerde beoordeling van de situatie en een meningsverschil met een Belgische camper: wilde hij ook vooraan staan, of moest hij invoegen (ritsen). Het laatste dus. Gelukkig heeft Margot tijdens de scan het beoordelingsmisverstand met de Belgische mevrouw uitgepraat.

Na veel wachten en geharrewar pasten we allemaal op de boot, die om vier uur vertrok. Onze plek was aan het einde van een hellingbaan. Driedubbel op de handrem en we vreesden dat we er straks achteruit weer af moesten. Na anderhalf uur en een rustige zee waren we aan de overkant en de hellingbaan bleek nu een horizontale vloer te zijn. Toen we goed en wel weer in de camper zaten, werden alle inzittenden van de voertuigen op die voormalige hellingbaan gesommeerd uit te stappen. De horizontale vloer werd weer een helling, maar nu naar de andere kant. Waar we dachten als laatste achteruit het schip te moeten verlaten, stonden we nu vooraan en konden als één van de eerste campers de boot vooruit uitrijden. Na een paar Spaanse controles konden we weer op weg.

We hadden besloten om weer naar Palmones te rijden en te overnachten op de parking waar we ook op de heenreis stonden. Vanaf de haven in Algeciras was dat een kleine tien kilometer. Toen we daar om zes uur aankwamen was die al aardig bezet. Maar we vonden een plekje aan de rand. Later volgde o.a. de Franse groep. En laat nou de veroorzaker van de irritatie, de man de rij voorbijreed, de camper schuin voor ons neerzetten. Niks mis mee, moet hij weten. De hele groep vierde kennelijk daarna het afscheid van een goede reis, wij hadden daar zicht op. Hapje, drankje. Alweer, niks is mee. Het werd schemerig, de afscheidsborrel was inmiddels al een tijdje afgelopen. Komt de Franse ‘voorbijrijder’ uit z’n camper en gaat op het plein, vlak bij ons, uitgebreid staan pissen. Het kon niet zo zijn dat er in de eigen luxe Florium-camper geen toilet was. We maakten hem er met een tikje op de claxon op attent dat dit toch geen fatsoenlijk campergedrag was. Toen waren de rapen pas echt gaar. Hij kwam naar onze camper en gaf een klap met de vlakke hand op de zijkant. Hij was furieus en begon te schelden waar de honden geen brood van lustten. Ik heb het aangehoord. Hij heeft me in drie talen vreselijk uitgescholden en kon het niet hebben dat ik dat niet wilde begrijpen. Hij liep naar de achterkant van de camper, zag dat wij uit Nederland kwamen en vond gelijk heel Nederland een shitland. En hij schold verder, ik zal de krachttermen achterwege laten maar die logen er niet om. En hij begon te provoceren, hij wilde dat ik naar buiten kwam en hij nam een vechthouding aan. En maar schelden, schelden, schelden in alle talen die hij machtig was. Inmiddels was zijn vrouw ook op het toneel verschenen en trachtte hem bij onze camper weg te halen. Het lukte haar na een tijdje, maar niet nadat hij onze hordeur pakte en de camperdeur in mijn gezicht wilde dichtslaan. We hebben wel het kenteken van hun camper en de regio opgeschreven, je weet maar nooit.

Wat vaart er in een mens dat je je zo laat gaan. Toen hij ’s middags de rij voorbijreed vonden wij dat geen sociaal gedrag. Wat we ’s avonds meemaakten was puur asociaal gedrag. Mogelijk gevoed door een (te grote) hoeveelheid alcohol tijdens de après-reis-borrel. Of voelde hij zich echt betrapt en bezat niet de sociale vaardigheden om daar adequaat op te reageren. We zullen het nooit te weten komen.

Nog later op de avond ging er een camper met aanhanger tussen ons en de herrieschopper staan. We vonden dat wel een aangename barrière.

Toen we de volgende ochtend (dinsdag) de luiken openden was hij gelukkig verdwenen.

Na de hectische maandag, zijn we vandaag in Palmones gebleven. De dag begon zonnig. In de loop van de middag bewolkte het en het werd maximaal 23º. Morgen verder.

bye, bye Marokko

klik op de foto's en/of de kaart en de afbeeldingen worden vergroot

3 april: Vejer de la Frontera.

We hebben vandaag mevrouw Truus Garmin de weg laten berekenen naar Camping El Palmar in Vejer de la Frontera. En het maakt bij veel navigatiesystemen niet uit of je nou de snelste, kortste, goedkoopste, rechtste of zonnigste route als voorkeur opgeeft, ze houden je constant voor de gek. Zo reden we vandaag o.a., onbedoeld, via de A2228. Een smalle, maar wel aantrekkelijke weg met op een paar plaatsen bomen waarvan de kruinen op reusachtige broccolistronken leken. Net als soms in Marokko, moest je ook hier niet te ver naar rechts gaan. We hadden dit nauwelijks geconstateerd toen we een vrachtwagen op z’n kant naast de weg zagen liggen.

De camping ligt minder dan honderd kilometer verwijderd van Palmones. Een prima locatie om morgen onze zoon te ontmoeten die hier in de buurt een paar weken verblijft en een vriend helpt met bouwen.

De camping is één van de vele hier aan de kust. Het is hier nu nog heel erg rustig, zeg maar gewoon stil. In totaal zijn er zes plaatsen bezet. Dat zal hoog zomer wel anders zijn.

Omdat we dichtbij de wasmachines stonden en de waszak uitpuilde hebben we een wasmiddag ingelast.

De gebouwen op de camping doen erg aan Marokko denken. Zo is de receptie gevestigd in een nagebouwde marabout. Ook het toiletgebouw is in Marokkaanse stijl gebouwd.

De weersverwachtingen voor morgen zijn nog goed, vrijdag wordt hier regen verwacht, dan vertrekken wij weer. Vandaag was het prima met zon en 23º.

4 april: Vejer de la Frontera.

Ze waren ook vandaag op de camping weer druk bezig voor het naderende seizoen. Het gras werd gemaaid, in het restaurant werd gewerkt en er zijn door een extern bedrijf een aantal tenten neergezet. Het zwembad verdient nog enige aandacht. Het oude water lijkt er nog in te zitten en is inmiddels groen.

De huidige bezetting op de camping is nog minimaal. Zo het nu lijkt staan er komende nacht slechts vier betalende campers. Verder staan er twaalf huisjes op het park, waarvan er twee bewoond leken. Het is nog geen vetpot, wacht maar tot het park vol bezet is.

Omdat op de werkplek geen plaats was voor de camper, is onze zoon vandaag bij ons op de koffie geweest. Lekker even bijgepraat.

Vanochtend vroeg waren de wasmachines nog niet bezet, dus hebben we het beddengoed nog gewassen. En aan de lijn was het zo weer droog. Dat zal de komende dagen anders worden, er wordt minder goed weer verwacht in deze regio.

We vernamen via ons gastenboek dat Camping Diamant Vert in Fes nu toch gesloten lijkt te zijn. Een groepsreis van de NKC was uitgeweken naar Camping International. Een eerdere melding op het Camperforum over sluiting van de camping klopte toen niet. Wij verbleven op een later moment dan de melding gewoon een aantal dagen op de camping. Wel was er schade aan één van de huisjes, maar men was druk bezig het zwembad in gereedheid te brengen voor het naderende seizoen. We hebben er verder (nog) niks van op internet kunnen vinden.

5 april: Murcia.

Aan het eind van de dag, het was inmiddels zeven uur, stonden we weer op de cp in Murcia. Dezelfde als waar we op 27 januari stonden. Totaal hebben we 625 kilometer gereden vandaag. En we zijn niet eens erg vroeg begonnen. Pas in de loop van de dag stelden we ons einddoel steeds verderop.

Afgelopen nacht en ook vanochtend heeft het geregend op de camping. We hadden gelukkig gisteren al verswater getankt en de vuilwatertank geleegd, we kenden de weersverwachting voor vanochtend en wilden niet drijfnat aan de rit beginnen. We zijn eerst naar Palmones gereden. We moesten nodig diesel tanken en ook de LPG gasvoorraad moest worden aangevuld. Dieselolie tanken kun je overal. LPG is in Spanje niet overal verkrijgbaar. Voorgaande jaren reden we voor LPG naar een tankstation in Los Barios, 8 kilometer verwijderd van Palmones. Maar het blijkt dat vlakbij Palmones, nagenoeg aan de A7, ook een tankstation zit dat autogas verkoopt: Tamoil, Arabal Industrial 17A1 11360, San Roque. Coördinaten N36.204136 W5.412049.

Tot aan Malaga regende het regelmatig en was het druk. Daarna werd het beter. Het was vrijdag en in de loop van de middag nam de drukte op de wegen wat af.

En even voorbij Granada, op 1380 meter hoogte lag hier en daar nog wat sneeuw.

De cp was goed gevuld toen we aankwamen, maar er was nog een mooi plekje voor ons. We denken dat we hier morgen blijven. Maar je weet maar nooit.

                sneeuw onderweg op 1380 meter hoogte                                                                                  we staan weer in Murcia

6 april: Murcia.

We zijn hier vandaag dus inderdaad gebleven, hebben wat gelopen en gekeken, verder bar weinig te melden. We moeten nog even landen in Europa na een verblijf van twee maanden in Marokko.

Recht tegenover de cp zit een Hiper Asia, zeg maar Action en dan tien keer. Je komt ogen te kort. Wil je een feestje geven, als clown verkleed gaan, je servies of je gereedschapskist aanvullen, knutselpapier en kleurpotloden kopen, noem het maar op en ze hebben het.

We hadden geen zin in koken, dat hebben ze vanavond bij IKEA voor ons gedaan.

De zon stond vanochtend uitbundig te schijnen, maar dat veranderde vanmiddag. Dikke donkere wolken en zon wisselden elkaar af. En af en toe viel er een buitje regen.

De temperatuur bleef bij 19º steken.

't regende vandaag soms een beetje, maar hoofdzakelijk toch droog

de route van gisteren