Zondag 1 maart: Tafraoute.

Vanochtend zijn Cor en Wil vertrokken, vanmiddag kregen we een appje dat ze veilig op hun bestemming waren aangekomen. Het was wel even slikken toen we afscheid namen. Het was toch een ander afscheid dan wanneer bijvoorbeeld een reis ten einde is. We waren nog graag mee verder gegaan, maar het zit er dit jaar niet in. Nieuw jaar, nieuwe kansen zullen we dan maar zeggen.

Voordat alle winkels zouden gaan sluiten hebben we nog wat boodschappen gedaan, de fietstassen zaten weer vol en we kunnen er weer (even) tegen. Op de terugweg kochten we nog een halve kilo pitloze groene olijven voor DH13.- (± €1.25).

Enkele jaren geleden ontdekten we Leben, als het ware de Marokkaanse karnemelk. Verkrijgbaar in pakken en zakjes. Elke middag bij de lunch past één zakje precies in twee glazen. Tot vanmiddag. Ogenschijnlijk waren het dezelfde zakjes met hetzelfde opschrift, maar de inhoud was anders. Minder en veel dikker, de glazen waren maar voor driekwart gevuld. De smaak was wel nagenoeg gelijk aan wat we gewend waren. Maar het laatste restje moesten we uit het glas lepelen, te zonde om door de gootsteen weg te spoelen.

Vanmiddag rond halfdrie kwam er vanuit het noorden een klein beetje bewolking over, maar verdween in zuidelijke richting waarna de hemel weer strakblauw werd.

Vanavond hebben we gegeten bij restaurant Marrakech. De berichten die we over dit restaurant hoorden waren lovend. We kunnen dat alleen maar bevestigen. Nadat we om een uur of acht het restaurant verlieten liepen we nog even wat rond in het centrum. Veel winkeltjes waren (nog) open. Wat opviel was dat met afgeladen vrachtwagens de groentewinkels weer werden bevoorraad. We hebben gelijk maar een klein kammetje bananen en wat aardbeien meegenomen.

Net zoals vorige week werd er ook nu weer druk geflaneerd langs de hoofdweg vanaf ongeveer het zwembad tot aan het centrum.

Maandag 2 maart: Tafraoute.

We zijn vanochtend eerst naar Maroc Telecom gefietst. We hadden zondag een nieuwe internetkaart/-code nodig, zo’n kraslot zonder prijzen. Bij het openkrassen hadden we helaas maar 12 cijfers. Na het laatste cijfer was een stukje van de grijze ondergrond ook weggekrast. En voor het opwaarderen heb je echt 14 cijfers nodig. Gelukkig hadden we nog een reserve kaart. Wat bleek vanochtend bij MT, aan de voorkant van de cijferreeks zaten nog twee cijfers verborgen. Ook weer opgelost.

Voorgaande jaren hadden we hier en daar portretten van ‘markante koppen’ gemaakt. En een jaar later die geprinte koppen voor de eigenaren ervan meegenomen. Zo ook o.a. voor monsieur Macaron, macaron, onze trouwe bakker. Afgelopen dagen weer een paar pogingen gewaagd om wat portretten te maken. Ik wil ze niet van afstand met een telelens maken, maar de mensen om toestemming vragen zodat ik ook nog een klein beetje regie kan toepassen. Om mijn bedoelingen duidelijk te maken had ik dit jaar een klein albumpje met voorbeelden meegenomen, om zo de mensen over de streep te trekken. Met wisselend succes. De kruidenman die met z’n kraam tegenover de groentehal zit, gaf met een brede smile toestemming. Toen ik er vanmiddag weer langs liep groette hij al van afstand. Schuin tegenover zijn kraam heeft een oudere man een vaste werkplaats. Ik ben op het laatst naast hem gaan zitten en hem de voorbeelden laten zien, verteld dat het niet op internet gezet zou worden, maar ik kon hem niet overtuigen. Hij wilde niet. De mannen van een houtwerkplaats durfden geen toestemming te geven zonder dat ‘le patron’ het goed vond. En een ‘baboucher’ wou misschien wel maar volgens de tolk, want hij sprak zelf geen Frans, wilde hij mijn albumpje hebben. Ik ben maar weer naar de camper gefietst. Voor morgen heb ik nog een werkplaatsje op het oog.

Het was weer een zonovergoten dag met een maximum temperatuur van 27º. En nu, om kwart voor acht, is het nog steeds 20º.

links: ook verkrijgbaar als sleutelhanger                                                                                             rechts: de voorbeeldfoto's

Dinsdag 3 maart: Tafraoute.

Het werd vandaag warmer dan de voorgaande dagen. Onze thermometer gaf een maximum aan van 30º. En zoals inmiddels gebruikelijk, in de loop van de middag een windje voor verkoeling. Nou ja, niet echt. Want om 21:00 is het buiten nog steeds 22º. Maar ons hoor je niet klagen, dat doet men thuis wel.

Vanochtend hadden we bij de hariramevrouw al aangegeven dat we vanavond soep van haar wilden kopen. Lekker, met een stokbroodje en snel klaar.

We hadden het plan opgevat om te gaan fietsen op onze mountainbikejes. We wilden naar de gekleurde rotsen: ‘The Painted Rocks of Tafraoute’. Een kunstproject, opgezet door de Belgische kunstenaar Jean Verame in 1984.

Vanuit het Keteldal een tocht van tien kilometer, met op de heenweg alleen maar klimmen. En dat was pittig op onze mtb’s zonder ondersteuning. Helaas heeft Margot het halverwege moeten opgeven en is bergje-af terug naar de camper gegaan. Ik ben doorgefietst tot aan de eerste twee grote en felgekleurde rotsblokken: rood en blauw. Vorig jaar zijn we er met een gids geweest. Toen waren de rotsen in zachte pasteltinten gekleurd. Het hele project is ‘opnieuw in de verf gezet’. Maar nu dus met hele felle kleuren. Niet alle kunst kan mij bekoren. Van afstand zag ik de andere delen van het project. Maar ik realiseerde me toen ook dat ík de campersleutels in de fietstas had en Margot weer op weg was naar de camper. Dit was een tweede reden om niet helemaal meer door te fietsen. De terugweg was een fluitje van een cent, alleen maar bergaf. Je hoefde er geen moeite voor te doen om de remblokjes wat te laten slijten. Want remmen moest, anders ging het me wel een beetje te hard naar beneden. En wat bleek toen ik bij de camper terug was: gelukkig hadden we elk onze eigen sleutelset meegenomen.

We hebben daarna in de schaduw zitten lezen en gewacht tot de soep werd gebracht, waarna we naar de hammam fietsten om te douchen.

Achter ons staat een Frans echtpaar met hun camper. We krijgen geen contact met hun: zelfs een simpele Franse groet lijkt niet in hun woordenschat te zitten. Achter hun camper liggen drie fietsen. Zeer regelmatig komt er een Marokkaanse Dacia langs. Ze praten wat, kijken naar de fietsen, kijken en rommelen wat in de garage van de camper en hij gaat weer weg. Ook de bakker kijkt regelmatig belangstellend en keurend naar de fietsen. Vanmiddag nam meneer Dacia zelfs potentiële klanten mee. Op één fiets werd proefgereden, de tweede werd te licht bevonden en de derde heeft een lekke band. Maar ook nu ging de koop niet door, het leek dat men het over de prijs niet eens kon worden. Dag meneer Dacia. Die even later weer terugkwam en er werd een grote flatscreen televisie uit de campergarage getoverd die in de Dacia werd geladen, met daarna nog een kleiner exemplaar. We zijn benieuwd wat er nog eens met de fietsen gebeurt.

Woensdag 4 maart: Tafraoute.

Er was weer markt vandaag en hoewel we niet veel nodig hadden, zijn we toch maar even gaan winkelen. Een kilootje aardbeien is niet te versmaden en een paar reuzensinaasappels ook niet.

Het was wederom een warme dag die niet tot veel activiteit uitnodigde. Het werd 32º.

Vandaag was (voorlopig) onze laatste dag in Tafraoute. Morgen vertrekken we naar Aourir, om van daaruit naar Agadir te gaan voor een laatste oogcontrole bij de kliniek aldaar (zie hiervoor: zondag 23 t/m woensdag 26 februari). In de namiddag zijn we even bij een paar bekenden langs geweest ‘om ons af te melden’.

En om de dag en de periode die we hier in het Keteldal stonden af te sluiten, zijn we vanavond gaan eten bij restaurant Marrakech. We waren hier al een keer eerder geweest en de tajine die men daar serveert is van goede kwaliteit, dus dat was voor herhaling vatbaar. We waren redelijk op tijd en op dat moment de eerste gasten. Allengs werd het drukker, totdat hij op een gegeven moment ‘nee’ moest verkopen.

Voor morgen stond in Tafraoute de aanvang van het Tiende Amandelfeest op de planning. Een jaarlijks feest dat tot en met het weekend zou duren en waar de plaatselijke bevolking naar toe leeft. Maar het gaat niet door vanwege de dreiging van het Coronavirus. Bladna, de Nederlandstalige nieuwssite, kopte vandaag ietwat tendentieus met: “Coronavirus in Marokko, 104 mogelijke besmettingen en 3 risicosteden”. Maar volgens het artikel zelf gaat het om één Marokkaans/Italiaanse man waarbij het virus is vastgesteld, hij is opgenomen in een afgesloten ruimte van een ziekenhuis in Casablanca. De 104 passagiers die in hetzelfde vliegtuig zaten, verblijven in Casablanca, El Jadida en Ouarzazate.

Toen we vanavond naar het restaurant toe liepen was men op het plein druk bezig met het hoofdpodium. We konden toen nog niet ontdekken waarmee men precies bezig was. Op de terugweg was het wél duidelijk, het podium werd afgebroken.

een paar plaatjes van de wekelijkse souk

Donderdag 5 maart: Aourir.

Via de R105 was het 185 kilometer naar Aourir. Een over het algemeen goed berijdbare weg, afgezien van een stuk van 30 kilometer even buiten Tafraoute. We zijn vaak even aan de kant van de weg gaan staan om van de omgeving te genieten.

En onze fietsdrager, het was weer nèt raak. We hoorden dat er iets of iemand tegenaan reed. Gelukkig stopte de auto die dat deed ook, geen van beide bleek schade te hebben.

Om een uur of drie waren we op de camping. Tijdens de route zagen we wat bewolking opkomen, ook daalde de temperatuur. Toen we Tafraoute verlieten dachten we dat we vanmiddag nog wel even in het zwembad zouden gaan op de camping. Het is er niet van gekomen, het lokte niet echt meer. De douche was een goed alternatief.

Het is nu om 21:15 'slechts' 18º.

Vrijdag 6 en zaterdag 7 maart: Aourir.

Alweer twee mooie dagen. De temperatuur is hier iets lager dan we in Tafraoute gewend waren, maar wij vinden het prima zo. Vrijdagmiddag even in het zwembad(je) geweest. Later op de middag kwam zowaar de groenteboer op de camping. Een echte koopman, hij ging de camping rond met een meloen en een mes en sneed er bij de campers steeds een schijf af om te laten proeven. Hij rekende meer voor groente en fruit dan op de markt. Maar hier werd het ook zowat aan de deur afgeleverd. Op de camping is ook een winkeltje voor de eerste levensbehoeften. Er worden ook gasflessen verkocht. We hadden met de verkoper afgesproken dat hij de volgende dag vier zakjes Leben (Marokkaanse karnemelk) voor ons had en een blauwe gasfles zonder kraag. We zien tegenwoordig redelijk veel gasflessen met een beschermende kraag rond de gaskraan. Maar die past bij ons niet in de gaskast.

De camping ligt ruim 5 kilometer buiten het ‘stadshart’ van Aourir met een hoogteverschil van 120 meter. We zijn er zaterdagmiddag even met de camper naar toe gereden. Donderdag op weg naar de camping reden we er al door heen. Het kwam toen nogal rommelig over op ons. En dat was vanmiddag niet anders. In het centrum, met uitzicht op de rotonde, hebben we een jus d’orange gedronken terwijl het leven aan ons voorbij trok.

Terug op de camping wilden we de bestelde Leben en gasfles ophalen. Niet dus. Leben komt morgen en “ik heb alleen maar de gasflessen die daar staan”. Hij kon zich niet meer herinneren dat hij er eentje voor ons zou hebben vandaag. Hadden we dat geweten, dan hadden we vanmiddag een fles uit de stad kunnen meenemen. Morgen dan maar.

En tot besluit van de zaterdag, na alle TV-nieuws over het virus der virussen: ‘Rebellie bij Van Kooten en De Bie’. Het uur was zomaar voorbij.