Week 2 van 2 februari t/m 8 februari:

Zondag 2 februari: Kenitra.

Het aanhoudende mooie weer, met vandaag weer 21º op de thermometer, heeft ons overgehaald om nog maar een dag hier te blijven. Per slot was het zondag: rustdag….

We wilden in de namiddag bij de boulevard wat gaan eten. Gisteren werden we bijna van de fiets geplukt om de restaurantjes in te gaan, vandaag hadden ze daar geen tijd voor. Het was duidelijk een vrije dag voor de inwoners van de stad. De terrasjes waren meer dan goed bezet. En de keus uit de diverse menu’s, voor zover op straat te zien, was niet wat we verwachtten. Vis, vis en nog eens vis. Verwerkt in plates en/of tajines. Wat we op de tafeltjes zagen staan sprak ons niet aan. En fietsen naar de stad op onze mountainbikejes die alleen op spierkracht rijden was ons te ver. We hebben uiteindelijk dus gewoon in de camper gegeten. We komen de komende tijd vast nog wel meer restaurantjes tegen, reken maar.

Op het strand was het vandaag ook drukker. Op de boulevard zagen we weer de elektrische verhuurautootjes voor kinderen.

Morgen gaan we echt weer verder.

Maandag 3 februari: El Jadida.

We hebben vanochtend afgerekend op Camping Mehdia. De Engels sprekende receptionist vertelde dat deze camping een Marokkaanse eigenaar heeft.

Om twee uur waren we op Camping International in El Jadida. Vanaf de start was het ongeveer 240 kilometer. Een groter verschil tussen Camping Mehdia, van waar we dus vanochtend vertrokken, met deze is bijna niet mogelijk. Gelukkig hebben we ons eigen toilet en douche bij ons……

Het grootste deel van de route hebben we via de tolweg A1 gereden. Het viel op dat langs een deel van deze weg Marokkaanse vlaggen stonden. Bij een afslag bij Rabat stond nog een trosje, daarna op de A1 niet meer. Waarschijnlijk een hoogwaardigheidsbekleder die ergens een bezoek brengt of heeft gebracht.

Rond de grote steden zagen we veel hoge witte nieuwbouw. Maar op meerdere plaatsen aan de rand van de snelweg evenzovele krottenwijken.

Omdat we steeds zuidelijker rijden, zien we ook steeds meer bloei. De felgele mimosa en de oranje gekleurde bermen.

Op de wegen in de steden was ook vandaag weer duidelijk het grote verschil te zien tussen arm en heel rijk. Auto’s die de tijd van museumstuk al lang gepasseerd zijn, tot glimmende witte en zwarte bolides die wij soms met open mond van verbazing nakijken.

De camping was al behoorlijk bezet. We vonden toch nog een mooi plekje in de zon. Nadat we een broodje hadden gegeten zijn we op de fiets gestapt en naar het centrum gereden. We wilden aan het einde van de boulevard bij de eerste afslag naar de vissershaven, maar die werd bewaakt door politie en een slagboom. Er stond nogal wat volk te discussiëren, we zijn maar doorgefietst. De volgende toegang werd ook bewaakt, maar we mochten wel onder de slagboom door. De politieman maakte een gebaar met z’n vingers naar z’n ogen: we mochten wel even kijken.

In de haven was wat bedrijvigheid van in- en uitvarende vissersschepen. Toen we ook het terrein op wilden lopen waar de boten worden onderhouden, werden we tegengehouden. Nou ja, je hoeft ook niet alles te zien.

De ‘winkelstraten’ waren het volgende doel. Elke keer verbazen we ons weer wat er allemaal te koop is. Niet alleen in de winkeltjes, maar ook gewoon op straat. Veel kleding en schoeisel. Maar ook vaak het mooiste fruit en groente. We hebben weer een voorraadje bananen en sinaasappels kunnen inslaan. En de eerste aardbeien zijn binnen.

Met de fietstassen vol zijn we op een terrasje neergestreken en hebben een nos-nosje, koffie met melk of café au lait, gedronken.

En wat aten we vanavond bij een temperatuur van 20º, bruine bonen met spek en een pilsje er bij, heerlijk.

Dinsdag 4 februari: Oualidia.

Het was zowaar wat bewolkt vanochtend toen we wilden vertrekken en ‘slechts’ 14º. We wilden nog even naar Marjane, maar kennelijk klopten de coördinaten hiervoor niet. We reden wel door nieuwe buitenwijken van de stad met heel veel nieuwe hoogbouw, waar je de supermarkt zou kunnen verwachten. We hebben er verder niet naar gezocht, zo dringend was het nou ook weer niet.

Toen we de stad uit waren, werd het wat mistig. Op sommige stukken zelfs behoorlijk mistig. Die afwisseling bleef gedurende de hele rit van 85 kilometer.

We reden over de R301, niet een al te goed wegdek en dat is eigenlijk een understatement. Rafelranden waar je met de rechter wielen niet overheen wilt en veel gaten. Van de omgeving krijg je als bestuurden niet veel mee.

Er wordt weinig aan het wegdek van de R301 wordt gedaan. Des te meer aan de aankleding van het geheel. Over een afstand van meer dan vijftien kilometer is de middenberm voorzien van splinternieuwe lantaarnpalen. Zo nieuw zelf dat ze nog gedeeltelijk ingepakt zaten.

Om één uur waren we in Oualidia op de bekende cp. Er waren nog voldoende plekken. Met de kop in de zon en een beetje uit de wind. Traditiegetrouw wemelt het binnen no-time van de visverkopers, maar ook oesters werden aangeboden. Even later kwam ‘monseigneur Tajine’. We hebben een tajine kip bij hem besteld en die werd stipt op de afgesproken tijd bij de camper bezorgd. We hebben er heerlijk van gegeten.

’s Middags hebben we een stuk langs het strand gelopen. De vissersboten hebben we niet binnen zien komen, waarschijnlijk was het daarvoor al te laat.

De branding is hier altijd spectaculair. Hoge golven spatten uiteen op de stukken rots die voor het strand liggen. Daar kun je tijden naar kijken.

In de namiddag verdween de zon en kwam de mist weer opzetten. Benieuwd hoe het er morgenvroeg uit ziet.

spectaculaire branding

Woensdag 5 februari: Aquermoud.

Gisteravond laat hadden we al het idee dat de mist wat optrok. En toen we vanmorgen de luiken openden was het gewoon weer helder, niets meer aan de hand.

In het (vissers)centrum van Oualidia zijn twee winkeltjes. We hadden voor vanochtend nog geen brood, dus dachten dat daar wel te kunnen kopen. Maar alles was nog potdicht. We vroegen de gardien wanneer de winkeltjes open gingen. Hij bedacht zich niet en belde ‘monseigneur Tajine’, die een kwartiertje later 2 baguettes aan de camper bezorgde. We hebben hem hiervoor ruimschoots betaald en de gardien was reuzeblij met het biertje dat ‘ie vroeg.

Ondanks de minder goede ervaring met de weg van gisteren, de R301, hebben we het er vanochtend toch maar weer op gewaagd. De kwaliteit van de 140 kilometer die we vandaag reden varieerde: redelijk, slecht, goed en soms zelfs splinternieuw asfalt. De splinternieuwe stukken begonnen bij de provinciegrens van Essaouira. Maar in de slechte delen van de weg zaten ook weer stukken met behoorlijke rafelranden, waar je verre van wilt blijven. Nou ja, heel ver kan natuurlijk niet, want die ruimte is er simpelweg niet. In de toekomst krijgt de weg mogelijk deels een andere loop, ten zuiden van Safi was men bezig met de bouw van een viaduct en/of verhoog weggedeelte.

We reden hoog langs de kust. Heel ver beneden ons zagen we de zee. En wat moet je nou doen om de nieuwe (volle) gasflessen daar beneden te krijgen? Een man was bezig een aantal van die flessen gewoon naar beneden te laten rollen.

De weg leidde o.a. langs het industriegebied van Safi. Veel fabrieken met een veelvoud van rokende schoorstenen. Bij de poort van één van de fabrieken werd door een honderdtal arbeiders geprotesteerd en werden voor ons onverstaanbare leuzen gescandeerd. Een groep politieagenten stond rond de groep.

Voor vandaag hadden we een campinkje uitgezocht in Aquermoud: Camping de la Plage. Alleen de laatste twee kilometer er naar toe is een onverharde weg met veel hobbels, maar het lukte. Het is een nette camping met alle voorzieningen, waar ook vakantiehuisjes in diverse soorten kunnen worden gehuurd. We spraken een Nederlander die hier zo’n huisje heeft gekocht en overwintert hier.

En er is zelfs een zwembad. Maar ook hier moet het water door de zon eerst nog verder worden opgewarmd. Vanaf de camping loop je zo naar het strand.

Op de camping waren we de eerste camper van de dag en konden daardoor op de mooiste plaats gaan staan, met vrij uitzicht op zee. In de namiddag kwamen er nog drie campers bij, twee Fransen en een Nederlander.

Bij de stortplaats voor het chemisch toilet staat duidelijk aangegeven dat het spoelwater zout is. Ook het water uit de douche is brak. Nadat Gerard warm had gedoucht, was er voor Margot helaas geen warm water meer. Water tanken doen we hier morgen dus maar niet.

Om kwart over zeven hadden we een prachtig vrij zicht op de ondergaande zon. Het was weer een mooie dag.

de dagafsluiting

Donderdag 6 februari: Sidi Ouassay.

Zoals gisteren afgesproken werd er vanochtend om halfnegen een ovenvers en nog warm rond brood aan de camper bezorgd.

Na het ontbijt zijn we klarigheid gaan maken voor de rit van vandaag. Er zat gelukkig nog voldoende schoon water in de tank, want dat konden we op deze camping niet aanvullen. Al het water op de camping is brak. De eigenaar vertelde dat hij wel een aantal flessen water in voorraad heeft voor wie echt zonder water zit.

We vertrokken en moesten weer via de hobbelige zandweg op de R301 zien te komen. Halverwege zagen we een grote vrachtwagen aankomen en omdat elkaar passeren niet mogelijk was, zijn we even een vluchthaventje ingeschoten om de vrachtwagen af te wachten. Toen hij eenmaal naast ons stond, ontstond er een levendig gesprek met de chauffeur en was ‘Hollanda’ natuurlijk het beste en mooiste land ter wereld. Met een high five hebben we weer afscheid van elkaar genomen.

We hadden de camping in Sidi Ouassay in de navigatie gezet om daar Cor en Wil weer te treffen. Hoewel de afstand daar naar toe ons in eerste instantie toch wel een beetje optimistisch leek, gezien de aard en toestand van de wegen. De toestand van die wegen verschilde voor een deel van de route niet veel met die van gisteren. Bij Essaouira gingen we over van de R301 naar de N1.

In voorgaande jaren waren we een aantal keren in Essaouira. De plaatsnaam is overigens een verkleinwoord en het betekent muurtje of ommuring. We overnachtten toen op een parkeerplaats direct achter de duinen en een keer op de iets verderop gelegen camping. Vanuit beide plaatsen fietsten we toen in een paar minuten naar het centrum van de stad. Maar helaas, achter de duinen is overnachten verboden en op de plaats van de camping verrijst een flatgebouw.

Maar de victorie, tenminste voor wat betreft de wegen, begon bij Taghazout, een vissersdorp even ten noorden van Agadir. Rond het dorp is een geheel nieuwe vierbaansweg aangelegd. Het enige obstakeltje in de route van vandaag was het verkeer door de stad Agadir. Rustig aan, dan breekt het lijntje niet.

Er is al enige tijd sprake van een bezoek van de koning aan deze regio. En nee, daarmee worden wij niet bedoeld. Maar dat er iets staat te gebeuren kun je niet missen. Er stonden vandaag duizenden Marokkaanse vlaggen langs de weg. Dat begon al even ten noorden van Taghazout en eindigde pas ver na Agadir, we schatten wel over een afstand van 80 tot 100 kilometer. Op rotondes stonden meerdere vlaggen bij elkaar als een bosje bloemen op een vaas. En overal was heel veel politie op de been. Nou is dat hier niet uitzonderlijk, maar dit van vandaag sloeg toch wel alles. Niet alleen de ‘gewone’ politie maar ook de Gendarmerie Royal en militairen. En het gekke is: niemand lijkt te weten wanneer de koning echt komt.

Waar we niet op hadden gerekend lukte toch en om vier uur waren we op de camping en was er een hartelijk weerzien met onze reisgenoten.

alles in het teken van de koning, zelfs de rood/witte stoepranden werden geschilderd!

Vrijdag 7 februari: Sidi Ouassay.

Niet veel te melden vandaag, we hebben een stoeltjesdag ingelast. We hadden gisteren bijna 300 kilometer afgelegd, dus vonden we dat we voldoende beweging hadden gehad…..

Over het weer hebben we nog steeds geen klachten. Ook vandaag was het weer volop zonnig, al duurde het vanochtend even voordat we de zon zagen.

Morgen verder.

hier staan we, op camping Sidi Ouassay Beach

Zaterdag 8 februari: Sidi Ifni.

We vertrokken vanochtend redelijk op tijd, het zonnetje had zich nog niet echt laten zien. In tegenstelling tot enkele vorige dagen reden we nu over heerlijk stille asfaltwegen door een mooie afwisselende omgeving met af en toe wat klimmen en dalen. Net voordat wij wegreden, reed Arjan langs voor een hand en een groet, we zien hem vast nog wel weer, ergens.

We hadden het plan opgevat om een tussenstop te maken in Legzira. De plaats wordt veel door toeristen bezocht vanwege de rotsbogen. Een aantal jaren geleden waren we hier ook en liepen toen nog onder de gigantische bogen door. Helaas is die mooie boog, het leek een olifantspoot, ingestort. Maar vandaag gingen we hier naar toe om te eten, een lekkere tajine poulet. De camper konden we voor 20 Dirham (omgerekend krap €2.-) parkeren naast een soort van bungalowparkje. Wij hebben in de huisjes nog nooit enige activiteit kunnen ontdekken en het ligt er nu wat verwaarloosd bij.

De jaren dat we nu in Sidi Ifni komen stonden we altijd op camping El Barco. Het is een mooie plek, het nadeel is echter dat de zon pas laat over de rotsen komt. Een andere optie was een camping aan de overkant. Maar toen we de stad binnenreden was het snel duidelijk, het werd weer El Barco. De andere camping stond al vol. We vonden een plek op de tweede rij en hebben daardoor geen direct zicht op zee. De eerste rij die dat wel heeft, stond uiteraard vol.

Op de campings in deze regio en dan zeker dicht in de buurt van een stad of dorp, wordt ook veel overwinterd. Op de camping waar we nu staan, zagen we op dezelfde plaats dezelfde drie Nederlandse campers staan als de voorgaande jaren.

Morgen is er souk. We willen er wat groente en fruit kopen en lekker rondkijken wat er zoal verder wordt verkocht

De route voerde vandaag ook door Tiznit, vlak langs de camping die overigens vol was. Ook de ‘overloop’ en het pleintje voor de winkel waren ruimschoots met campers bezet.

Kort nadat we vanochtend vertrokken brak de zon toch al rap door. Het was weer een prachtige dag met een temperatuur van ongeveer 23º.

door op de afbeeldingen te klikken, worden ze vergroot weergegeven