Zondag 12 januari: Kenitra.
Na een rustige nacht zijn we vanochtend weer vertrokken, en wij waren niet de enigen. We kozen er deze keer voor om toch maar via de tolweg te gaan. Het doel was Kenitra en dat was 179 kilometer. We begonnen met mooi zonnig weer, maar ergens halverwege reden we zowaar een kilometer of tien in de mist. Niet erg, er was zicht genoeg. Het mistachterlicht was echt niet nodig, al vonden sommige automobilisten van wel. Deze tolweg A5 is een prima te rijden vierbaansweg en zeker vandaag (zondag) lekker rustig. Maar toch moet je goed uitkijken naar overstekende mensen en mensen die gewoon, soms naast elkaar en/of in tegengestelde richting, op de vluchtstrook lopen. Wat vandaag ook weer opviel waren de auto’s met pech, stilstaand op de vluchtstrook. Overigens telden wij vrijdag op de route vanaf de haven in TangerMed naar Asilah, een afstand van 86 kilometer, zeker 15 pechgevallen. Niet alleen personenauto’s, ook vrachtwagens.
Nadat we omgerekend €8.- hadden afgerekend verlieten we de tolweg en reden via het centrum van Kenitra naar de Camping Mehdia. Dit is ook de camping waarvandaan we in 2020 halsoverkop met een aantal campers Marokko hebben verlaten vanwege de op handen zijnde pandemie. We wisten toen gelukkig nog niet wat ons gedurende lange tijd daarna thuis nog allemaal te wachten stond.
De campingreceptie is ’s weekends niet aanwezig. Campinggasten moeten zich daarom melden bij de receptie van het hotel, 150 meter verderop. De receptioniste nam er, na enig aandringen onzerzijds, genoegen mee dat wij haar onze kopieën van het paspoort toonden. Op die kopieën staat namelijk niet ons BSN. We vertelden haar dat er van onze originele paspoorten geen kopieën gemaakt mogen worden. Ze verstond het prima, maar reageerde er amper op. Daarna maakte ze een kopie van onze kopie.
Op weg naar Marokko ondervonden we in Spanje problemen met het opnemen van cashgeld uit een pinautomaat. We schreven hier eerder al over. In de haven van TangerMed moesten we dan uiteindelijk toch zien aan geld, lees Dirhams, te komen. Bij de eerste de beste automaat daar lukte het gewoon. Een dag later probeerden we het in Asilah, ook daar geen probleem, gelukkig.
Het rijden in het Marokkaanse verkeer moest wel even weer wennen. Temeer daar we vandaag op weg naar de camping, dwars door het centrum van Kenitra moesten rijden met nogal wat rotondes, verkeerslichten en drempels. Uitkijken, naar alle kanten, is een absolute must. Want er rijdt verkeer vóór, achter, links en rechts van je. En als je voorrang hebt, is het maar de vraag of je die ook krijgt. Wij rijden daarom heel defensief, want een ongelukje zit in een klein hoekje.
Mede omdat het zondag was, zijn we naar de boulevard gewandeld. Het was niet alleen daar druk, ook op het strand. En de restaurantjes waren ook redelijk bezet. Bij eentje daarvan moet het eten wel heel goed zijn, er stond een lange rij te wachten, het restaurant zat vol.
Kenitra, waar de bevestigingen van de verkeerslichten meekleuren
een lekker stekje in de zon
dit was oorspronkelijk een wasplaats...
maar nu moet je wel zelf het water meenemen...
...en dat geldt ook voor het zwembad
het strand...
...en de zee...
...van Kenitra
zin in een tochtje met/op een drommedaris...
...of wordt het de achtbaan?
Maandag 13 januari: Kenítra.
Zo druk het gisteren op de boulevard, het strand en restaurant Merzouga was, zo rustig was het er vandaag.
Nadat we vanochtend wat langer aan het ontbijt zaten dan anders, zijn we vanmiddag op de fiets gestapt en hebben we de omgeving wat verkend. Niet dat de stad Kenítra ons erg trekt, fietsend is er ook niet te komen. Toen we gisteren met de camper naar de camping reden, moest de afdaling vanuit de stad in de tweede versnelling worden gereden om de snelheid eruit te halen. Zo’n steile helling. We zagen toen een paar Kenítranen lopend naast de fiets zwoegend omhoog proberen te komen. Niks voor ons. We zijn vanmiddag wat verder de boulevard afgefietst en hebben een paar zijstraten gepakt, hetgeen niks flitsends opleverde. Uiteindelijk zijn we bij Restaurant Merzouga gestrand. Deze keer geen file voor de ingang, we konden uitzoeken waar we wilden gaan zitten. Dat werd eerste etage, vooraan met uitzicht op zee. Het menu bood o.a. tajine kefta. Niet helemaal zo we gewend waren, maar de smaak was prima. Daarna tegen de wind in terug, het werd rap frisser.
In opzet was Camping Mehdía een hele mooie camping, maar de verloedering slaat toe. Onderhoud wordt niet of nauwelijks gepleegd. Er zijn bijvoorbeeld in het toiletgebouw waar wij op uitkijken zes douches die gevoed worden door één uit de kluiten gewassen boiler, prima. Maar van die zes douches moet je er eentje kiezen waarvan je denkt dat die het beste bij jou past. Met of zonder ophanghaakjes, met of zonder douchekop en van die zonder douchekop kun je weer kiezen tussen kale uitstroom uit de leiding of via een omgekeerde halve tennisbal waardoor er overal water naar beneden komt, behalve op de plek waar je recht onder de douche staat. Ik dacht gekozen te hebben voor de best mogelijke opties, maar kon toen nog niet vermoeden dat de afvoer volledig verstopt zat. Bovendien, schoon was het allerminst. Het klinkt hilarisch, maar dit is niet het enige verval. Het is in en in triest om te zien dat er op deze manier niks van deze camping overblijft.
Maar hoe dan ook, het was weer een mooie dag met veel zon.
vooraan, met zeezicht
tajine kefta...
...met creme brulé...
...en tiramisu toe