Zondag 16 februari: Tafraout.
Een dag met meerdere gezichten, zoals zal blijken uit het dagelijkse verslag.
Gisteravond stak ineens de wind op. Het was al donker. We waren er niet gerust op of onze grote Marokkaanse mat wel op z’n plek zou blijven liggen. Dus gewapend met een zaklamp hebben we de mat ‘aan de hoge kant’, dus daar waar de wind vandaan komt, verzwaard met een paar extra rotsblokken. Zo, zeiden we tegen elkaar, die zien we morgen in ieder geval nog wel liggen. En ook leek het erop dat het zou gaan regenen. We telden ongeveer 547 druppels, dat was het dan weer.
En van de mat, dat klopte als een bus, die lag er nog. De harde wind van gisteravond bleef vandaag gezellig bij ons. In tegenstelling tot andere dagen, heeft de luifel het daglicht niet gezien, hetzelfde gold voor de buitenstoelen. Met open buitendeur waaide de hor naar binnen. Eigenlijk zouden we de camper honderdtachtig graden moeten draaien. Maar ja, dan kan de deur wel open, maar zit je in de schaduw. Oh, oh, oh wat een problemen.
Het was zondag, dus besloten we dat we vandaag niet zelf hoefden te koken.
Afgaande op de ervaringen van de vorige keer zijn we in de loop van de middag weer naar Hotel Espace Tifawine gegaan. Wederom heerlijk gegeten daar.
Margot wilde nog even op verkenning door de schoenenstraatjes voor een paar slofjes. Bij de eerste, aan de linkerkant, werd het niks. Hij had niet wat ze zocht en hij had niet echt z’n aandacht bij de klant. Even verderop een heel ander verhaal. De schoenmaker haalde ‘alles uit de kast’ wat hem de verkoop van twee paar slofjes opleverde.
Terug vanuit centre-ville, met tegenwind, viel de temperatuur danig tegen. Wat verder opviel was dat de tweede rij bergen/rotsen steeds minder zichtbaar werd. Het leek wel mistig, maar dat was het niet. Stuifzand, meegevoerd door de wind.
Eenmaal in de camper bleef wederom de deur gesloten, we houden de warmte graag binnen.
Totdat, grote schrik, er een ambulance bij ons het erf opdraait. Wat bleek, Wobbie, herstellende van haar eerdere zeer forse val met de fiets, was wederom gevallen, nu gestruikeld tijdens het wandelen. Ze is, samen met Wim en hun Franssprekende vrienden naar het ziekenhuis in Tiznit gebracht. De tragedie van ziekenhuisverblijf en herstel begint weer van voren af aan. Heel erg jammer.
Hotel Espace Tifawine, met binnentuin en zwembad
twee paar slofjes, MAD140
op zondag is de garage gesloten
deze heeft meer nodig dan die paar druppels van gisteravond
harde wind...
...en zand
Maandag 17 februari: Tafraout.
Toen we vanochtend de luiken openden, waren we blij verrast de zon weer te zien. Van het hoog in de lucht meegevoerde stuifzand van gisteren was gelukkig niets meer te bekennen.
Maar het was afgelopen nacht weer een koude nacht. Hoe koud? Dat konden we niet achterhalen omdat de sensor van de buitenthermometer niks meer aangaf op het display. Waarschijnlijk gaat het slechts om een lege batterij die moet worden vervangen. Maar ooit heb ik die sensor gemonteerd aan de achterkant onder de camper. En omdat de camper nu vóór hoog op blokken staat, is er aan de achterkant te weinig ruimte. Klusje voor later.
’s Middags hadden we met Leny en Pieter afgesproken. We kenden elkaar niet, totdat Pieter aanbood om te helpen het koelkastprobleem op te lossen, hetgeen is gelukt zoals eerder uitvoerig is beschreven. Onder de luifel en achter de zonneschermen hebben we een paar gezellige uren met elkaar doorgebracht, uiteraard onder het genot van een h&d (voor wie het nog niet wist, daarmee bedoel ik ‘een hapje en een drankje’).
Onze watervoorraad was inmiddels beneden 25% geslonken, de meter gaf 0 aan. Gelukkig kwam de (blauwe) waterwagen van Mohammed nog langs en binnen no-time stond de meter weer op 100%. Mohammed is tevens chauffeur op de ambulance van de plaatselijke eerstehulp-post.
Dinsdag 18 februari: Tafraout.
Gisteravond heel laat werden W&W door een ambulance weer ‘thuisgebracht’ vanuit een ziekenhuis in Agadir en werden opgewacht door de NL-bewoners van ons erf. Wobbie is nu aan beide benen geblesseerd, maar kan zich desondanks redelijk redden in de camper en ze krijgen hulp van meerdere kanten. Margot heeft vanochtend twee maaltijden stamppot zuurkool met worst voor hun gekookt. Eén voor vandaag en één voor in de vriezer. Ze gaan binnenkort naar huis, ruim 3500 kilometer te gaan.
Morgen is de wekelijkse grote souk, de dag hieraan voorafgaand is er al pré-souk.
We hadden een paar dingetjes nodig. De markt van vorige week woensdag moesten we noodgedwongen aan ons voorbij laten gaan vanwege de problemen met onze koelkast. Maar nu, alvast in de herkansing. Rugzak mee en wandelend zijn we weer naar het centrum gegaan.
Eerst naar de bakker voor een lekker lunchbroodje en daarmee naar het naastgelegen terras waar we elk een nos-nos bestelden. We hadden een tafeltje in de schaduw en het Marokkaanse leven trok weer aan ons voorbij. Ook kochten we hier twee mille-feuilles voor bij de koffie, later bij de camper.
Daarna naar de voor plaatselijke begrippen redelijk grote supermarkt aan de R107. Schuin hier tegenover bevindt zich Patisserie El Fath. Naar verluidt koop je hier de lekkerste baguettes, we hebben geen ervaring.
Zo, de rugzak zat vol en rustig keuvelend zijn we weer richting Keteldal gelopen.
De dag begon zonnig, maar hoe verder de dag vorderde kwam er steeds meer bewolking opzetten. Uit voorzorg hadden we de luifel al ingedraaid voordat we aan de wandel gingen. Want ook nu liet de wind zich af en toe bij vlagen weer gelden. En vanavond zo rond 21:30 heeft het zelfs even serieus geregend.
van fietsvelg tot .....
van alles te koop...
...hier ook
dit is een mille-feuille, lijkt wel een beetje op een Nederlandse Tom-pouce
de lucht werd onheilspellend met laaghangende wolken, later viel er zelfs wat regen uit
Woensdag 19 februari: Tafraout.
Onze grote Marokkaanse mat die over bijna de volledige lengte voor de camper ligt, zag er vanochtend opvallend fris uit. Zo kenden we hem eigenlijk niet meer. Oorzaak? De regenbui van gisteravond heeft het meeste zand en stof er afgespoeld.
André kwam vanochtend even langs om afscheid te nemen van de drie NL-campers hier op ons erf. We volgen hun reis verder op maranopreis.nl. Ook Ria en Frank zijn vanochtend vertrokken, maar dat was al voordat wij de dag hadden begroet.
En vandaag was dus de echte soukdag. We zijn op de fiets gegaan, zodat we de boodschappen, voornamelijk groente en fruit, gemakkelijk in de fietstassen konden meenemen. Nadat die vol waren zijn we aan het eind van de markt naar Café Tanger gegaan en hebben daar de bekende nos-nos genuttigd.
Het was inmiddels alwéér lunchtijd en daarvoor liepen we naar de bakker voor een broodje dat we, net als gisteren, meenamen naar het naastgelegen terras en bestelden daar nog elk een nos-nos.
Het was duidelijk te merken dat er markt was, het was druk in centre-ville.
Terug bij de camper hebben we nog lang lekker buiten onder de luifel gezeten en gelezen.
als je een schaap of een geit wilt kopen, kan ook hier
bij hem kocht ik een mooi mokertje
Donderdag 20 februari: Tafraout.
We hadden het, vonden we zelf, heel druk vandaag.
De dekbedden naar buiten, de luifel uit, de stoelen en de fietsen pakken, de toiletcassette legen, stofzuigen en nog veel meer van die kleine dingetjes die eigenlijk geen naam mogen hebben, maar toch gedaan moeten worden.
Maar eerst hebben we vanochtend Wobbie en Wim uitgezwaaid. Wobbie heeft waarschijnlijk de meest ongelukkige Marokko-reis van haar leven gehad door twee keer ernstig te vallen met daaruit voortkomende ziekenhuisopnamen. Kommer en kwel. Het gaat naar omstandigheden goed met haar. Maar vlak ook de zorgen en de problemen die Wim in het hele traject voor z’n kiezen kreeg niet uit. Ze zijn nu op reis naar huis, dat is de plek waar je dan toch het liefste wilt zijn. We wensen ze een goede en veilige thuiseis.
Nadat we alle klusjes hadden geklaard waren we zelf aan een schoonmaakbeurt toe. Douchen in de camper gaat op zich prima, maar we zijn vanochtend toch maar weer naar de hammam gegaan. Midden in het dorp op nog geen tien minuten fietsen. Schoon voor MAD15 p.p.
En op de kruising van de straat waar de hammam zich aan bevindt met de R104 zit ook de lekkere bakker. Dus was de oogst voor vandaag weer: twee lunchbroodjes en twee mille-feuilles.
Rond zes uur kwam Nezha de was ophalen, we hadden weer een tas vol. Die wordt morgen om dezelfde tijd droog en keurig opgevouwen weer gebracht.
En als klap op de vuurpijl verraste ze ons met twee punten eigengebakken cake.
We zagen echter dat ze bij Jan en Pieta een Berber-pizza bezorgde. Wij hebben voor morgen ook eentje besteld, hij zag er heel lekker uit!
Vrijdag 21 februari: Tafraout.
Weer een dag zonder spectaculaire feiten. Voor het grootste deel van de dag waren we gewoon bij de camper in het dal.
Margot is nog een paar keer naar centre-ville gefietst waar ze een hele mooie zilveren halsketting met bijbehorende armband heeft gekocht.
Rond halfzeven vanavond bracht Nezha de schone en opgevouwen was weer terug, samen met een hele grote Pizza Berber. Daar kunnen we wel twee dagen van eten, dus is de helft in de vriezer verdwenen. Bovendien nam ze voor ons en voor Jan en Pieta een doosje Marokkaanse koekjes mee.
Onder de luifel en achter de zonneschermen was het goed toeven tijdens deze zonovergoten dag met een temperatuur van net boven de 20°.
We staan hier nu sinds 1 februari. Wanneer we hiervandaan weer vertrekken? Dat weten we pas als we daadwerkelijk zijn vertrokken….
als er niks spectaculairs gebeurt, zijn er ook weinig foto's, maar toch: de eerste is van ons (bijna) dagelijkse lunchbroodje en de tweede en derde zijn van de overheerlijke Pizza Berber van superformaat
Zaterdag 22 februari: Tafraout.
Alweer zo’n drukke dag, maar niet heus.
Aan de R104 richting Tiznit liggen nog twee campings. We wilden echter die weg nog een eind met de fiets vervolgen, maar net na de laatste camping werd aan de weg gewerkt. Het asfalt is tijdelijk vervangen door zeer grof puin. Met de camper al lastig om te rijden, met de fiets wilden we er niet langs. Omgekeerd en richting Ammelne gereden. Dan kom je ook langs ‘le garage’ van Mohammed Farih. Het was er nog steeds druk, ook nu op zaterdag. En van verre was te ruiken dat er aan campers werd gespoten, buiten.
We zijn doorgefietst tot waar de weg een eind naar beneden gaat naar de rotonde van Ammelne. Waar wij stonden, tamelijk hoog, hadden we een prachtig zicht over de vallei. Niet voor niets is er iets verder een parkeerstrook. Op GoogleMaps wordt die plek aangeduid met ‘Tête de Lion (vue)’. Als je goed kijkt, en met enige fantasie, kun je in de bergkam de kop van een leeuw ontdekken.
We fietsten terug en hadden trek gekregen. Op ons erf en ook daarbuiten werd positief gesproken over Café Restaurant Harbaz. We vonden het onze taak om dat te controleren en zijn overtuigd. We hebben er heerlijk gegeten.
Terug bij de camper hebben we nog een tijd achter de schermen uit de zon zitten lezen.
Het was wederom een superdag met aangename temperatuur. En zoals inmiddels gebruikelijk hier, wakkerde de wind in de loop van de middag weer aan. En als je dan de luifel niet goed hebt gezekerd komt er een moment dat je aan de luifelpoten moet gaan hangen. Nee, niet bij ons, die staat zo vast als een huis. Schuin achter ons, het ging net goed.
de leeuwenkop
(deel van) de Ammelnevallei