Zondag 9 februari: Tafraout.
Laten we het verhaal vandaag beginnen met het goede nieuws: gisteren (zaterdag) zijn we op de fiets naar city-center gegaan en zijn natuurlijk eerst even bij twee van de drie bij ons bekende garages/spuiterijen geweest. Jan en Pieta staan bij MoMo, hier schuin achter het Keteldal. Ze hebben daar wat werkzaamheden laten verrichten. O.a. de Fiat-cabine van hun camper heeft een gedaanteverwisseling ondergaan. Hij was wit, nu grijs gespoten. Zag er mooi uit, maar moest nog even verder doordrogen.
Daarvandaan naar de openluchtgarage van Farih, waar ook de nodige campers op diverse klussen stonden te wachten. Weer terug richting centrum namen we ook nog even de afslag naar links om te kijken of daar de Hammam nog was: gelukkig, nog precies zoals jaren geleden. Je kunt daar voor MAD15 heerlijk douchen. We gingen in 2020 voor ’t laatst daarnaartoe.
Inmiddels was het een uurtje of drie geworden en we voelden dat er iets gegeten moest worden. Na veel wikken en wegen werd het uiteindelijk Hotel Espace Tifawine. Een hotel aan de hoofdstraat met uitgebreide restaurantmogelijkheden. Ook dit restaurant was niet nieuw voor ons, we hadden hier voorgaande jaren meermaals gegeten. En ons geheugen vertelde ons dat dat toen goed was bevallen. Je kunt voor het restaurant op het terras aan de weg gaan zitten, maar er is ook een hele mooie binnentuin met centraal gelegen een prachtig zwembad. En in tegenstelling tot de genoemde voorgaande jaren, was het nu gevuld met kraakhelder water. Volgende keer de zwembroek maar meenemen.
De allervriendelijkste serveerster sprak Engels. Uit de menukaart kozen we één salade nicoise, elk een gratin kefta, gecompleteerd met één bordje patat. Plus twee flesjes fris en als dessert een nos-nos betaalden we slechts MAD 152. En wat hebben we lekker gegeten! De inhoud van de gezamenlijke bordjes was te groot onze magen.
Daarna nog naar de supermarkt voor wat noodzakelijke boodschappen. En je waant je bijna thuis als je dan in de koelvitrine een in rood cellofaan verpakte Hollandse Edammer ziet liggen. Kwam goed uit, want onze kaas was bijna op.
En dan u het minder goede nieuws.
Onze CO2 meter had de vorige dag luidkeels van zich laten horen. Ach, zijn die batterijen nou alweer leeg? Maar ook het biertje uit de koelkast vonden we niet echt koud. Waarna de thermometer meldde dat de binnentemperatuur 13 graden was en gedurende de avond verder opliep. Het hield ons uiteraard nogal bezig, want overschakelen op netspanning was er niet bij hier in het dal. Kort en goed, we zijn zondagochtend naar de naastgelegen camping gegaan en hebben direct stroom aangeprikt. Het enige wat we daarna konden doen, en ook hebben gedaan, was de brander van de koelkast schoonmaken. Onze plaats op deze camping grenst, zonder hekje of wát dan ook, aan het openbare trottoir. En dat was in dit geval zeer gunstig. Want op een gegeven moment wordt er door een Nederlandse medecamperaar gevraagd of het allemaal lukt. We raken in gesprek en hij geeft aan dat niet alleen de brander, maar ook de schoorsteen eigenlijk ‘geveegd’ dient te worden. En als ik aangeef daar geen gereedschap voor te hebben, biedt hij aan dat voor ons te willen doen. Dat slaan we niet af en dat was maar goed ook. Er kwam nogal wat roet tevoorschijn. Nadat de klus geklaard was bleek dat we in de app-groep ‘Marokko 2024-2025. Het vervolg’ niet zo lang geleden nog contact met elkaar hadden gehad. Wat is de wereld af en toe klein. Pieter, nogmaals bedankt voor de hulp!
de ingang van Garage Petit Momo & Said
en dit is (een deel van) het werkterrein van Mohammed Farih
volgende keer zwembroek mee....
plekje, grenzend aan de openbare weg
Maandag 10 februari: Tafraout.
Ondanks dat we op deze camping gewoon aan de weg staan, hebben we goed geslapen. De koelkast hebben we afgelopen nacht z’n werk op gas laten doen en hij is geslaagd voor deze test. De temperatuur in de koelkast was vanochtend 2 graden. Maar omdat we toch, noodgedwongen, aan de stroom staan hebben we hem ook daarnaartoe overgeschakeld.
En omdat we toch op de camping staan hebben we voor MAD15 p.p even lekker uitgebreid kunnen douchen.
Vroeg in de middag zijn we op ons gemakje naar het centrum gewandeld, we waren nog niet op het pleintje en de straatjes van de schoenmakers geweest. Deze babouches worden overal in Marokko gemaakt en verkocht, maar als er één stad is waar ze meer dan elders worden gemaakt, dan is dat in Tafraout.
Verder hadden we onszelf de opdracht gegeven om een klein emmertje te kopen. Tijdens onze reis hebben we inmiddels onze voetenveegmat in Safi laten liggen en gisteren op weg vanuit het Keteldal naar de camping hebben we ons mooie opvouwbare emmertje vergeten mee te nemen. We hebben nog geen alternatief kunnen vinden. Ik ben gisterennamiddag nog even teruggelopen naar de plek waar we stonden, helaas geen emmertje gezien.
Het was inmiddels alweer lunchtijd. Het is in Marokko niet ongewoon om op een terrasje van een (koffie)restaurantje je eigen lekkere broodje of koekje mee te nemen. Zogezegd, zo gedaan. Vlakbij het centrum kenden we zo’n terrasje met als buurman een traiteur. Half in de zon met een nos-nosje en een lekkernij van die buurman gleed het Marokkaanse leven weer aan ons voorbij.
Wobbie en Wim, zij staan even verderop ook in het dal, hadden ons gisteren uitgenodigd voor een h&d, maar we wilden de verrichtingen van de koelkast eigenlijk volgen. Dus zijn we vanmiddag bij hun geweest, waarna ook Frank en Ria aansloten.
Met de dagelijks aanwezige zon en onder de luifel was het een gezellig samenzijn. Alweer een mooie dag stukgeslagen.
zover het oog reikt zie je in deze paar kleine straatjes babouches, de typische Marokkaanse shoenen; in elk winkeltje worden ze gemaakt
bijna de hele dag door wordt er door, vooral jeugd, getracht iets te verkopen; dit waren heerlijke appelpannenkoekjes.
Dinsdag 11 februari: Tafraout.
We hebben vanochtend ‘Camping Les 3 Palmiers’ weer verlaten. We reden weer richting Keteldal en vonden een heel mooi plekje, iets verder naar het westen. Hier hebben we minder last van langsrijdend camperverkeer met opwaaiend zand.
Maar helaas, in de loop van de dag gingen we de schoorsteen van de koelkast weer ruiken. En tot overmaat van ramp, nou eigenlijk gelukkig maar, liet de CO meter zich weer overduidelijk horen. Kort en goed, we hebben de koelkast uitgezet. De inhoud van de vriezer is door Wim meegenomen, zij boden aan om het voor ons te bewaren totdat de koelkast weer veilig werkt.
Voordat ik morgen de ‘wokkel’ uit de schoorsteen kan verwijderen, moet eerst een aluminium strip worden weggenomen. En als dat dan is gedaan, is de schoorsteen ook vanaf de bovenkant bereikbaar voor een hernieuwde schoonmaakbeurt. Waarna we hopelijk de koelkast weer kunnen gebruiken. Zo niet…….?
helemaal in het midden, met de grijze achterkant
we hebben een heel mooi plekje op de grote zandvlakte, maar ja die spelbrekende koelkast.....
Pieta bracht ons hele lekkere zelfgemaakte toetjes
Woensdag 12 februari: Tafraout.
Maar alles werd anders.
We zouden vandaag eerst naar de weekmarkt en dan verder gaan met de koelkastperikelen. Maar een goed werkende koelkast kreeg toch voorrang. De gisteren in het verslag genoemde aluminium strip kon toch nog redelijk gemakkelijk worden verwijderd. Toen restte alleen nog het kleine kruiskopschroefje waarmee de schuine schoorsteenpijp vast zit. En dat schroefje zit op een onmogelijke plaats en zit muurvast.
Pieter heeft ons weer geholpen maar ook hij kreeg het rotding niet los. Hij heeft zelfs nog met een klein slijpsteentje geprobeerd om het hele schroefje weg te slijpen: niet gelukt.
Ik ben op de fiets naar Mohammed Farih gegaan met de vraag of hij kon helpen: “haal de camper maar op”. Waarop we alles hebben opgeruimd en op pad naar ‘le garage’ zijn gegaan. Nadat Mohammed een tijdje bezig was geweest, gaf hij het op. Op mijn vraag of hij de schroef met hamer en beitel kon wegslaan ging hij niet in. Hij heeft nog wel met hogedruk de schoorsteen van onderaf doorgespoten. Na afrekening van MAD100 zijn we weer terug naar het dal gegaan en konden de camper weer naast de mat parkeren.
Onze schone en opgevouwen wasgoed was inmiddels al afgeleverd bij Jan en Pieta. De bestelde tajine werd om zes uur afgeleverd. We hebben er heerlijk van gegeten. Pieter bood aan om morgen de schroef nog met een ijzerzaag te lijf te gaan.
wachten op Mohammed
de compressor met luchtslang wordt opgestart
zij verzorgt de was en regelt tajines
dat was smullen.....
Donderdag 13 februari: Tafraout.
En wéér werd het anders.
Gisteravond heb ik nog kruipolie op het schroefje kunnen spuiten. Bij toeval zag ik dat er in onze onderdelenbak een spuitbusje zat. Vanochtend, nadat ik de ladder weer in stelling had gebracht, heb ik opnieuw een paar keer het weerbarstige schroefje bespoten. En toen, met de moed der wanhoop, met de kruiskopschroevendraaier geprobeerd of er enigszins beweging te voelen was. En dat was er. Na nog een paar keer spuiten en wachten zodat de vloeistof kon inwerken, lukte het om het schroefje er helemaal uit te draaien. En daarna kon heel gemakkelijk ook de kop van de schoorsteen worden verwijderd en was nu ook aan de bovenkant de schoorsteen bereikbaar.
Inmiddels was Pieter ook alweer aanwezig, maar de exercitie met de ijzerzaag was gelukkig niet meer nodig. Even daarna kwam Margot weer terug uit de stad met schuursponsjes en ragertjes.
Met een moertje als gewichtje hebben we een touwtje met in het midden een stukje schuurspons door de schoorsteen laten zakken en heen en weer bewogen. De zogenaamde wokkel was inmiddels ook schoon, waarna alles weer kon worden gemonteerd. Het is nu 22:30, de koelkast geeft met 4° aan het koud te hebben en we ruiken hem niet meer. We kunnen weer met een gerust hart verder genieten van de plek waar we nu alweer enige dagen staan: het Keteldal.
De rest van de dag besteedden we aan opruimen en een beetje uitpuffen van de onzekerheden van de afgelopen dagen.
Wat het weer betreft, daar zit al sinds dagen geen verandering in. De nachten zijn met een graad of 3 tot 5 redelijk aan de koude kant. Overdag schommelt de temperatuur zo rond de 21°, waarbij steeds in de namiddag de wind iets aanhaalt.
Aan lange broeken en regenkleding denken we al geruime tijd niet meer, laat staan dat bij ons hier de gedachte aan een sneeuwschuiver opkomt. We zagen op diverse nieuwssites dat dat thuis heel anders is.
met vereende krachten is het gelukt om onze koelkast weer in het gareel te laten lopen
en dit is dan de 'wokkel'
Vrijdag 14 februari: Tafraout.
Allereerst de koelkast vanochtend: ongeveer net zo koud als de buitentemperatuur thuis. Dat geeft de burger moed.
Na diverse keren douchen in de camper, zijn we vandaag naar de hammam gegaan. Voor MAD15 kun je daar heerlijk douchen. Er zijn twee afdelingen: hammam en douche, wij kozen voor de laatste. Na betaling loopt de eigenaar met je mee naar boven en wijst een douchecabine aan. Ik had nummer 1, Margot 2. De hammammeneer heeft dan beneden alvast het licht voor de desbetreffende cabines aangezet. Toen ik me goed en wel had ingezeept werd er op de deur geklopt. Margot meldde dat de koude kraan van cabine twee niet werkte. Dan maar naar drie, waar het licht inmiddels was aangezeten en ook daar lekker warm water stroomde in plaats van alleen maar heet. Zo, we zijn weer opgefrist.
Vóór ons in het Keteldal staan Pieta & Jan, vrienden van o.a. Wobbie & Wim die hier ook staan. Trouwens, je zou bijna zeggen: “wie staat hier níét”. Vier weken geleden kenden we P&J niet, hadden hun nog nooit eerder gezien. Maar heel toevallig werden wij op de camping in Mohammedia naast hun geplaatst op niet al te ruime plekken. Na een voorzichtig ‘goedemorgen’ en ‘mag ik er even langs’ kwam het gesprek op gang over o.a. hun passie voor de Fiat 500. Ze hebben er zelf een, een blauwe, en zijn actief in de Fiat 500 club. De gesprekken gingen verder, en al snel bleek dat de stad en verschillende straten in Groningen bij ons alle vier herinneringen opriepen.
J&P zijn binnenkort 60 jaar getrouwd en dat wilden ze hier in het Keteldal morgen alvast met een aantal bekenden vieren. Gisteren gaf ik aan dat wij hier over regenkleding niet hoefden na te denken. Wat wil nu het geval: inderdaad. Voor morgen(middag) wordt door diverse weer-app’s neerslag verwacht, dus het feestje is niet morgen, maar was vanmiddag. Met een gezelschap van twaalf personen hebben we gesmuld van wat de gastvrouw en -heer vandaag en de dag ervoor samen hadden bereid. Petje af!
Al bijna sinds mensenheugenis kan Nezha, een mevrouw uit het dorp, de was van de camperaars regelen en verzorgt ze tajines op bestelling. Alles van topkwaliteit, we spreken uit ervaring. Komt ze vanmiddag weer langs in de inmiddels bekende grijze Dacia en brengt een schaal met gebakjes. Wat lief en attent.
Nadat de zon al afscheid van de dag had genomen, bleven we nog even bij elkaar. Maar nadat het, eveneens home-made, toetje was geserveerd en geconsumeerd zocht ieder weer het eigen huis op wielen op met de afspraak om morgenochtend om tien uur gezamenlijk de afwas te doen.
Het was een zeer geslaagde dag.
bij de afvalton ontmoette Margot de sinaasappleman en reed mee tot de camper en kocht een nieuwe voorraad
Zaterdag 15 februari: Tafraout.
Vanochtend tien uur: afwastijd. Gisteravond na het zeer geslaagde feestje ter gelegenheid van het aanstaande zestigjarige huwelijk van Jan en Pieta hadden we afgesproken om vanochtend met z’n allen de vuile vaat van gisteravond weg te werken. Vele handen maken licht werk, het spreekwoord gaat nog steeds op.
Aansluitend was er koffie met wat lekkers.
Daarna is een kleine man/vrouw-delegatie naar centre ville gegaan om een cadeautje voor het bruidspaar te kopen. Omdat het feest een dag eerder plaatsvond dan gepland, was daar eerder nog geen mogelijkheid voor geweest. Het presentje werd overigens zeer gewaardeerd.
Van de gisteren voorspelde regen op zaterdag is trouwens niets terecht gekomen. Maar in tegenstelling tot nagenoeg alle voorgaande dagen was het vandaag een bedekte dag. En dat was ook wel een keer lekker, maar de weergoden moeten daar wat ons betreft geen gewoonte van maken.
Ons internettegoed moest worden opgewaardeerd. In eerste instantie lijkt 30 GB niet op te kunnen, maar schijn bedriegt. Bovendien gebruiken we het tegoed samen. Van hieruit gezien vooraan in het dorp zit een klein winkeltje met lilakleurige deuren. Hier kun je terecht voor wat accessoires op audiovisueel gebied, maar het is ook een steunpunt van Maroc Telecom. De vriendelijke man achter de toonbank wist waarover hij het had, en had in no-time ons tegoed opgewaardeerd. Ook hier geldt: we kunnen met internet weer even vooruit.
Bij de boulanger/patissier aan de R104 richting de garage van Farih hebben we lekkere broodjes voor de lunch meegenomen.
