Toen we maandagochtend wakker werden en even naar de zee wilden kijken, bleek dat we in Barcelona lagen. Een niet vermelde tussenstop en opstapplaats. En waarschijnlijk stond de brandstofmeter een beetje laag, want er lag een grote tankboot langszij, we halen nu Tangermed wel.

Dan eerst maar eens kijken wat het ontbijt te bieden heeft. Eén croissantje, één glaasje jus d’orange en één kopje koffie per persoon, erg lekkere koffie trouwens. En alles, maar dan ook echt alles wat buiten de ingekochte maaltijden valt, moet extra worden afgerekend. Botertje €0,20, wit bolletje €0,30, jammetje €0,20. En lest best: plastic bestek €0,20. Oh ja, en gisteravond waren we zo dom geweest om een pilsje bij de maaltijd te nemen. Een echte Hollandse Heineken: €4,50. Per flesje wel te verstaan.

Na het ontbijt zijn we naar buiten gegaan. De zon scheen al volop toen we Barcelona om tien uur weer verlieten. Om 22:30 voeren we 50 kilometer uit de kust ter hoogte van Alicante. We hebben weer heel veel gelezen vandaag.

Het is nu dinsdag en de laatste dag aan boord. Na het ontbijt even geïnformeerd naar de ETA (verwachte aankomsttijd in Tangermed): “five pm sir”. Dat is toch wel even wat later dan de opgegeven tijd, die was 12 uur. We kunnen op de smartphone op ‘maps.me’ zien waar we varen en we schatten nu (9:30) de afstand tot de haven op zo’n 250 kilometer. We wachten wel af, meeroeien om de snelheid wat op te voeren is geen optie.

Even na vieren waren we dan toch in de haven van Tangermed. Het ontschepen verliep een beetje chaotisch. Als je vanuit Algeciras overvaart ga je, zodra je op de boot bent, langs de Marokkaanse politie voor de paspoortcontrole en je persoonlijke inreisbriefje. Maar nu, we voeren vanuit Sète, komt de politie pas aan boord wanneer de boot in de haven van Tangermed afgemeerd ligt. Op een paar plaatsen op dek 9 houden ze zitting. Drie burgerpolitiemensen zitten op een rij op een verhoginkje, elk achter een computerscherm. Je wordt dan in groepjes in die royaal uitgevallen wachtkamer gelaten, met daarin een aantal rijen met totaal ongeveer 25 stoelen. Zodra er weer stoelen vrij zijn, omdat men langs de politie is geweest, worden er weer wachtenden toegelaten. Dat hele gedoe nam nogal wat tijd.

En als je dan de boot afrijdt wacht de politie, gekleed in een witte ‘overjas’, je op en controleert opnieuw de paspoorten. Dan naar de douane voor de tijdelijke invoer van de camper met het daarvoor benodigde formulier en opnieuw, paspoortcontrole. En geduld is hier een schone zaak. Achter aansluiten en afwachten. En de afgeladen personenauto’s en busjes moesten allemaal laten zien wat ze uit Europa hadden meegenomen.

Toen dat allemaal achter de rug was, werd het al wat donker en gingen we op zoek naar C&W. Wat bleek, we hadden inmiddels een sms-je van hun gekregen met de mededeling dat zij nog aan de overkant, in Algeciras, stonden. De boot voer niet vanwege de (te) harde wind. Wij zijn daarom alvast naar Assilah gegaan en staan daar op een cp en het stormt hier. De camper staat te schudden op de wielen, dat belooft een onrustig nachtje te worden. Wij hebben daar tijdens onze overtocht totaal geen last van gehad.

31 januari:

We hebben goed geslapen, ondanks de storm. Vanochtend hebben we ons geconcentreerd op de verlichting van de fietsdrager. De knipperlichten werken niet meer. Maar dan ook achter op de camper niet. En als de stekker er uit is, werken ze op de camper zelf weer wel. Een hele zoektocht maar we kunnen de storing niet vinden. We hebben besloten morgen naar een Peugeot/Citroën garage te gaan iets ten zuiden van Tanger.

Vanmiddag hebben we bij MarocTelecom internet gekocht. Ze waren zeer behulpzaam, we gingen met een werkende MiFi de deur uit.

Tegen onze verwachting in zijn Cor & Wil vanmiddag toch ook gearriveerd. Na een hartelijke begroeting hebben we samen thee gedronken en zijn zij ook internet gaan scoren. We zullen gedurende de komende maanden elkaars gezelschap zijn, en daar is niets op tegen!!!

1 februari:

Vandaag was dus een garage dag en we waren er vanochtend op tijd bij. Rond negen uur stonden we aan de poort van de Peugeot/Citroën-garage. Ze waren zeer bereid ons te helpen. Zo goed en zo kwaad als het ging konden we uitleggen wat het probleem is. De voertaal van de monteurs was hoofdzakelijk Arabisch en laat dat nou net niet in ons talenpakket hebben gezeten. Mondjesmaat konden we in het Frans, Engels en met handgebaren het een en ander duidelijk maken. In de loop van de ochtend liepen er wel 5 monteurs bij de lichtbalk van de fietsendrager. Er werd van alles losgehaald en doorgemeten. Lampjes met een stukje draad als testlamp en een accu als externe voeding voor de fietsdrager. Wij dachten zelf dat er mogelijk kortsluiting in de kabel van de drager zat. Dat dachten ze eerst zelf ook, maar dat werd later uitgesloten. Ook hadden we inmiddels mailcontact met de maker van de drager gehad. Hij deed ons een paar nuttige adviezen aan de hand maar die kregen we er bij de monteurs niet door. Op het laatst, het liep al tegen vijf uur, moest de camper naar binnen en op de brug. Hij paste, met schotel, maar nét onder de deur door. Dat was een benauwd moment. Maar eenmaal binnen bleek dat de hefbrug de camper niet zou kunnen tillen. Al met al hebben ze uiteindelijk de handdoek in de ring gegooid. Ze konden het probleem niet oplossen. En toen het op afrekenen aankwam: niets wilden ze er voor hebben. Hoewel we voor aanvang van de reparatie al hadden moeten tekenen voor een bedrag van rond de vijfentwintig euro.

Tijdens hun middagpauze van 12:00 tot 14:00 konden wij bij de naastgelegen supermarkt van Marjane even de broodnodige boodschappen doen. Op de terugweg hebben we bij Afriquia een rode gasfles met butaan gekocht. Morgen aansluiten.

Al met al zijn we weer bij af. Maar mogelijk kunnen we zelf met de tips van de maker van de drager het probleem te lijf gaan.

Onze plaats op de cp naast C&W was nog vrij, we konden zo weer aanschuiven en hebben toen bij hun de wijnfles maar open gemaakt. ’t Was me het dagje wel…..

2 februari:

Gisteravond heeft het weer behoorlijk geregend. We hebben besloten zuidelijker te gaan, hopelijk krijgen we daar mooier weer. We zijn naar El Jadida gereden. En omdat we een beetje wilden opschieten, zijn we deze keer helemaal via de tolweg gegaan. En dat was totaal 400 kilometer voor DH218, omgerekend ongeveer €20.-.

Onderweg zagen we heel veel land- en tuinbouw onder met plastic folie afgedekte kassen. Verder was het niet een echte interessante rit. Heel veel met de cruise control gereden.

Onderweg, net over de helft van de route, hebben we op een Aire de Repos, mét een McDonalds, in de camper een lekker broodje kaas gegeten. Het was redelijk druk op de parkeerplaats, op zich niks mis mee. Maar dat veranderde toen we weer wilden vertrekken. Goed uitkijken omdat we eerst achteruit uit het parkeervak moesten rijden. Tegelijk kwam er een auto dicht naast ons parkeren. Een beetje té dicht, dus remden we om zeker te weten dat wij stil stonden. Zij dacht ook stil te staan en pakte diréct haar telefoon of had die misschien al gepakt toen ze nog reed, wie zal het zeggen. Maar haar auto rolde achteruit en kwam achter tegen de zijkant van de camper tot stilstand. Het ging allemaal met nauwelijks enige vaart. Maar die vaart kwam er pas goed in toen mevrouw, ze had volgens mij hooguit twee jaar haar rijbewijs, uitstapte. Wij hadden háár aangereden. En er volgde me toch een scheldkanonnade waar de honden, zelfs hier, geen brood van lusten. Er was werkelijk geen woord tussen haar Engelse tirade te krijgen. En toen ik eindelijk aan kon geven dat het toch werkelijk háár schuld was, werd ik voor leugenaar uitgemaakt. Afijn, zeiden wij, bel dan de politie maar. Nou dat was niet nodig want: “Ik ben van hier en dus krijg ik toch gelijk”. De bitch!!

Ook enkele bewakers bemoeiden zich er in positieve zin mee en gaven aan dat ze haar auto iets naar voren moest rijden om te kunnen zien of er schade was. Ze doet dat en wat gebeurt er toen ze de motor uitzette: ze rolde weer naar achteren, wat iedere omstander zag, en ze zei dat ze de auto op de rem had gezet Al met al gelukkig geen schade. Het krasje op het spatscherm poetsen we wel weg en dat in onze ziel ook wel….

We zijn weer verder gereden, nog enkele tolpoortjes te gaan. En staan nu op Camping International. De camping ligt redelijk dicht bij het strand en het centrum. Het is allemaal te belopen, maar fietsen kan natuurlijk ook. We waren hier al een paar keer eerder en de naam van de camping doet meer vermoeden dan de werkelijkheid biedt. Er wordt nauwelijks onderhoud gepleegd, hoewel men nu wel met reparatie van de bestrating bezig is. Er staat een gebouwtje dat ooit vast met trots de naam toiletgebouw verdiende. Er lopen daar nu veel katten omdat er vis wordt schoongemaakt. En als je wilt douchen kun je de sleutel van een recreatiebungalow krijgen en wordt de geiser voor je aangezet. Wij douchen in de camper.

Wij vertelden C&W dat wij gisteren DH150 voor de gasfles met vulling hadden betaald. Zij DH190 voor een zelfde fles bij dezelfde tankmaatschappij en de verkoper keek wat beteuterd toen ze met de pinpas gingen betalen….

Wat ons ook bevreemdde was dat eergisteren de verkoper waar wij het internetkaartje kochten, letterlijk een greep in een lade deed en het papiergeld in z’n broekzak stopte. En om de komisch satirische televisieserie “De luizenmoeder” aan te halen: ‘dat vinden wij niet rraarr, dat vinden wij bie-zon-der’.

We blijven op de camping een dagje over staan, hopelijk schijnt dan de zon weer net zoals vanmiddag, we hebben heerlijk buiten koffie gedronken. Dan kunnen we morgen even langs de boulevard lopen of fietsen en de stad en medina bekijken.

3 februari:

Toen we opstonden stond de zon al aan de hemel. Laag, maar hij was er en bleef de hele dag volop schijnen. We hebben buiten koffie gedronken en zowaar, de korte broeken gingen aan. We denken dat dat er thuis voorlopig nog niet van komt.

We hebben de dag verder nuttig besteed. De ramen van de camper konden wel een wasbeurt gebruiken na zoveel kilometer. De hele camper eigenlijk wel, maar dat komt later.

En verder, we hebben de linkerkant van de camper op de wiggen gereden. Zodoende was er voldoende ruimte om me er zelf onder te schuiven, nog steeds op zoek naar het probleem met de verlichting. En Cor gaf het gereedschap aan. Maar de boosdoener is gevonden. Een kabeltje is uit de relaisvoet van het extra knipperrelais geroest. Het probleem is dus gevonden, nu nog een provisorische oplossing uitdokteren.

Het weer was te mooi om verder niets te doen. We hebben de fietsen gepakt en zijn op ons akkertje naar de boulevard gegaan. Het is daar altijd gezellig, levendig. Op het strand werd gevoetbald en er stonden paarden en een enkele dromedaris waarop je een ritje kon maken. Daar werd niet veel gebruik van gemaakt. Op de boulevard waren een aantal snoep- en popcornkarretjes. Maar onze favoriet was de man met de versgeperste jus d’orange. Twee glazen voor DH10. Maar dat ging niet zomaar. Onder op het wagentje stond een klein stroomaggregaat dat werd gestart om de elektrische sinaasappelpers te kunnen laten werken. Wanneer we zo wat door een stad of medina rondwandelen kopen we regelmatig zo’n glas jus. Schoon, lekker en gezond.

Ook hebben we de eerste aardbeien al weer binnen. Een hele kilo mooie grote rode zomerkoninkjes voor maar DH20, nog geen twee euro dus. Sem, onze oudste kleinzoon, had gevraagd of we ‘als bewijs’ zo’n hele grote mee naar huis wilden nemen. We hebben alvast eentje in de vriezer gedaan.