Zondag 8 maart: Aourir.

Afgelopen dagen stond een jong Engels stel met een camper achter ons. Met een heel jong hondje, met een mank achterpootje. Een zwerfhondje, vertelden ze, dat ze een aantal dagen eerder ergens bijna dood hadden gevonden. Ze konden het niet over hun hart verkrijgen en namen hem mee. Een prachtig beestje, dat wel. Nóg wel. Vanochtend vertrokken ze weer, met het hondje. Maar hoe nu verder? Meenemen uit Marokko, zonder papieren? Invoeren in Engeland, ook zonder papieren. Achterlaten? Blij dat dit niet onze zorg is.

We haalden vanochtend weer ons stokbroodje bij het campingwinkeltje en vroegen gelijk of hij de Leben al had. Waarvan hij gisteren zei: ‘morgen’. Maar vandaag zei hij weer ‘morgen’ en morgen denken wij dat hij dat weer zal zeggen. Omdat hij ook de gasfles was vergeten te regelen, zijn we eerst vanochtend naar het Aourir gereden en hebben daar een gasfles en Leben gekocht. Zo kan het ook, maar jammer dat het personeel van het winkeltje niet wat actiever is.

Oostelijk van Aourir ligt het dal van Asif Tamrhakht, ofwel Paradise Valley en de watervallen van Immouzzer des Ida Outanane. De eerste kilometers is Paradise Valley niet echt paradijselijk te noemen. Maar naar mate we verder doorreden deed het z’n naam steeds meer eer aan. We zagen weidse panorama’s over het dal van Asif Tamrakht. En dan zijn er de watervallen van Imouzzer. Maar aangezien het hier al heel lang niet heeft geregend hadden we van Arjan al gehoord dat de watervallen droog staan. Om de watervallen te bereiken moet je trouwens een aantal kilometers lopen. Aan het eind van de vallei zijn we omgedraaid. Het was even zoeken om daar een geschikte plaats voor te vinden.

In de vallei hebben een aantal mensen restaurantjes gemaakt, met hier en daar ‘waterterrasjes’. Tafeltje en stoelen in het rivierwater, voor zover aanwezig.

In de middag waren we weer terug op de camping en hebben bij het restaurant een tajine besteld.

Meldden we al dat het jaarlijkse Amandelfeest in Tafraoute op het laatste moment werd afgelast, ook het eveneens jaarlijkse Nomadenfestival in M’Hamid gaat niet door. Dit stond gepland voor eind volgende week.

Maandag 9 t/m woensdag 11 maart: Aourir en Marrakech.

Dinsdag werden we, nou ja Gerard dus, verwacht bij de oogarts in de kliniek in Agadir voor een laatste controle. We moesten er op tijd zijn. Dus hadden we besloten om maandag alvast met de taxi naar Agadir te gaan en weer in hetzelfde hotel te overnachten als de vorige keer. Zodoende konden we dinsdagochtend in alle rust naar de kliniek lopen. Aan de campingreceptie hadden we gevraagd een taxi voor ons te regelen. En die stond maandag precies op tijd op ons te wachten. Gelukkig sprak deze chauffeur wel ‘over de grens’. We konden in het Engels goed met hem communiceren. Hij gaf aan Frans, Engels, Berber en Arabisch te spreken. Hij werkte nu al 21 jaar in en om Agadir als taxichauffeur. Daarvoor was hij visser op de Canarische Eilanden geweest. Hij toetste het opgegeven adres in z’n telefoon en reed ons feilloos naar onze bestemming. Hij wist zodoende ook precies waar hij ons dinsdag weer moest ophalen.

Daarvandaan zijn we naar het hotel gelopen en hebben weer geboekt voor één nacht. De receptionist herkende ons nog en vertelde dat hij deze keer niet zo’n superkamer als de vorige keer in de aanbieding had. Het werd nu een gewone tweepersoons kamer. Niks mis mee. Ditmaal aan de voorkant van het hotel, dus met uitzicht op de weg en het verkeer.

We hadden nog niet geluncht en gingen hiervoor naar Boulangerie Pâtisserie Tafarnout, op de kruising van de Rue de la Foire en de Avenue Hassan II, met een drukbezet terras.

Een paar tafeltjes verderop ging nog een gast zitten. Nee dat is te simpel, hij nam plaats aan een tafeltje. We zagen allebeide direct de gelijkenis. Dit was Pluisje, ofwel Diego Maradona. Niet echt natuurlijk, maar het had z’n jongere broer kunnen zijn. Een man met uitstraling. Keurig geknipt zwart haar. Gekleed in een crèmekleurig pak van dunne stof met een bruin streepje. Donkerbruine leren schoenen. Grootformaat vierkant goudkleurig horloge aan de linker pols. En belangrijke mensen moeten natuurlijk ook altijd bereikbaar zijn, daarom droeg hij aan/in/om z’n rechter oor een speakertje met microfoon. De enige dissonant was de grote vlek op de linker mouw. Hij was vast een vaste gast, want het personeel onderhield zich met hem en hij bestelde koffie. Bij dit restaurant liep bedienend en afruimend personeel.

Wij hadden inmiddels ook besteld en kregen elk een zeer rijk belegde warme sandwich met een glas jus d’orange. Opgeteld voor DH75.-, we hadden er meer dan genoeg aan.

We keken even later weer naar rechts en naar de uitgang van het terras. Pluisje zat nu op sokken achter z’n tafeltje en een afruimer liep met de schoenen het terras af. Even later verlieten wij ook het terras, op schoenen. Naast het terras, in donker en onder een boom zat de afruimer de schoenen van Pluisje te poetsen.

Omdat de sandwiches van prima kwaliteit waren, zijn we ’s avonds weer naar hetzelfde restaurant gegaan. Voor elk een overheerlijke pizza, tweede zelfs voor de halve prijs.

’s Middags hebben we een stuk langs de Avenue Hassan II gewandeld. Een aaneenschakeling van diverse restaurantjes en winketjes. En zelfs een heuse Outletshop met (namaak?)merkmode, tassen en schoenen, gevestigd in een deel van een oud fabrieksgebouw. Met de toepasselijke naam ‘La Fabrique’. We hebben een paar shirtjes gekocht. Terug in het hotel hebben we een paar uur gelezen.

Dinsdagochtend, na een lekker ontbijt, zijn we naar de kliniek gelopen. Ook hier werden we weer herkend door de receptioniste. De praktijk van de oogarts is op de tweede verdieping. En wij waren niet zijn enige patiënten. De stoelen in de gang naast de spreekkamer waren allemaal al bezet. Dus gingen wij in het trappenhalletje zitten. Wachten, wachten, wachten. Net als iedereen. En de hoeveelheid wachtstoelen was op een gegeven moment niet meer toereikend. Bij de eerste druppelronde werden wij, Gerard dus, overgeslagen. Bij de tweede en derde ook. Maar eindelijk, druppeltjes in beide ogen en na een tijdje waren wij aan de beurt. De oogarts heeft, net als de vorige keer weer grondig onderzoek gedaan en geconcludeerd dat er niets verontrustends meer aan de hand was en wij onze reis gewoon konden voortzetten. Op ons verzoek heeft hij, in het Frans en met een echt doktershandschrift, een verslagje voor onze huisarts gemaakt en we kregen van elk oog een foto van het netvlies mee. Gelukkig is het met een sisser afgelopen.

De taxi heeft ons weer naar de camping gebracht, we waren weer thuis. Toen we maandag de camping verlieten merkten we op dat het niet echt druk meer was. Dinsdagmiddag waren er toch weer de nodige campers bij gekomen.

We hebben besloten om niet verder naar het zuiden en oosten te gaan. M’Hamid en Merzouga houden we voor een volgende keer nog tegoed.

Woensdag zijn we naar Marrakech gereden en vonden nog net een plekje op Le Relais. Het was hier vandaag ruim boven de 30º, echt wel warm. En nu om 21:00 is het buiten nog 26º en binnen 26,8º. De verwachting is dat het morgen en de daaropvolgende dagen ietsje koeler zal zijn. Van ons mag dat.

We hopen dat de krekels vannacht ook gaan slapen, maar vrezen dat ze overwerken.

Donderdag 12 maart: Marrakech.

De krekels zijn echte nachtwerkers. En ze zaten ook nog eens in de struiken waar we met de camper bijna tegenaan stonden.

We kwamen gisteren relatief laat aan op de camping, daardoor waren bijna alle plaatsen bezet. De plek die we uiteindelijk uitkozen was heel smal. We zeiden tegen elkaar dat het meer weg had van een veredelde parkeerplaats met zwembad, dan van een gerenommeerde camping.

Margot ging vanmorgen, zoals gebruikelijk, brood halen. Onderweg had ze gezien dat een Nederlandse camper bezig was op te breken en sprak de mensen aan. Ze stonden op het punt te vertrekken vanaf bijna de mooiste plaats van de hele camping. We hebben ons niet bedacht, alles rijvast gezet en de blokken onder wielen vandaan gehaald. Die nieuwe plek was voor ons. Dachten we gisteravond nog om misschien de volgende dag al weer te vertrekken, nee hoor, hier houden we het nog wel even vol. Voor de ochtendzon hebben we schaduw van de boom en later op de dag doet de luifel z’n werk. Het werd weer een warme dag met een maximum van 32º. Geen temperatuur voor veel actie. Rond een uur of drie kwam er wat bewolking over en ging de zon daar af en toe schuil achter. Maar het zwembad hadden we onder handbereik, lekkere verkoeling.

Vrijdag de dertiende en zaterdag 14 maart: Marrakech.

Sinds vrijdagmiddag zijn Cor en Wil ook weer in Marrakech. Toen we hun weer zagen en zeiden dat we toch afscheid van elkaar hadden genomen in Tafraoute zei Cor: “maar dat wil ik nog een keer”. Zij hebben hun reisschema ook aangepast en de bestemming Merzouga voorlopig uitgesteld/afgelast. Allemaal oorzaak Corona virus.

Volgens welingelichte bronnen (dankjewel Th.F) zijn er nu inmiddels op zaterdag 17 geregistreerde besmettingen in Marokko. Bij een aantal van hen zou het om Marokkaanse immigranten gaan. Het is wel duidelijk dat het virus Marokko niet overslaat.

We hadden weer wat boodschappen nodig en zijn zaterdagochtend met de camper naar Marjane, een grote supermarktketen, gereden. We waren er al op tijd en het parkeerterrein stond bijna vol. Boodschappenkarretjes waren er niet meer beschikbaar, allemaal in de winkel. We hebben er uiteindelijk eentje kunnen scoren. Eenmaal in de winkel leek het wel oorlog. Winkelkarretjes volgeladen, sommige met een kop er op. We hebben echter geen lege schappen gezien, zoals we hebben begrepen dat dit in Nederland gebeurt. In Marokko wordt veel zelf gebakken, o.a. brood. En het aanbod van de verschillende meelsoorten is groot, evenals de verpakkingen. Zakken van twintig kilo zijn geen uitzondering. En op die afdeling leek het wel een slagveld: hamsteren met hoofdletters. Toen wij onze dagelijkse dingen hadden verzameld moesten we nog even afrekenen. Dat op zich kostte ons ruim een half uur. Ellenlange rijen voor de kassa’s.

De Marokkaanse regering neemt geen halve maatregelen. Bijeenkomsten met meer dan 50 personen zijn verboden. Ook religieuze feesten worden afgelast.

Volgens de Reisapp van Buitenlandse Zaken worden vanaf morgenochtend acht uur alle inkomende vluchten vanuit Nederland naar Marokko opgeschort.

Ook de ferry’s vanuit Marokko naar Europa varen niet meer. Hetgeen inhoudt dat de overwinteraars, wij dus ook, voorlopig niet meer terug naar huis kunnen. Naar verluidt zijn de hekken bij de toegang tot de haven van Tangermed gesloten. Ons visum is nog geldig tot 27 april. Dan zijn onze drie maanden hier om. Maar we staan op dit moment op camping Le Relais de Marrakech met alle voorzieningen die we nodig hebben, inclusief zwembad, en dan ook nog eens op bijna de allermooiste plek. Er is met ons dus niets aan de hand, maar het houdt ons wel bezig. En we blijven voorlopig hier staan.

En mocht het onverhoopt toch nodig zijn, dan kunnen we met behulp van de campingreceptie verlenging van het visum aanvragen.

Maar toch, het was weer een mooie dag, hoewel in de namiddag de zon achter een wolkenlaag verdween. Ook voor de komende dagen wordt er iets minder weer voorspeld, met op maandag zelfs kans op wat neerslag. We wachten het af.

door op de afbeeldingen te klikken, worden ze vergroot weergegeven