Zondag 23 februari: Tafraout.
Consternatie alom. En van wat we zo hier en daar om ons heen hoorden, niet alleen bij ons. Met m’n hoofd nog gedeeltelijk onder het dekbed kon ik vanochtend op mijn (mechanische) horloge zien dat het al tegen negenen liep. Tijd om op te staan. En zoals gebruikelijk maak ik dan het ontbijt klaar, inclusief een kan vers gezette koffie. En op zondag zelfs met een zachtgekookt eitje. In de slaapkamer bleef het oorverdovend stil. Hierna heb ik buiten ook alvast de luifel laten zakken. Toen, met een beetje ontstemd gezicht, was Margot inmiddels ook het rijk van de wakkeren binnengestapt: “…waarom ben je zo vroeg, het is pas halfnegen”. Dat was de tijd die haar iWatch aangaf. Pas toen realiseerden we ons dat de tijd in Marokko afgelopen nacht kennelijk een uur is teruggezet. Want ook onze iPhones gaven de teruggezette tijd aan.
Deze tijdverandering blijkt elk jaar plaats te vinden ter gelegenheid van de heilige maand Ramadan die begin maart van start gaat. De terugkeer naar GMT+1 zal na het einde van de Ramadan plaatsvinden. We hebben de hele dag een beetje om de oude en de nieuwe tijd heen gemanoeuvreerd en weten nog steeds niet welke we de komende dagen zullen aanhouden.
In de namiddag hadden we Pieta en Jan uitgenodigd voor een h&d. Wij vertrekken morgen, zij blijven nog even staan. Maar het groepje NL-campers dunt aardig uit.
Want net daarvóór liepen Leny en Pieter langs, ook om afscheid te nemen. Zij vertrekken morgen ook.
Kortgeleden las ik een boek van Charles den Tex getiteld ‘Cel’ dat gaat over identiteitsfraude. Hoe bestrijd je iemand die jouw identiteit gebruikt? Dat overkomt namelijk Michael Bellicher, de hoofdpersoon in dit boek en heeft zeer verstrekkende gevolgen voor hem.
Dit bracht bij mij in herinnering de strijd die wij hadden met de receptionist van de camping in Safi. Steeds vaker wordt voor een verblijf op een camping naar je paspoort gevraagd. Voor die gevallen hebben wij een gesealde één op één kopie van onze paspoorten op ware grootte met in rood de semi transparante tekst ‘Copy’. Met dien verstande dat ik het BSN onzichtbaar heb gecamoufleerd. Immers niemand, en zeker niet een campinghouder, heeft iets te maken met ons BSN. Op de achterzijde van deze kopie staat ons Marokkaanse politienummer en het kenteken van de camper vermeld. Wat volgde was een heftige discussie met een steeds bozer wordende receptionist die er prat op ging dat iedereen NL, F, D, B, N, S, A, E echt iedereen zijn of haar paspoort door hem liet fotograferen. Als bewijs toonde hij ons de inhoud van zijn GSM. Pagina na pagina vol, echt vol met foto’s van paspoorten. Wij vonden dit beangstigend. Ik beweer hier absoluut niet dat hij zich hiermee schuldig maakt aan identiteitsfraude. Maar als o.a. op deze manier op grote schaal kopieën van paspoorten in omloop komen, is het risico hierop wel erg groot.
Overigens accepteerde hij op ’t laatst tóch onze kopie, maar de toon was gezet.
Een oplossing voor dit probleem heb ik niet, maar het is goed je bewust te zijn van de risico’s.
Maandag 24 februari: Aourir.
Gisternamiddag hebben we alle buitenboel opgeruimd zodat we vanochtend redelijk op tijd konden vertrekken. En hoe laat dat nou precies was blijft onduidelijk. Want wij hoppen nog steeds tussen de huidige tijd in Marokko en de Europese tijd. De tijd in Marokko is gisternacht een uur teruggezet ten behoeve van de naderende Ramadan.
Pieta en Jan waren al buiten en we hebben hartelijk afscheid van hun genomen, waarna we met enige weemoed het Keteldal na een verblijf van drie weken hebben verlaten. We hadden ons er nog best een weekje kunnen vermaken, maar ja aan alles komt een eind.
Gisteren hebben we de route naar Aourir bepaald. We konden via dezelfde weg terug als waarlangs we waren gekomen, de R105, maar vanuit ons vertrekpunt is het eerste deel niet bepaald rustgevend. Smal, niet al te best wegdek en rafelranden. Of eerst naar Tiznit via de R104, gevolgd door de N1 richting Agadir. De eerste optie was 180 kilometer lang, de tweede 215. We kozen voor de laatste. Voorts hielden we de mogelijkheid open om in Tiznit te overnachten.
Net buiten het Keteldal wordt aan de weg gewerkt, hetgeen betekent dat het asfalt is verwijderd en voorlopig is vervangen door een puinbaan. Het was slechts 5 kilometer hobbelen.
Het was niet druk op de weg en we hadden, wederom, geen haast. Hierdoor konden we weer volop genieten van de omgeving. Het Keteldal ligt op 1000 meter hoogte. Gedurende de rit van vandaag varieerde dat nogal en op een gegeven moment gaf de navigatie 1300 meter hoogte aan.
Omdat de camper niet meer blinkend grijs was, zochten we een ‘lavage’. Bij de eerste poging vingen we bot. Maar net buiten Tiznit vonden we een Shell-tankstation. De wachttijd benutten we voor het middagbroodje. En na een grondige wasbeurt was de Hymer weer als herboren.
Via de N1 reden we door/langs Agadir waarna we rond vier uur op de camping in Aourir aankwamen. Plaats genoeg, we konden kiezen. We hebben onszelf getrakteerd, we hebben in het campingrestaurant gegeten. Morgen blijven we hier nog.
Woensdag 26 februari: Mohammedía.
En helaas sluiten we hier vandaag het reisverslag af.
Wegens familieomstandigheden gaan we vervroegd naar huis. Vandaag vanuit Aourir naar Mohammedía gereden, morgen hopen we in TangerMed te zijn, vrijdag overvaren.
Dank voor het meelezen en hopelijk komen er weer goede tijden.