Week 1 (en nog een paar dagen) van 21 januari t/m 1 februari :

Dinsdag 21 januari: Groningen - Wachtendonk.

Er moest nog een laatste medische check worden gedaan in het OZG in Scheemda. Die afspraak stond al enige tijd gepland en was om 13:15.

Vandaar dat we pas om 13:45 daarvandaan zijn vertrokken in de richting van de grensovergang bij Bad Nieuweschans, om van daaruit via de A31 in nagenoeg een rechte lijn naar het zuiden af te zakken.

Het weer zat mee, het was een heldere dag. Op het moment dat we gingen rijden, kwam de zon zelfs achter de wolken vandaan en het is de hele verdere middag zonnig gebleven. Later in de middag, toen de zon steeds lager stond, scheen hij regelmatig onder de zonnekleppen door wat het zicht op de steeds drukker wordende Autobahn er niet gemakkelijker op maakte.

Op de A31 was het niet druk en dat schoot dus lekker op. Op de wegen rond Duisburg werd echter in file gereden. Het verkeer zat af en toe een beetje klem. Op een gegeven moment werd daar op grote matrixborden een gewichtscontrole aangekondigd. En ja, je rijdt daar en je kunt er niet meer omheen. Van enige weging hebben we niets gemerkt. Misschien dat we over een paar weken thuis wel een briefje krijgen met het gecontroleerde gewicht……

Op de planning voor vandaag stond de camperplaats (voortaan in de verslagen: cp) in Wachtendonk (Duitsland). Dat ligt ongeveer 10 kilometer ten oosten van Venlo.

En na 280 kilometer kwamen we hier om 17:45 aan. Er zijn meer cp’s in de omgeving, maar deze heeft ‘walstroom’. En dat is wel zo handig, omdat bij dit heldere weer de nachten tamelijk fris kunnen zijn. We kunnen dan ook de LPG-gasfles verwarmen en op temperatuur houden. Volgens de weersvoorspelling zal het komende nacht hier gaan vriezen. Nu, 19:30, is het -0,5⁰.

Van de cp hebben we nog niet veel kunnen zien, want toen we aankwamen was het daar al te donker voor.

De weersomstandigheden in meerdere delen van de Spaanse oostkust zijn op dit moment op z’n zachtst gezegd niet al te best. Gelukkig hadden we al lang geleden besloten om niet vanuit Algeciras in het zuiden van Spanje over te steken naar Tangermed in Marokko, maar vanuit Sète. We hopen nu maar dat tegen de tijd dat wij gaan varen, aanstaande zondagavond, de zee een beetje tot rust is gekomen. We blijven de weersvoorspellingen nauwlettend volgen.

Woensdag 22 januari: Wachtendonk – Pont-a-Mousson.

Toen we vanochtend opstonden en het al licht was, konden we uiteindelijk zien waar we de nacht hadden doorgebracht. Een hele mooie cp met alle voorzieningen, midden in een woonwijk van het dorp. En de cp was nogal wat groter dan we gisteren dachten.

Om 9:45 hadden we ontbeten en de eerste koffie gedronken, dus konden we weer op pad. De mist die gisteravond ook rond het dorp hing, was grotendeels opgetrokken. Er buiten nog niet helemaal en het bleef nog anderhalf uur bewolkt. De zon deed z’n (of haar?) uiterste best om er doorheen te prikken, wat na een tijdje ook lukte. We hebben de rest van de dag met prachtig weer de rit kunnen maken. Het was niet echt druk op de wegen, met als uitzondering rond de steden.

We hadden het zo uitgerekend dat we in Luxemburg maximaal konden tanken. En dat loonde de moeite. Op de doorgaande wegen in Duitsland zagen we dat de prijs van diesel ongeveer €1,55 was. In Nederland tanken we meestal voor zo rond de €1,35. In Luxemburg zou je wensen dat je een tankwagentje achter de camper had: €1,16! We konden er weer even mee vooruit.

Dat kon je niet zeggen van de mensen en auto’s die betrokken waren bij een, voor zover het zich liet aanzien, fors ongeval op de grens van Luxemburg en Frankrijk in noordelijke richting. Van de beide auto’s was helaas niet veel meer over. Met, maar beduidend minder belangrijk, een kilometers lange file over drie rijbanen. Wij zeggen vaak tegen elkaar dat we liever uren in zo’n file staan, dan dat we er de oorzaak van zijn.

We hebben gisteravond gedubd over het reisdoel van vandaag. Langres of Pont-a-Mousson: 550 of 375 kilometer. Het is het laatste geworden. We wisten dat je hier vrijwel altijd kunt aankomen, maar er stonden toch al weer meer campers dan we verwachtten. We staan weer aan de jachthaven en nadat we ons hadden aangemeld zijn we gelijk gaan douchen. Een keurig nette douchegelegenheid naast het havenkantoor, twee voor heren en twee aan de dameskant. Daarna was er nog tijd over om even een frisse neus te halen, dat kon nog net voordat de zon onder ging. Op de terugweg werd de neus wel erg fris. En nu, 19:30 is het nog 0,5⁰ C. Dat wordt weer een koude nacht.

Voor wat betreft de gasvoorziening hebben we ons op die lage temperaturen en nachtvorst voorbereid. Omdat het butaangedeelte van de gasvulling in onze LPG-fles niet meer verdampt beneden een temperatuur van een graad of 5, hebben we er voor gezorgd dat we die fles kunnen verwarmen. Flesverwarming dus en die kennen we nog van heel vroeger, toen de kinderen nog baby’s waren. Het werkt nu een beetje anders, maar het resultaat is hetzelfde. Ook tijdens de rit kunnen we de fles op temperatuur houden, maar ’s nachts staan we liever aan de paal.

Zo, we hebben weer lekker gegeten en de noodzakelijke afwas gedaan. Nu gaan we ons buigen over het reisdoel van morgen. Totaal nog ongeveer 760 kilometers te gaan tot aan Sète, waar we zondagavond aan boord hopen te gaan.

Donderdag 23 januari: Pont-a-Mousson – Villefranche-sur-Saône.

Gedoe, gedoe, gedoe……

We hadden gisteravond onze bestemming voor vandaag uitgezocht. Verschillende opties passeerden de revue, maar dit moest het worden: Air Camping-Car Park in Villefranche-sur-Saône. Op het terrein van een voormalige camping is plaats voor meer dan 100 campers. Met stroomaansluiting, dat vinden we bij deze lage temperatuur noodzakelijk. De toegang tot het terrein gebeurt volledig automatisch. Bij de aanmeldzuil koop je een overnachting en een Pass’Etapes kaart, die gekoppeld is aan het toegangsysteem, lees slagboom. Houd vervolgens die kaart voor de kaartlezer en bijna als vanzelf opent dan de slagboom en heb je een keur aan plekjes om uit te zoeken. Was het maar zo eenvoudig. Want de net gekochte kaart werd niet door het systeem herkend. Inmiddels stond er al een camper achter ons die ook naar binnen wilde. Even plaats gemaakt en binnen no-time ging voor hun de slagboom open. Goede raad was duur. Een Engelsman kwam helpen, maar kon ook niets uitrichten. Daarna een Fransman. Wij hadden inmiddels telefonisch contact met de opperparkwacht. Gelukkig nam de Franse medecamperaars de telefoon over en vertelde wat er aan de hand was. Hij moest het kaartnummer doorgeven. En jawel hoor, de poort ging open en we mochten het terrein oprijden. Al met al waren we een halfuur verder. We zijn benieuwd of we morgen met de pas de slagboom weer kunnen openen, want bij vertrek heb je die ook nodig.

Ook afgelopen nacht was het weer koud, het heeft ruim 2 graden gevroren, net zoals de nacht er voor. Overdag raakt de thermometer net de zes graden aan.

We zijn vanochtend om 9:45 vertrokken voor een rit van 445 kilometer. We hebben, net als veel van de voorgaande jaren, weer gekozen om tolvrij te rijden.

Voor wat betreft de weersomstandigheden was de route eigenlijk in drie delen op te splitsen. We begonnen met wat bewolking waarachter de zon z’n uiterste best deed. Dat lukte, waarna we geruime tijd met stralend mooi weer reden. Het derde deel van de reis verliep in de mist, af en toe vrij dichte mist.

De hoogte waarop we reden varieerde globaal van 300 tot 600 meter. En hoe hoger we reden, hoe meer en mooier de rijp op de bomen was. We reden af en toe door een volkomen witte wereld. De verkeersdrukte viel weer erg mee, waardoor het o.a. gemakkelijk was om vrachtwagens in te halen en we dus lekker op konden schieten.

Afgezien van de toegangsperikelen verliep de dag weer als een zonnetje. Morgen verder.

de witte wereld onderweg

makkelijker kunnen we het niet maken, waar heb ik dat eerder gehoord

Vrijdag 24 januari: Villefranche-sur-Saône – Bollène.

Afgelopen nacht was het iets minder koud, het heeft maar één graad gevroren.

Toen we vanochtend de luiken openden was het alweer, of misschien nog steeds, mistig. We vertrouwden op betere tijden en zijn om 9:45 op weg gegaan. Er was nog allerminst sprake van betere tijden, want nadat we de camping en het dorp hadden verlaten werd de mist alleen maar dichter. Trouwens, de slagboom ging zonder problemen open, de kaart werd nu wél door de kaartlezer herkend.

Het was ons gisteren ook al opgevallen dat er betrekkelijk veel auto’s zonder licht reden in deze mist. Gisteren kwam ons een grijze auto zonder licht tegemoet in de mist terwijl het al een beetje begon te schemeren, hij was nauwelijks te zien. Ook vanochtend weer te veel auto’s zonder enige verlichting.

Zoals gezegd dus: mist. En dat betekende smog. Dat werd op de matrixborden boven de weg aangegeven. De normaal geldende maximum snelheid moest met 20 kilometer per uur worden verlaagd.

Maar, bij Lyon scheen plotseling de zon. Uitbundig zelfs. We reden met een grote boog rond de stad en langs de Rhône. We passeerden het markante gebouw van het Musée des Confluences, nagenoeg op het punt waar de Rhône en de Saône samenkomen. In 1999 werd door de Algemene Raad van Rhône-Alpes een ontwerpwedstrijd uitgeschreven voor het gebouw van het nieuwe Museum voor Wetenschap en Samenleving. Er is toen gekozen voor het ontwerp van het Oostenrijkse architectenbureau van Coop Himmelb(l)au. Inderdaad, dezelfde architect die ook een deel van het Groninger Museum heeft ontworpen.

We reden ook vandaag weer tolvrij via hoofdzakelijk de N7. Dat betekende wel dat we door veel dorpjes reden en over nog veel meer rotondes.

Om precies drie uur reden we de parkeerplaats van E.Leclerc op. Op een deel van de parking is plaats voor 10 campers en er is de mogelijkheid om water te tanken en het toilet en de vuilwatertank te lozen. Op het moment dat wij de luiken weer sloten voor de avond/nacht stonden er 5 campers.

We hebben lekker in de camper gegeten. De koelkast moet leeg zijn en uitgeschakeld als we zondagavond gaan varen, want de gasfles moet gesloten.

De temperatuur was vandaag een stuk aangenamer dan gisteren. Vanmiddag werd het 12º en nu, 22:00, is het nog 8,9º.

Zaterdag 25 januari: Bollène – Marseillan-Plage.

Bij E.Leclerc was de dieselolie ‘aangenaam’ geprijsd. Dat gold ook voor LPG, dus hebben we nu vooreerst weer voldoende voorraad. Met dien verstande dat zodra we in Assilah zijn, we daar een blauwe Marokkaanse fles met butaangas kopen, de LPG-fles staat dan op reserve.

We vertrokken dus niet vroeg, het was inmiddels 11:00. Maar we hadden geen haast en de afstand tot aan de cp bij Sète was maar 185 kilometer. Maar als je ijzerenheinig de tolweg blijft ontwijken, moet je dat natuurlijk wel bezuren. Weer veel dorpjes en nog meer rotondes.

We hadden gisteren al op Buienradar gezien dat het vanochtend een beetje zou regenen, dat klopte precies maar het stelde niet veel voor. Onderweg nog een paar spatjes gehad.

Omdat het zaterdag was, reed er nauwelijks vrachtverkeer. Lekker rustig.

Rond een uur of één hebben we ons broodje gegeten nabij het merengebied ten zuidoosten van Montpellier. Zoals altijd waren hier flamingo’s, maar te ver weg om een mooie foto van te maken.

Als einddoel voor vandaag hadden we, net zoals in 2018, voor een cp gekozen die 10 kilometer ten zuidwesten van Sète ligt. We waren hier om 14:45. De betaalautomaat was defect en de slagboom stond open. We waren de enige camper in niemandsland. Het voelde bij allebeide niet goed, bleek in de loop van de middag. We zijn weer vertrokken en waren om 16:00 in Marseillan-Plage. Een mooie cp met een bezetting van 15 campers en een ‘achterland’. Maar daar moet je je in deze tijd van het jaar natuurlijk niet veel van voorstellen. We zijn door het uitgaansgebied gelopen, alles was gesloten. Daarna nog even naar het strand en de jachthaven. Ook daar was het duidelijk nog geen zomer. Maar de temperaturen zijn een stuk aangenamer geworden. Nu, 19:45, is het nog 13º.

Morgen in de loop van de dag rijden we naar de haven van Sète. De reservering moet daar worden omgezet in echte tickets. Morgenavond om 20:00 varen we. En als alles meezit zijn we dan dinsdagavond in Tangermed. We hoorden dat de inreisprocedure iets is veranderd. Nu moet ook bij binnenkomst in Marokko de camper door de scanner. Afhankelijk van de tijd die dat allemaal neemt, overnachten we dan misschien bij de haven en gaan we de volgende dag naar Assilah. Daar moeten we eerst ons internet op orde brengen: kraskaartjes kopen bij Maroc-Telecom.

Misschien morgen nog een update van het reisverhaal, anders wordt het pas woensdag.

een broodje eten met de roze vogels als buren

Zondag 26 tot en met dinsdag 28 januari: Sète – Tangermed.

Zondag:

Gisteragavond werden we nog opgeschrikt door de komst van een ambulance met toeters en bellen. Hij kon niet door de slagboom, maar al snel kwamen verplegers vanuit de ambulance met tassen en rugzakken aandraven. De bestuurder van de camper schuin tegenover ons was de ongelukkige hoofdpersoon. Een uur later werd hij op de brancard met de ambulance afgevoerd. Zo’n gebeurtenis maakt je weer bewust van de kwetsbaarheden tijdens een reis.

Zondagochtend hadden we alle tijd, we hoefden pas in de loop van de middag bij de haven te zijn. Dus was er het traditionele zondagochtendontbijt met een zachtgekookt eitje.

Daarna zijn we een paar rugzakken gaan inpakken voor een verblijf van twee dagen en twee nachten aan boord van de GNV ‘Atlas’.

Toeval bestaat echt: via posts op het Camperforum over de Marokkoreizen 2020 wisten we dat een medecamperaar ook op de 26^ste vanuit Sète zou varen. En wie sluit achter ons aan in de wachtrij? Inderdaad, de Hymer Gold Edition van Arjan Burggraaf.

We hebben ons reserveringsformulier bij het havenkantoor omgezet in tickets, waarna het wachten kon beginnen. Rond een uur of zes konden we in file naar de boot rijden en werden onze paspoorten en tickets op meerde plekken tijdens die file gecontroleerd.

Maar ach, it’s all in the game en net voor acht uur voeren we al. En wederom was het wachten weer begonnen. We hebben ons er trouwens weer over verbaasd hoeveel bagage er door Marokkanen wordt meegenomen. De daklast van menig personenauto werd zeer ruim overschreden. En veel bestelbusjes, soms met aanhanger, waren ook een maatje groter, lees hoger geworden.

Gelukkig hadden we een hut, een vierpersoons zelfs. Maar daar moet je toch niet aan denken, met z’n vieren in zo’n hokje….

De sleutel van het deurslot is een keycard. Keycard in de gleuf, deurkruk naar beneden en de deur is open. Normaliter, niet bij ons dus. Maar een steward liet ons uiteindelijk binnen: ‘meldt u het maar bij de infobalie op de zevende verdieping’. Onze hut zit op de negende. Een medewerkster liep daarna met ons mee en had de sleuteldeurcomputer meegenomen. Slot gereset en jawel, we konden de deur zelf openen.

Intussen waren we er toevallig ook achter gekomen dat een douanemedewerker in een zaaltje de paspoortcontrole uitvoerde en de persoonlijke witte inreisformuliertjes innam. Twee jaar geleden gebeurde dat pas in Tangermed en die exercitie was toen een chaos, omdat iedereen ook de bagage al bij zich had, om daarna de boot te verlaten.

Terug bij de hut, keycard in ’t slot, maar de deur ging niet open. Weer gemeld bij de info en weer het slot gereset. Wat bleek toen? De batterijen van het slot waren leeg:

‘we komen over een half uurtje nieuwe plaatsen’. Dat werd ons te gek en we hebben de slotenmaker weer opgehaald. Drie nieuwe batterijen er in, het slot weer programmeren en het werkte weer.

’s Avonds hebben we de toegankelijke dekken verkend en zijn toen weer naar de hut gegaan en hebben gelezen. Op tijd in de kooi.

vertrek uit Sète

Maandag:

Vanochtend na het ontbijt zijn we rond halftien naar buiten gelopen. De boot lag inmiddels in Barcelona. Men was druk bezig de ronde witte reddingsvlotten te verwisselen. Om halfelf gingen de trossen weer los, varen maar weer. Beetje rondgelopen, binnen en buiten, lezen en de tekst voor de site voorbereid.

We leven in onmin met de keycards voor het deurslot, één van de twee weigerde dienst. Na een bezoek aan de infobalie werkte die ook weer.

Maandagmiddag bleek, Arjan attendeerde ons er op, dat we het pasje voor het tijdelijk invoeren van de camper al op de boot konden laten maken. Met paspoort en kentekenbewijs gingen we naar het einde van de gang op dek 9, waar een medewerker van de Marokkaanse douane zitting hield. In principe hoeven we dan dinsdagavond alleen nog maar door de scan. We zullen het zien.

Het restaurant ging om 19:30 open en we hebben samen met Arjan daar een overheerlijke pizza gegeten.

Dinsdag:

Om 12:00 voeren we ter hoogte van de Spaanse stad Motril, ongeveer 50 kilometer uit de kust. Op Maps.me konden we onze huidige positie zien. We zagen in de verte de besneeuwde bergtoppen van Sierra Nevada. Daarna hebben we in het restaurant onder het genot van een kop koffie een uurtje zitten lezen.

Aan boord staan onze smartphones uit. We willen niet het risico lopen van onverwachte spooknota’s. Eén van de eerste dingen die we doen zodra we in Marokko zijn, is het kopen van internettegoed voor onze eigen TP-Link router.

Daarom zijn we nu ruim twee dagen verstoken van alle nieuws en ervaringen van de andere Marokkoreizigers, waarvan we er enkele volgen. Dit maakt eens te meer duidelijk hoe gewend, of verwend, we zijn om op elk moment van de dag de informatie uit de hele wereld op onze telefoon beschikbaar te kunnen hebben.

We hadden een rustige overtocht met een kalme zee. De verwachte aankomsttijd in Tangermed was 18:00. Tegen die tijd voeren we inderdaad de havenkom in. Rond zeven uur reden we van de boot af naar politie en douane. Dat leek in eerste instantie vrij snel te gaan, maar na de controlekantoortje moesten we wachten. Waarop? “Douane komt over een minuutje”. We hebben daar ongeveer een half uur gestaan, waarna we zo maar mochten vertrekken. We weten echt niet waarop we nu eigenlijk hebben gewacht. We hadden er op gerekend ook nog door de scanner te moeten. Daar maakte een aantal Marokkoreizigers melding van. Maar dat hoefde nu kennelijk niet. Waarom niet, we zouden het niet weten. Het was inmiddels donker en we besloten om op het haventerrein te overnachten. We stonden niet alleen en we hebben samen met Arjan de dagsluiting gedaan onder het genot van een glas wijn.

Woensdag 29 januari: Assilah.

We hebben goed geslapen. De Marokkaanse radio op het haventerrein ging gisteravond om 23:00 uit, daarna was het rustig en dat bleef het.

Om een uur of tien zijn we naar Assilah gereden, er waren daar wat zaken te regelen. Allereerst naar Maroc Telecom om ons internet op te waarderen. We hebben nu weer 10 gB. En dat is één maand geldig. De simkaart van ons telefoontje was verlopen, daar moesten we een nieuwe voor aanschaffen. En om een nieuw kaartje met een nieuw nummer te kunnen kopen, moet je je paspoort bij je hebben. Omdat we er op hadden gerekend het kaartje te kunnen verlengen, hadden we het paspoort dus niet meegenomen. Achteraf: dom natuurlijk. En bij MT moet je over heel veel geduld beschikken. Vanochtend kostte het ons ruim een uur. Vanmiddag vanaf 14:30 konden we er weer terecht, paspoort meegenomen en we kregen een nieuwe simkaart en nummer. Nu waren we ruim anderhalf uur kwijt.

Daarna hebben we de gasvoorraad aangevuld. Bij een klein winkeltje in een straatje schuin tegenover MT kochten we een blauwe gasfles met butaan. Dat is nu onze gebruiksvoorraad, de andere is gedegradeerd tot reserve.

We staan weer op de cp vooraan in Assilah. Het was vandaag een zonnige dag en de temperatuur kwam zelfs op 18º met nagenoeg geen wind waardoor we buiten hebben gezeten. Bij het restaurantje dat op het terrein van de cp staat hebben we een tajine besteld die om zes uur bij de camper werd afgeleverd. En die smaakte fantastisch!

Donderdag 30 januari: Assilah.

Bij het opstaan was de buitentemperatuur 7º en binnen was het zes graden warmer. Dus even de kachel er bij. Het was vandaag weer een mooie dag, de middagtemperatuur werd 20º.

We hebben vandaag een rustdag ingelast. Want hoewel we tijdens de overtocht ook weging deden, was het toch niet echt ontspannen, meer luieren.

In de middag hebben we de fietsen onder de hoes vandaan gehaald en zijn naar het centrum gefietst. We moesten een paar aardappelen hebben en wat fruit. En we hebben de eerst lekkere dikke sinaasappels binnen. Daarna ontdekten we nog twee markthallen. En wat smaakt dan een glas versgeperst sinaasappelsap in het zonnetje op een terrasje toch lekker.

We zijn ook nog even doorgereden naar het vissershaventje. Behalve een nieuw spierwit gebouw in aanbouw, veel gebouwen die er al aanmerkelijk langer stonden. In het haventje is altijd bedrijvigheid op de kleine vissersbootjes.

Vanaf de cp naar het centrum van Assilah, rechts achter de hekken aan de waterkant, was men nu druk bezig met graafwerkzaamheden. Benieuwd wat dat gaat worden.

Verder is Gerard aan het zoeken geweest naar een elektrisch probleem(pje?). Toen Arjan achter ons reed tijdens het inschepen, merkte hij op dat de linker achterlichten van zowel de camper als de fietsdrager niet brandden. Vanmiddag bleek een zekering defect, maar daarmee was het probleem nog niet opgelost. Mogelijk zit het defect in de 13-polige stekker die vanaf de camper naar de fietsdrager gaat. Wordt vervolgd….

Vrijdag 31 januari: Kenitra.

Het was weer een mooie dag. Met 7º buiten toen we opstonden, werd het later op de dag 21º met een stralende zon.

Om halfelf reden we en gingen onderweg naar Larache. En meer specifiek: Marjane, de supermarkt. Omdat we tijdens de overvaart van Frankrijk naar Marokko de gasfles hadden afgesloten, ging dus ook de koelkast uit. We hadden er wel voor gezorgd dat we die in Frankrijk al hadden ‘leeggegeten’ en die moest dus weer worden gevuld.

Het eerste deel reden we via de N1, de tolvrije weg. Aan weerskanten van de weg zagen we erg veel tuinbouwkassen. Geen glas- maar plastictuinbouw met o.a. bananen. Verder konden we van buitenaf niet zien wat er werd verbouwd, maar hoogstwaarschijnlijk ook tomaten, paprika’s, courgettes en meer. In tegenstelling tot voorgaande jaren waren de meeste kassen nu voorzien van nieuw plastic. Hier en daar zagen we grazende koeien, niet alleen in de wei maar ook in de boomgaarden.

Nadat we de koelkast weer hadden gevuld was het nog 130 kilometer naar Kenitra. Vorig jaar waren we daar ook. Maar toen belandden we op een camping vlakbij het centrum. Het was toen noodweer met storm en regen. We waren toen al lang blij dát we een camping vonden.

Omdat het inmiddels al over enen was en we nog wat van de dag en de zon wilden genieten, hebben we toen voor de A1 gekozen: 110 kilometer tolweg. De laatste 20 kilometers gingen binnendoor en dwars door de stad. Waarbij een serie verkeerslichten ons opviel, net kerstbomen. Zowel de paal als de boog boven de weg waaraan rood, geel en groen waren bevestigd, waren voorzien van Ledstrips die meekleurden met de verkeerslichten.

Camping Mehdia ligt zo’n 10 kilometer ten westen van de stad, dichtbij zee. Een grote camping met 300 plaatsen, waarvan maar een handjevol werden bezet. De camping doet een beetje on-Marokkaans aan. Alles is bijna tot in de puntjes verzorgd. Het zwembad is gevuld en super schoon. Alleen nog wel een beetje te koud. Morgen de omgeving even verkennen.

Zaterdag 1 februari: Kenitra.

De temperaturen waren vanochtend een herhaling van die van gisteren. Met een minimum van 7º vannacht en een maximum van 21º vanmiddag. Wederom een fantastische zonovergoten dag.

We zijn hier gebleven. We hebben een mooie plek op een dito camping. De camping ligt niet ver bij zee vandaan. We zijn op de fiets naar de boulevard gegaan. Op het brede strand was het niet druk. Langs de boulevard wordt veel gebouwd, grote appartement complexen in diverse stadia van (af)bouw. In Nederland is voor elke stap die een bouwvakker zet wel een protocol t.b.v. de veiligheid geschreven. Hier is dat toch wel even anders. Hoog aan de gevels hangen werkplekken waarvan niemand de veiligheid kan garanderen.

Rond lunchtijd reden we langs een aantal restaurantjes waarvan het personeel van ieder restaurant ons riep om te komen eten. Vandaag niet, morgen waarschijnlijk.

Op de camping ontdekten we zelfs een heuse wasplaats voor de camper. We hebben ons vanmiddag niet bedacht en al het vuil van de camper gewassen. Hij werd zowaar weer wit.

Een paar ooievaars hebben hun nest op een zendmast, hier 200 meter vandaan. We kunnen het klepperen af en toe horen.

Wat is de wereld soms toch klein. We raakten hier op de camping in gesprek met Nederlandse camperaars die regelmatig contact hebben met Elly & Piet van ‘toesjoeranroet’, die wij vorig jaar in het Keteldal bij Tafraoute ontmoetten.

Verder hebben we lekker lui in de zon zitten lezen.

vandaag niet druk, mogelijk morgen (zondag) wel; langs het hele strand stoeltjes onder een parasolletje

nieuwbouw aan de boulevard

door op de afbeeldingen te klikken, worden ze vergroot weergegeven