De voorbereidingen voor de reis naar Marokko zijn al weer getroffen. Omstreeks 15 januari willen we van huis vertrekken.

We hebben de ferry geboekt en hopen op 24 januari 2019 vanuit Barcelona naar Tangermed te varen en zoeken van daaruit de zon en onze vrienden Cor en Wil weer op.

15 januari.

We hebben inmiddels de camper grootdeels ingepakt. We hopen maar dat we niets hebben vergeten. Morgen de laatste dingetjes. En niet vergeten dat we, vlak voordat we gaan rijden, nog even controleren of we de paspoorten, de autopapieren en de uitgeprinte mail voor de ferry ook bij ons hebben, wel zo handig.

Nadat we begin september vanuit Düsseldorf op transport naar Venlo waren gebracht vanwege een defecte aircopomp, hebben we die pomp bij thuiskomst laten vervangen door een nieuwe. Afgelopen week toch nog maar even testen of er wel koude lucht uit de roosters kwam, niet dus. Gelukkig kon de garage het euvel afgelopen maandag vinden en verhelpen. Een zogenaamd wakkel contact op de pomp was de boosdoener. We hopen dat we de airco de komende tijd veelvuldig kunnen gebruiken.

Morgen de Panda nog even wassen en dan kan die in de garage genieten van een welverdiende rust van een paar maanden.

En dan op reis, ben benieuwd waar we morgennacht slapen……

16 januari: Blegny.

Vanochtend om halftwaalf waren we zover, de reis kon beginnen. De totale afstand tot aan Barcelona is ongeveer 1700 km. Vandaag hebben we de eerste 360 daarvan afgelegd. De rit begon met miezerregen. Net te weinig voor de intervalstand van de ruitenwissers en net te veel om de wissers uit te laten. Maar vanaf Zwolle werd het zowaar droog en bij Nijmegen zagen we zelfs de zon.

We wilden niet in donker naar een camperplaats (voortaan: cp) zoeken. Daarom hadden we eentje in Gronsveld in de navigatie gezet. Maar het bleek een parkeerplaats aan de weg op een industrieterrein bij een caravanbedrijf. We stonden er, keken elkaar aan en zijn weer doorgereden. Het voelde niet goed.

We zijn verder gereden en om vijf uur stonden we op de cp van de oude kolenmijn van Blegny. Een deel van de parkeerplaats is speciaal voor campers ingericht, er kunnen 12 staan. De plaats is gratis en je hebt de mogelijkheid om voor €2.- stroom te kopen voor 12 uren.

De kolenmijn staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. De oude mijn ligt tussen Luik en Maastricht en is één van de vier authentieke kolenmijnen van Europa, waar de ondergrondse galerijen nog toegankelijk zijn voor het publiek. Met de liftkooi kun je afdalen naar de ondergrondse wereld. Je krijgt daar een idee over het gebruik van de machines en de uitrustingen: de aanvoerwagens, de zeven, de laadtrechters, de systemen voor het laden en lossen van de mijnwagens, de zuiveringsinstallaties, de wasserij en de opslag. We houden een bezoek aan de mijn in gedachte, nu is daarvoor geen tijd.

de camperplaats bij de kolenmijn van Blegny

17 januari: Langres.

Gisteravond, kwartovertien. We hadden het wel gezien voor die dag, zijn gaan slapen en de wekker op acht uur gezet. Vanochtend om tien uur reden we weer.

Toen we gisteren naar de cp reden, bleek dat de cruciale rotonde midden in het dorp wegens onderhoud was geblokkeerd. Via veel omwegen kwamen we uiteindelijk toch op de plek. Met evenzovele omwegen hebben we vanochtend het dorp ook weer verlaten. Mogelijk had dit mede tot gevolg dat we nu dóór Luik reden, wisselend aan de oost- en de westkant van de Maas, in plaats van er omheen. Ach, zo kom je ook nog eens ergens.

De dag was weer nat. Bijna de hele reis heeft het geregend. Bovendien waaide het nog steeds hard. Het effect hiervan konden we goed merken zodra de wind vrij spel had over het land. Maar ook zaten we af en toe in een stralende zon en hoopten dat dit zo zou blijven. IJdele hoop bleek dit, wanneer we in de verte weer vervaarlijk dreigende donkere wolken zagen.

In Luxemburg hebben we nog even het voordeel van de relatief goedkope brandstof benut. We betaalden hier €1,05 voor een liter diesel. Dat wordt in Frankrijk wel anders. Ook hebben we gelijk de voorraad LPG bijgevuld. Hoewel we nagenoeg vol van huis vertrokken, moest er toch 11 liter worden bijgevuld. Het is koud onderweg en dus gebruiken we de kachel veel.

Bij Toul konden we kiezen. Via de tolweg, of de euro’s in de zak houden. Dat laatste hebben we gedaan. Een prima te rijden weg met maar weinig rotondes. We hebben vandaag ongeveer 450 kilometer gereden en kwamen om vijf uur aan in Langres. Daar hadden we de keus uit twee cp’s. De eerst was bij een jachthaven. Maar daar stonden we wel erg alleen en verlaten van alles en iedereen, geen optie dus.

We staan nu op de nieuwe cp. De toegang wordt geregeld met een slagboom die pas opent wanneer je een ticket hebt gekocht. Tevens staat op het ticket de code waarmee je de elektriciteit kunt activeren. We staan vannacht dus aan de stroom. Dit geeft ons o.a. de mogelijkheid om de flesverwarming te gebruiken. Die van de LPG-fles wel te verstaan. Het butaangedeelte van het gas verdampt niet meer onder 4 of 5 graden. En het is nu (23:00) al -0,1 graad, vorst vannacht. Een koude nacht, maar we zitten er warmpjes bij met de schotel gericht op de Astra3: een Journaal, Dynasties en de Dakarrally.

18 januari: Saint Pourcain sur Sioule.

Het heeft afgelopen nacht 3 graden gevroren, maar we hebben er geen last van gehad. Niets bevroren of ander ongemak. Wel hebben we het vanochtend rustig aan gedaan. Het asfalt van de camperplaats waar we stonden was een beetje glibberig onder de voeten, maar de zon deed haar best. Om tien uur reden we, maar dat had nog even wat voeten in aarde. Toen we gisteren op de cp aankwamen moesten we dus een ticket kopen om toegang tot het terrein te krijgen, bovendien stond hierop de code voor elektriciteit vermeld. Meestal wordt bij vertrek zo’n slagboom weer geopend zodra je die met de camper nadert. Hier niet. Waar we gisteren op de betaalzuil moesten aangeven ‘nieuwe klant’ te zijn, bleek na enig zoekwerk dat nu moest moest aangeven ‘bestaande klant’ te zijn, waarna de code weer moest worden ingegeven om de slagboom te openen. Als je alles toch eens vooruit zou weten…..

Zoals gezegd, begon de dag dus zonnig en die zon heeft ons het overgrote deel van de dag begeleid. Wat een verschil met gisteren, toen harde wind en regen de boventoon voerden.

We hebben er weer voor gekozen om de toleuro’s in de portemonnee te houden en hebben dus die tolweg gemeden. Vanuit Langres reden we naar de D974, west om Dijons, de D 981 en daarna via o.a. Autun naar Saint Pourcain sur Sioule. Het was maar 277 kilometer en we waren er al om drie uur. We hadden vooraf een weddenschapje gesloten over de hoeveelheid campers die op de cp zouden staan. Hoogzomer, later in de middag staat de plaats meestal overvol. En nu, wij waren nummer twee. In de loop van de middag kwamen er nog een paar bij, maar het liep niet storm.

De rit verliep soepel. Het was uitzonderlijk rustig op de wegen. Waar we hier en daar de tolweg konden zien, was het daar wel anders. Het nadeel, voor zover je dat zo kunt noemen, was dat je op de tolweg 130 mag en wij slechts 80 kilometer per uur. Het voordeel daarvan is dat wij ook hier en daar een blik op de omgeving konden werpen en door diverse karakteristieke Franse dorpjes reden. En tot en met vandaag hebben we nog geen ‘gele hesjes’ gezien.

19 januari: Argelès-sur-Mer.

De stroomvoorziening op de cp waar we afgelopen nacht stonden komt uit twee grote groene dozen, model kleine telefooncel. En je koopt hieruit stroom voor vier of acht uren. Omdat we ’s nachts de LPG-flesverwarming weer wilden gebruiken, hadden we tot laat met de muntinworp gewacht. En wat bleek, die inworp was alleen mogelijk met 2-euromunten. En die hadden we nou net niet meer in de pot, dus geen stroom vannacht. Hoewel het 4 graden heeft gevroren, hadden we toch gelukkig wel gas, propaan wel te verstaan. Aan het butaangedeelte in de fles heb je bij deze temperatuur niets.

Vandaag was weer een rijdag. We zijn om acht uur opgestaan en om negen uur reden we. De afgelopen dagen was er weinig (vracht)verkeer. Vandaag nog minder. Voor zover wij weten geldt er tijdens delen van het weekend een verbod voor, wederom delen van, het vrachtverkeer in Frankrijk. We zijn vandaag via hoofdzakelijk de A75 naar Argeles sur Mer gereden. Een afstand van ongeveer 530 kilometer. Op de brug bij Millau na, reden we weer tolvrij. Grote delen van de route reden we in de volle zon, hoewel er 25 kilometer buiten Saint Pourcain opeens sneeuwvlokjes uit een donkere wolk vielen. Gelukkig van korte duur.

Voordat we woensdag van huis vertrokken hadden we op de weersverwachting voor de lange termijn gezien dat er na dit weekend kouder weer werd verwacht in Zuid Frankrijk en dat wilden we vóór blijven. Maar eenmaal onderweg bleek de kou ons in te halen. Zo stonden vanochtend de ijsbloemen binnen aan de onderrand van de voorruit.

Wij stonden tot dusverre op cp’s. Vandaag hebben we gekozen voor een camping. Het is tijdens de wintermaanden de enige geopende camping in Argeles sur Mer en dan ook nog alleen maar voor campers en er staan heel veel. Zelf een plekje zoeken en proberen dat de schotel net langs de bomen toch nog de satelliet kan vinden, gelukt. We zagen onderweg trouwens bij meer campings de bordjes ‘Fermé’ aan de boom gespijkerd. Gelukkig zijn we met een volle watertank van huis vertrokken. Veel waterkranen zijn in dit jaargetijde afgesloten.

Halverwege de rit werden we niet blij verrast door een vreemd, resonerend geluid onder de motorkap. We willen maandag nog een garage opzoeken om er naar te laten kijken.

Na vier dagen rijden lassen we morgen een rustdag in.

20 januari: Argelès-sur-Mer.

Je maakt een planning, zodat je die zo nodig kunt veranderen. En dat hebben we vanochtend na ampel beraad gedaan. We kunnen niet inschatten wat de consequenties zijn van het onaangename geluid onder de motorkap. En we willen niet naar de overkant van de plas varen, terwijl we weten dat er iets met de motor niet klopt. We hebben de ferry voor aanstaande donderdag geannuleerd.

We hadden lang geleden al de overtocht vanuit Barcelona geboekt. We doen dat eigenlijk nooit. We hebben nu geregeld dat we morgen eerst naar een garage in Collioure gaan. We zijn heel benieuwd wat ze daar kunnen vinden en wat daarvan de gevolgen zijn. En als dit ongemak weer achter de rug is, zien we wel hoe we het verder gaan doen. Toch varen vanuit Algeciras, of opnieuw een ticket boeken voor de overtocht vanuit Barcelona.

In tegenstelling tot de vorige nachten heeft het nu niet gevroren, het werd slechts drie graden. Vandaag was een mooie dag, over het algemeen bewolkt, maar toch ook af en toe een zonnetje. Het werd tien graden.

Voorgaande jaren, als we terug kwamen uit Marokko met een tussenstop in Argelès, fietsten we door het gezellige dorp en langs het strand. Er was altijd wel wat te doen. Hoe anders is dat nu, natuurlijk. We hebben er nu een uurtje gewandeld. Het was er oorverdovend stil. Hier en daar nóg een verdwaalde wandelaar, of een camperaar die net wat boodschappen had gedaan.

Camping Le Roussillonnais is één van de weinige, zo niet de enige camping die geopend is. De meeste voorzieningen zijn gewoon aanwezig. De wasmachines zijn te gebruiken, zo ook de wisselplaats en uit de douche komt een heerlijke straal warm water. En vanmiddag telden we toch al gauw zo’n vijftig campers, verspreid over de hele camping.

Benieuwd wat de dag van morgen voor ons in petto heeft.

21 januari: Perpignan.

We kregen vanochtend het bericht dat we morgenmiddag werden verwacht bij de Bosch-Car-Service in Collioure, de naam wekte vertrouwen. Morgen pas? Ja, morgen. Maar nieuwsgierig als we waren, wilden we alvast weten waar we terecht kwamen en of een monteur misschien al even zou kunnen luisteren naar het geluid. Dus hebben we op de camping afgerekend en zijn naar Collioure gereden. Een kleine garage op een industrieterreintje. Op zich niks mis mee. De monteur vertelde dat we pas morgen werden verwacht maar hij wilde toch wel even luisteren. Terloops zei hij dat de camper hoogstwaarschijnlijk niet in de garage kon en al helemaal niet op de brug. Dat hadden we inmiddels zelf ook al gezien, de deuren waren niet hoog genoeg. Maar ja, toch maar even de motor starten en Margot gaf een beetje gas zodat het rare geluid optrad. Hij luisterde naar en voelde aan de motor, gelijk een huisarts met een patiënt met maagklachten. Een collega bekeek de patiënt van de onderkant, maar zag al rap dat hij niets zag. Samen kwamen ze dan ook al snel tot de conclusie dat er niets ernstigs aan de hand was, het was niet gevaarlijk en we konden gewoon onze reis voortzetten. Zo, dat was dat, maar we vertrouwden het voor geen meter. Gelukkig maar, naar later zou blijken.

We hadden nu een garage voor bedrijfsvoertuigen gevonden. Een IVECO-garage in Perpignan. We konden direct terecht. De eerste indruk was positief en de mensen uiterst vriendelijk en behulpzaam. Na de nodige formaliteiten werd de camper op de brug gereden. Hier keken en luisterden ook weer twee monteurs. Een halfuurtje later was de diagnose gesteld, maar van een heel andere orde. Behoorlijke schade aan het distributiesysteem van de motor. Als we op de eerste garage hadden vertrouwd, zouden we in Marokko met serieus grote motorproblemen zijn geconfronteerd.

Maar nu, de camper staat op de brug en wij zitten in een B&B-hotel. We hebben twee rugzakken ingepakt met wat spulletjes die we de komende dagen denken nodig te hebben en een flesje wijn. Zo het nu lijkt hebben we nog niets vergeten. De receptionist van de garage heeft ons naar het hotel gebracht en haalt ons ook weer op. Maar dat kan nog even duren. Na inventarisatie zijn de nieuwe onderdelen laat in de middag besteld en worden morgenmiddag verwacht. Dan volgen er vele sleuteluren. Het is de verwachting dat wij pas woensdag in de namiddag of donderdag de camper weer kunnen gebruiken. We moeten ons dus nog even vermaken in ons ‘luxe resort’ met twee bedden, wel één houten (keuken)stoel, één houten krukje en een televisie met Frans- en Spaanstalige programma’s. Het is een B&B, dus logies met ontbijt. We zijn vanavond naar het naastgelegen winkelcentrum gegaan om wat te eten. Wel hebben we nu alle tijd om de website bij te werken.

We houden de moed er in en zijn blij dat we vooralsnog de goede beslissingen hebben genomen: de geboekte ferry geannuleerd, het nare geluid serieus genomen en de ‘monteurs’ in Collioure gewantrouwd. Voordat we van de garage naar het hotel vertrokken moesten we de reparatienota alvast accepteren. Dat liegt er niet om.

Wordt vervolgd…..

22 januari: Perpignan.

Hoewel er niets boven het eigen 5-sterrenhotel op wielen gaat, hebben we afgelopen nacht prima geslapen. Omdat we geen haast, maar wel heel veel tijd hebben, waren we vanochtend pas om negen uur aan het ontbijtbuffet. Een eenvoudig, maar keurig verzorgd ontbijt met voldoende keuze. Nog maar een extra kopje koffie, want: we hebben de tijd.

Volgens de garageplanning zou de camper woensdag in de namiddag of donderdag weer klaar voor gebruik zijn. Met twee hotelovernachtingen zou dat inhouden dat wij woensdag om twaalf uur met twee rugzakken ‘op straat’ staan. En stel dat in de loop van woensdag blijkt dat het toch echt donderdag wordt voordat de camper klaar is, dan moeten we weer terug naar het hotel.

Onze overnachtingsplek ligt niet ver verwijderd van die van de camper. We willen in de loop van de dag even een bezoekje brengen aan de patiënt. Nee, we nemen geen bloemetje of fruit voor hem mee. We moeten er overigens wel voor zorgen niet tussen twaalf en twee bij de garage te zijn: pauze. Wel wordt er dan gewerkt tot zes uur. In Nederland hebben we een ochtend- en een avondspits. In Frankrijk wordt er nog eentje aan toegevoegd, of eigenlijk twee. Rond twaalf uur start de uittocht van auto’s met personeel van (nagenoeg) alle bedrijven en tegen twee uur rijdt dezelfde colonne in omgekeerde richting. In het kader van de klimaatdoelen zou hier nog wel een slagje gemaakt kunnen worden.

Onze tijdelijke verblijfsplek, het hotel, is dus op loopafstand van de garage. Iets minder dan een kilometer. Het was vandaag mooi weer, dus zijn we er even naar toe gewandeld. Aan de patiënt was niets veranderd. De onderdelen zijn nog niet binnen, daar is nu het wachten op. Door de monteur werd ons weer op het hart gedrukt dat het heel anders had kunnen aflopen en verduidelijkte dat met een wegwerpgebaar naar de motor. Op de terugweg hebben we in het winkelcentrum een lekkere pizza gegeten.

Even daarna belde onze contactpersoon. Hij houdt de vinger aan de pols en had net contact gehad met de garage. Volgens zijn laatste berichten zou de camper donderdagmiddag klaar kunnen zijn. We hebben daarom besloten om een extra hotelovernachting te boeken en ons donderdag in de loop van de ochtend door de garage te laten ophalen, of we lopen er zelf naar toe. Een beetje afhankelijk hoe zwaar de rugzakken zijn en hoe het weer op dat moment is.

We kwamen de dag redelijk door. Soms ging de tijd zelfs sneller dan we dachten. Gelukkig hadden we de e-readers meegenomen uit de camper, en waren we beide aan een mooi boek begonnen.

Op naar de volgende dag….

23 januari: Perpignan.

Ook vanochtend zijn we weer in slow-motion gestart. Want: tijd genoeg. Na douche en ontbijt hebben we eerst een paar uurtjes gelezen. Mijn boek is uit, Margot is nog bezig. Maar we hebben gelukkig voldoende voorraad.

Toen we opstonden was het weer nog best redelijk. In de loop van de ochtend begon het te waaien en even daarna ook te regenen. Af en toe felle regenbuien en de wind haalde tot stormachtig aan.

Tussen een paar buien door en via het winkelcentrum zijn we om drie uur naar de garage gegaan. Met lood in de schoenen eigenlijk, zouden de onderdelen er zijn of toch nog niet. Het laatste werd helaas bewaarheid. Waar wij ons eigenlijk niet van bewust waren is dat er in delen van Frankrijk veel sneeuw is gevallen, waardoor het verkeer grote problemen heeft. En de nieuwe onderdelen voor de camper moeten helemaal uit Parijs komen. Onze allervriendelijkste contactpersoon bij de garage heeft direct weer laten bellen en hij vertelde ons dat de onderdelen morgen tussen negen en twee uur worden verwacht. Dat zou inhouden dat er vanaf donderdag op z’n laatst om twee uur gedurende acht uren aan de camper kan worden gewerkt. Hetgeen weer inhoudt dat we vrijdag ongeveer na de middagpauze weer zouden kunnen gaan rijden. Maar we hebben er zo langzamerhand een hard hoofd in. We hebben dus maar weer een hotelovernachting bijgeboekt.

Onze kamer, chambre-11, is op zich een goed verblijf in een B&B. Voor één of twee nachten wel te verstaan. Als het langer duurt wordt het een ander verhaal. Het voelt af en toe alsof we in een ziekenhuiskamer verblijven en geen bezoek krijgen.

Omdat we hier zelf dus niet kunnen koken en het hotel alleen maar logies met ontbijt heeft, zijn we aangewezen op de paar eenvoudige restaurantjes in het winkelcentrum. En we zitten nog niet echt in het ritme van de Franse eet- en keukentijden. Tegen de tijd dat we er aan gewend zijn, hopen we weer in de camper te kunnen eten.

Afijn, het regent nu niet meer maar de wind staat nog behoorlijk door. En volgens de weer-app is het in Perpignan nu (21:00) 5 graden.

24 januari: Perpignan.

Slapen, opstaan, douchen, ontbijten, lezen en dan wandelen naar de garage. Het wordt zo langzamerhand een (te) vast patroon.

De tijd van een echte sleutel voor een hotelkamerdeur ligt achter ons. Onze kamerdeur opent nadat wij de code bij de deurkruk hebben ingevoerd. Die code hebben we op een foto op de gsm gezet. Dat was best wel handig. Die code weten we inmiddels uit het hoofd. En dat is dan weer een teken dat we eigenlijk veel te lang op deze plaats verblijven. Maar ja, wat kunnen we er aan veranderen? Helemaal niets.

We hebben gisteren bij een leegverkoopwinkel twee glazen gekocht, want we hadden uit de camper een fles wijn meegenomen naar het hotel. Nu hebben we in het hotel wel van die plastic bekertjes, maar die zijn natuurlijk slechts bedoeld voor gebruik bij het tandenpoetsen. En het zijn geen gewone plastic bekertjes. Nee, het zijn bekertjes met de dunste wand die je kunt bedenken. Schenk daar wijn in, pak dan het bekertje iets te enthousiast op en je kunt je misschien een beeld vormen wat er dan gebeurt. En dat wílden we niet meemaken en hébben we gelukkig ook niet meegemaakt. Vandaar die twee nieuwe glazen drinkbekertjes.

Om 12:30 was het buiten zes graden. In tegenstelling tot gisteren scheen gelukkig de zon. Maar het waaide erg hard, windkracht zes, een tramontana hebben we ons laten vertellen. De drie vlaggenmasten die we vanuit de hotelkamer kunnen zien, stonden te dansen in de storm. De toppen raakten elkaar bijna.

Vanochtend om tien uur kregen we een sms’je van onze contactpersoon. De situatie was nog onveranderd.

Nadat we nog weer een uurtje hadden gelezen, zijn we weer naar de garage gewandeld, vóór de wind. De grote roldeur stond open, we konden de camper op de hefbrug zien staan, eenzaam en verlaten zoals de afgelopen dagen. Er werd niet aan gewerkt. Maar, het verlossende nieuws hoorden we even later van Frédéric Rosada, de receptionist van de garage en onze Engels sprekende contactpersoon. Het was kwartoverdrie en de onderdelen waren net een kwartier geleden bezorgd. De monteur zou direct beginnen nadat hij z’n koffie had gedronken. Als alles naar wens en planning verloopt, is de camper morgen na de middagpauze klaar. Vanavond hopelijk voorlopig de laatste keer gegeten bij één van de kleine, snelle restaurantjes in het winkelcentrum. We hopen dat het morgen allemaal lukt!

25 januari: Argelès-sur-Mer.

Oh wat zijn we heden blij. Het was absoluut geen Sinterklaascadeautje, maar we zijn enorm blij dat we weer kunnen rijden.

We mochten vanochtend een uurtje langer in het hotel blijven. Normaal moet je om twaalf uur vertrekken, wij mochten blijven tot één uur. De volledige garage pauzeert van twaalf tot twee. We zijn dus heel rustig aan richting garage gelopen en hebben onderweg nog even brood gekocht in het winkelcentrum. Rond twee uur waren we bij IVECO. De Marokkaanse monteur stond ons bijna op te wachten. Hij had mij eerder al verteld dat hij oorspronkelijk uit Kenitra komt en herhaalde dit nog een keer toen Margot er ook bij was. Ook vertelde hij dat Merkel nu in Marrakech was. Hij bleef maar vertellen. Maar werd vrij snel ‘tot de orde geroepen’ door de werkplaatschef. Er moest weer gewerkt worden. De klus was overigens al bijna klaar, de beschermplaat moest nog worden gemonteerd. Al met al duurde het toch nog tot vier uur. En nadat we de bankpas hadden laten leeglopen, konden we weer op pad. We zijn weer naar de camping in Argelès gereden, ons plekje was nog vrij.

We moeten nog wel weer het vertrouwen terugkrijgen, maar voorlopig wijst niets er op dat dat niet zou gaan lukken. Eerst even ‘resetten’. Morgen gaan we eerst naar vrienden in Noord Spanje. Omdat we de geplande boot vanuit Barcelona hadden moeten annuleren, reden we daarna door naar Algeciras.

we staan weer op de camping in Argelès-sur-Mer; het is er nu niet zo druk als de vorige keer