Dinsdag 7 januari: Huétor Vega (bij Granada).

Gisteren (maandag) zijn Diana en Vera weer vertrokken, zij zijn bezig met de voorbereidingen van een groepsreis.

Omdat we nu zo dichtbij Granada zijn, wilden we maandag op de fiets naar het centrum om de kathedralen te bezoeken. Maar helaas, de weersverwachtingen waren niet goed en ze kwamen nog uit ook. De hele dag waren er zo nu en dan buien. En dat is geen lekker weer om door het centrum van maakt niet uit welke stad dan ook te lopen. We zijn dus bij de camper gebleven en hebben weer veel gelezen. Dat verveelt nooit, zeker met zo’n grote hoeveelheid digitale boeken.

De weersverwachtingen voor het weer van dinsdag zagen er heel wat beter uit en die verwachting werd ook weer waar gemaakt. Het werd een overwegend zonnige dag, maar de temperatuur bleef bij slechts 9^o steken. Mede-oorzaak van die toch vrij lage dagtemperatuur is waarschijnlijk de hoogte, we zitten hier op 700 meter. Ook de nachttemperatuur was met 3^o aan de koude kant.

Vandaag (dinsdag) zijn we om halftwaalf gaan fietsen. De route naar het centrum was 5 kilometer zonder noemenswaardig hoogteverschil. Omdat de cp buiten Granada ligt voerden de eerste paar kilometers over de smalle fietsstrook van de toegangsweg naar de stad. Eenmaal bij de bebouwing reden we afwisselend over kleine stukken fietspad, afgewisseld met voor fietsers aangegeven delen van de rijbaan.

Sinds 1 januari zijn er een aantal verkeersregels veranderd die betrekking hebben op o.a. het fietsverkeer. Zo is het nu altijd verplicht een fietshelm te dragen, ook binnen de bebouwde kom. Wanneer er twee rijbanen in dezelfde richting zijn, moeten auto’s naar de linkerbaan om fietsers in te halen. En te allen tijde moeten auto’s met een zijdelinkse afstand van anderhalve meter om de fietsers heen. Bij een geconstateerde overtreding hiervan kan het een (Spaanse) bestuurden punten op z’n (punten)rijbewijs kosten.

Ongeschonden kwamen we aan in het centrum van de stad. Bij ons thuis val je bijna over de geparkeerde fietsen in de binnenstad, hier zagen we ze nergens staan. En dat maakte het des te moeilijker om een plekje te vinden. Twee mooie blauwe fietsen, moederziel alleen met een ketting aan een paaltje op Placeta Radio Granada/ Plaza de San Agustín. We hebben een foto van het straatnaambord gemaakt en van de vastgeketende fietsen. Je weet maar nooit…..

Niet ver hier vandaan bevinden zich op korte afstand van elkaar (+/- 250 meter) twee grote kathedralen: La Capilla Real en Catedral Santa Iglesia. Beide hebben we bezocht, overigens na het betalen van de nodige entreegelden. In de eerste Kathedraal mocht absoluut niet worden gefotografeerd. Bij binnenkomst werd dat op meerdere manieren bevestigd. In de Catedral Santa Iglesia was het daarentegen helemaal geen probleem om foto’s te maken.

De tijd gaat snel en nadat we de beide kerken hadden gezien zijn we naar een nabij gelegen grote gele M gegaan en hebben een ‘macje’ gegeten.

We hebben daarna Placeta Radio Granada ingegeven op de telefoon en de routeplanner bracht ons terug waar we de wandeling waren begonnen. En groot was de opluchting toen we de fietsen, nog steeds aan het rek geketend, weer zagen staan.

Na diverse rotondes en stukjes lopend over het trottoir en overstekend om weer aan de goede kant van de weg te geraken, kwamen we even na halfvijf weer terug bij de cp.

We waren er inmiddels door andere (NL) camperaars op geattendeerd dat er naast de cp een toiletgebouw in aanbouw was waarvan gebruik gemaakt kon worden. Een grote lege ruimte met aan de ene kant toiletten en aan de andere kant een serie van  7 stortdouches waarvan er 2 gebruikt konden worden. Alles zonder enige afscherming van elkaar. Dus omdat er van privacy in dat gebouw geen enkele sprake was, werd ons geadviseerd om de deur gewoon af te sluiten tijdens het douchen. Opgefrist kwamen we even later weer bij de camper. Een geslaagde dag en het Alhambra bewaren we voor een mogelijke volgende keer.

de interieuren van de kathedralen waren overweldigend, het was allemaal goud wat er blonk

tja, weer een rotonde, maar eigenlijk moeten we naar de andere kant.....

Donderdag 9 januari: Palmones (bij Algeciras).

Afgelopen dagen in Huétor Vega bevonden we ons op een hoogte van 700 meter en dat heeft z’n invloed op de dag- en nachttemperatuur. In de nacht van dinsdag naar woensdag werd het daar slechts 3^o.

Gisterochtend (woensdag) konden we op de cp als eerste terecht bij de waterwisselplaats, zegmaar de sanitaire verzorgingsplaats voor de camper. Dat hield ook in dat we mooi op tijd konden gaan rijden. Het doel was de grote parkeerplaats in Palmones, waar we de tickets voor de overtocht naar Marokko kunnen gaan kopen bij Carlos, al jarenlang een begrip bij de camperaars die naar Marokko gaan. De reis van 250 kilometer verliep voorspoedig, waardoor we om even na tweeën de parkeerplaats opreden. Er was nog ruimte genoeg, maar dat werd in de loop van de avond wel anders. De drie rijen met parkeervakken staan dan helemaal vol met naar schatting ruim 50 campers. Het merendeel bestaat uit Fransen.

En vandaag (donderdag) was een regel- en inkoopdag. Allereerst zijn we naar het ticketbureau gegaan. Gisteren waren we er ook al even langsgelopen. Toen stond er een lange rij mensen buiten te wachten. Vanochtend was er slechts één klant voor ons en konden we gewoon binnen wachten. Het ticketbureau is een familiebedrijf. Wij werden geholpen door een kleinzoon van de founder van het bedrijf. Ook daar heeft de tijd niet stil gestaan. Vroeger kon er alleen maar cash worden afgerekend en moest men soms eerst naar de naastgelegen supermarkt om daar ‘geld uit de muur’ te halen. Nu konden we gewoon pinnen. We hebben tickets voor morgen, vrijdag 10 januari, en varen met Balearea. Een uur van tevoren moeten we aanwezig zijn, de geplande afvaartijd is 10:00 uur. Wij hebben het echter nog nooit meegemaakt dat ook werkelijk op die tijd werd gevaren. We wachten wel af. Bij het ticketbureau hebben we ook een Marokkaanse telefoonkaart gekocht die we willen gebruiken in de oude iPhone. Volgens medecamperaars is een simkaart voor internet op de TP-Link-router op de camping in Asilah verkrijgbaar.

Op de parkeerplaats waar we net als afgelopen nacht nu ook weer staan, is heel goed te zien wie net een ticket bij Carlos heeft gekocht. Traditiegetrouw krijgt iedereen die daar koopt, een plastic tasje mee met daarin een cake en een fles wijn. Zo lang wij naar Marokko gaan kennen wij die traditie.

De volgende stap was 10 kilometer verderop naar een tankstation met LPG. In Marokko is dat helemaal niet verkrijgbaar. Vanaf nu gebruiken we eerst de fles met propaan leeg, waarna onze fles met LPG als back-up gaat dienen en kopen dan in Marokko een Marokkaanse gasfles, bijna op iedere straathoek te koop.

Daarna was het de beurt aan Lidl waar we de voorraad hebben aangevuld en de laatste stop was bij het naastgelegen tankstation voor diesel. Met je ogen goed de kost geven kun je behoorlijk besparen op de literprijs voor diesel.

Inmiddels is de parkeerplaats alweer bijna vol. De wekker staat scherp op vrijdagochtend kwartvooracht, op naar de haven.

Vrijdag 10 januari: Asilah.

Toen wij opstonden was het merendeel van de campers al van de parkeerplaats vertrokken. Even voor halfnegen reden wij ook. Na de nodige controles van paspoorten en tickets stonden we om kwartvoornegen in de wachtrij voor de boot die om tien uur zou vertrekken. Toen nog dachten we dat we blij mochten zijn met een vertrektijd van rond elf uur. Ervaringen van de vorige keren bevestigden dat. Maar niets was minder waar. Om negen uur mochten we oprijden en voordat we van parkeerdek nummer 3 naar boven waren, voeren we al. Eenmaal boven kregen we de witte formuliertjes uitgereikt waarop we o.a. onze namen, geboortedata en paspoortnummers moesten invullen. Dat formuliertje kenden we wel, maar de laatste keer dat we naar Marokko voeren was dat niet meer nodig, nu dus wél weer. Hadden we dat geweten, dan hadden we ze ingevuld en wel mee kunnen nemen. Na het invullen van de formuliertjes was het de beurt aan de Marokkaanse douane, waar iedereen zich moest melden met als afsluiting een stempel in je paspoort. Al met al nam dit hele gedoe zoveel tijd in beslag, dat we niet meer even buiten aan dek zijn geweest. Overigens was de boot maar voor een heel klein deel gevuld. Ik denk dat we niet meer dan 100 mensen bij de paspoortcontrole zagen. Er was ruimte genoeg om een feestje te bouwen op het parkeerdek.

In de haven van Tanger-Med werden we eerst naar de scanauto gedirigeerd. Ze hebben niks onrechtmatigs kunnen vinden, een uitslag die we trouwens ook hadden verwacht. Daarna de controle door de douane en de procedure van de tijdelijke invoering van de camper in Marokko. Ook geen probleem, maar de douanier wilde wel even in de camper kijken en opende een paar kastjes en keek even in de douche/toilet: geen verstekelingen. Waarna we het land in mochten rijden. Maar eerst nog even stoppen bij de pinautomaat voor de broodnodige Dirhams. We vreesden problemen zoals we die in Spanje hadden meegemaakt, maar gelukkig onterecht.

Daarna was het 86 kilometer naar Asilah, naar Camping Echrigui, nagenoeg helemaal tolweg die alleen cash kan worden betaald.

Bijna iedere camperaar die de oversteek maakt, gaat eerst naar Asilah. Vroeger waren er ook twee camperplaatsen direct aan zee waar je voor een paar Dirhams kon staan. Helaas zijn die er niet meer en zijn we aangewezen op de twee campings. Gelukkig waren we relatief vroeg waardoor we een redelijke plek konden innemen. De uitdrukking ‘camping’ is trouwens wel een beetje (te) groot woord voor de plek waar we hier met z’n allen staan. Het is even niet anders. Groot voordeel hier is echter dat de campingeigenaar/receptionist simkaartjes voor internet verkoopt en die ook voor je activeert zodat we direct internet op onze TP-Link router hadden. Anders hadden we dit verslag nog even niet kunnen maken.

In de namiddag hebben we nog een wandeling over de boulevard gemaakt. Op het eind hiervan stond een twintigtal campers, kennelijk dus toch nog een cp of gedoogplek.

Aan het begin van de avond was er even een beetje paniek, want Margot ontdekte lekkage in de garage. Ja, dat rijmt. Het bleek gelukkig mee te vallen: een lekgeraakt bierblikje. Iets minder leuk is dat er geen water meer uit de keukenkraam komt. Klusje voor morgen.

Nog even over het weer. De zon gaat hier pas om 18:30 onder en met een stralende dag zoals vandaag maakt dat de dagen extra lang.

Zaterdag 11 januari: Asilah.

Het weer was ons vandaag niet zo goed gezind als gisteren. Het bleef de hele dag bewolkt en af en toe spetterde er zelfs wat regen uit. Dat laatste gelukkig hoofdzakelijk in de namiddag.

Maar er stond vanochtend eerst nog een reparatieklusje op het programma. Kijk, een lek bierblikje is niet leuk, maar zo opgeruimd. Een keukenkraan waar geen water meer uitkomt als je dat wél wilt, is een ander verhaal. Na het ontbijt direct maar aangepakt. De bovenste keukenlade moest er uit, zo ook de hele spoelbak. En dan: meten is weten. Gelukkig was het niet de microswitch in de kraan, maar een losgetrilde connector. Dus eigenlijk een fluitje van een cent.

Om halfeen zijn we weer aan de wandel gegaan, eerst weer via de boulevard maar aan het einde richting centrum van de stad. Ergens in een winkelstraat vonden we een pinautomaat. Opnieuw met het pasje geprobeerd er Dirhams uit te halen: gelukkig geen enkel probleem. Hopelijk blijft dat zo voor de rest van de reis.

Daarna zijn we scharrelend door de kleine straatjes gelopen met hier en daar weer hele mooie muurschilderingen. Uiteindelijk kwamen we in de centrale winkelstraat waar het merendeel van de handel bestond uit kleding en schoenen. En natuurlijk op elke straathoek een restaurantje, bevolkt door alleen maar mannen.

Het is (nog) niet zo druk met campers op de camping als gisteren, misschien gaat dat nog komen. Maar om even te douchen wilden we de mogelijke drukte voor zijn en hebben voor ’t eerst deze reis een Marokkaanse douche gebruikt. Simpel doch doeltreffend met voldoende warm water. We kunnen er weer even tegen. Morgen verder.