Zondag 22 januari: Blanes.

We staan op een parking zonder enige voorziening, behalve een afvalbak. Nagenoeg iedere camper zorgt dan, al dan niet met zonnepanelen, voor een volgeladen accu. Behalve twee campers achter ons. Daar draaiden gisteren de hele avond, tot elf uur, twee aggregaten, storend.

De temperaturen overdag zijn zo rond een graad of 10. ’s Nachts is het aanmerkelijk frisser met een temperatuur rond 0. Maar ook vandaag, net zoals trouwens gisteren, scheen de zon voluit.

We hebben om een uur of elf de fietsen gepakt en zijn naar Lloret de Mar gereden. Een afstand(je) van zeven kilometer. Het was soms even zoeken naar de fietspaden, die even later ook zo weer ophielden, waardoor we verder over de rijbaan reden. Voor ’t eerst deze reis hebben we onze fietshelmen gebruikt.

Net als in Blanes werd ook hier ‘gebouleflaneerd’ door een gezellige hoeveelheid mensen. Hoe anders zal dat in het hoogseizoen zijn.

Grofweg de helft van de restaurantjes was geopend en waren soms goed bezet. Om drie uur hebben we de fietsen weer opgeborgen en zijn lopend naar een Pizzeria op het eind van de boulevard gegaan en hebben we elk een overheerlijke pizza besteld.

Het was weer een mooie dag.

 

Maandag 23 januari: Torredembarra.

We hebben een app die heet ‘myLPG.eu’. Hierop kunnen we de tankstations vinden waar LPG wordt verkocht. Voor ons was dat vandaag op vier kilometer vanaf de cp waar we de afgelopen paar dagen stonden. En vullen was vandaag bittere noodzaak, want afgelopen nacht of vanochtend is het systeem overgeschakeld naar de reservefles met propaan. Een gasopslagstation van Repsol met letterlijk honderden gasflessen bracht uitkomst. Er ging 18 liter gas in de tank, wat inhoudt dat er nog ongeveer drie liter in zat, maar dat was bij de gegeven lage temperatuur te weinig waardoor het systeem overschakelde op reserve.

Vandaar zijn we weer verder richting zuid gegaan. Tot vóór Barcelona eerst met ‘snelweg mijden’ in de navigatie. Toen weer mét snelweg omdat we niet op maandag dwars door Barcelona wilden rijden. Dat hebben we één keer wél gedaan en dat bracht ons vlak langs de Sagrada Familia. Dat verliep prima, maar had vandaag niet onze voorkeur….

Rond een uur of drie waren we zover dat we een cp wilden opzoeken. We hadden op Campercontact eentje gevonden in Roda de Berà: Area 340. Maar hoe we ook reden, de cp was niet te bereiken. De voor de hand liggende route, die ook door de navigatie werd aangegeven was geblokkeerd door verkeersborden die aangaven dat die straten verboden waren voor campers. Vanaf de andere kant komend moesten we een afslag nemen die niet bestond. Toen hebben we de moed opgegeven en hebben een andere cp gezocht en gevonden: Les Dunes in Torredembrada. Een matige cp met een drukke spoorlijn er vlak naast. Maar ach, ’t is maar voor één nachtje. En we verbazen ons over de bevolking van de cp. Het merendeel van de campers komt uit Duitsland. Een camperaar sprak ons aan en vertelde dat hij de cp helemaal had schoongemaakt, hij staat hier al twee weken. Ook loopt er iemand rond waarvan wij schertsend zeggen dat hij ‘voor elke oplossing wel een probleem weet’. Bij twee campers was hij met de gasdrukregelaar bezig. Ook rijden campers weg, komen terug, zetten de camper weer op een plek en veranderen dan na een tijdje weer van plaats. Kortom, een bijzondere cp met dito bewoners.

 

voor 't eerst: stoeltjes buiten in de zon

moeilijke toerit met betonblokken en een 'stoepje'

koken met open deur

maar wel vlak bij de zee

Dinsdag 24 januari: Peñiscola.

En omdat we op zoek zijn naar de zon, zijn we vandaag weer zuidelijker gereden. We hadden onze zinnen gezet op een plekje ergens in of nabij Peñiscola.

Het was een afstand van ongeveer 150 kilometer, waarvan we het eerste deel via de autosnelweg hebben gereden. Dit was vroeger een tolweg. De laatste 50 kilometer gingen we ‘binnendoor’.

En hoe zuidelijker we komen, hoe meer sinaasappelboomgaarden we zagen. Van hele kleine miniboompjes, tot volwaardige sinaasappelbomen vol met oranje vitaminebommetjes.

We staan op camping El Cid en blijven hier, na vele dagen rijden, een paar dagen staan. De camping is van alle gemakken voorzien.

 

Donderdag 26 januari: Peñíscola.

C&W zijn sinds een week ook weer op pad en in de buurt. Gisteren (woensdag) zijn ze ook op deze camping gearriveerd. Het trof, want woensdags wordt op de camping paella geserveerd. Van halftwee tot halfvier. We hebben ons daarvoor ingeschreven en hebben met elkaar gezellig gegeten en bijgepraat.

In de omgeving waar wij staan is het weer uitstekend. Zonnig gedurende de hele dag met aangename temperaturen, een graad of twaalf. Jammer dat de harde wind een beetje spelbreker is. Maar in de zon en uit de wind hoor je ons niet klagen.

Van kennissen die al zuidelijker zijn, horen we andere berichten. Kouder en met meer neerslag.

Vanmiddag hebben we de fietsen weer uit de ‘garage’ gehaald en zijn we naar de stad gereden. Langs de boulevard, richting Benicarló, broodje gegeten op een bankje met zicht op zee.

paella, lekker gegeten

voor de broodnodige veiligheid: helmpje op

een broodje op een bankje in de zon met uitzicht op zee

de oude versterkte stad ligt op een rots

Zaterdag 28 januari: Peñíscola.

Er wordt soms wat besmuikt over de plaatsnaam gesproken. Maar inmiddels weten we dat Peñíscola gewoon het oude woord is voor peninsula (= schiereiland).

 

Tijdens een eerdere reis door Spanje zijn we, ergens, bij een China Market geweest. Een gigantische markthal waar bijna alles te koop was. Ook hier in Peñíscola zou, volgens camperburen, een Chinese winkel zijn. We zijn er gisteren (vrijdag) naar toe gefietst, maar het bleek een zwak aftreksel te zijn van wat wij verwachtten. Het kostte dan ook geen moeite om niets te kopen.

Vrijdag werden diverse parkeerplaatsen in de buurt van het ‘rotsdorp’ met parkeerverbodsborden gemarkeerd. Er zou zaterdag een markt zijn, maar daar hebben we weinig van gemerkt. Hooguit drie marktkraampjes waren bezet.

Naar nu blijkt is de parkeerruimte nodig voor een feest op zondag, we zullen het beleven.

 

Als je via de straatjes van het historisch centrum van Peñíscola naar boven loopt, kom je vanzelf bij het kasteel uit.

De burcht is tussen 1294 en 1307 gebouwd door de Tempeliers, op de ruïnes van een oude Arabische citadel. Dat werd gedaan toen de Orde al aan het verdwijnen was. De burcht, hoog op een rots, was een goede laatste schuilplaats.

De burcht gaf ook onderdak aan Benedictus XIII (Papa Luna = Paus Maan). Hij bracht er tussen 1411 en 1423 zijn laatste jaren door. Hij woonde dus niet in Rome, zoals gebruikelijk voor pausen. Hij maakte van het kasteel een pauselijk paleis. Paus Maan lijkt een bijnaam, maar dat is het niet. Luna was zijn achternaam. De burcht van Peñíscola staat ook bekend als Castello de Papa Luna.

Sinds het meer dan 700 jaar geleden gebouwd werd, is het fort vaak veranderd. Door paus Luna, maar ook door de Fransen die het kasteel tijdens de onafhankelijkheidsoorlog bezetten. En door de Spaanse generaal Elío die het bombardeerde om het te heroveren. In de 20ste en 21ste eeuw is het kasteel een aantal keren gerestaureerd.