Zondag 17 juli: Laxforsen (Jukkasjärvi).

Het is zowaar ergens vannacht opgehouden met regenen. Toen we vanochtend de luiken open schoven waren zelfs de meeste plassen rond de camper al weer opgedroogd. En dat was wel handig voor het opruimen van de kabel en de wiggen.

Ons volgende doel was Jukkasjärvi en specifieker het Icehotel. Een rit van precies 200 kilometer.

Maar eerst reden we langs de waterkrachtcentrale van Vattenvall, vlakbij Jokkmokk. Het parkeerterrein er naartoe staat langs de kant van de weg aangegeven met ‘Konstwerk’. Delen van de spuien zijn namelijk van artistieke schilderingen voorzien. Het is evenwel jammer dat die schilderingen niet vanaf de parkeerplaats te zien zijn. Om die goed te bekijken zou je eigenlijk op de brug moeten staan, maar dat vonden we te gevaarlijk.

Ook op het deel van de E45 dat we vandaag reden, werd aan de weg gewerkt. Nou ja niet vandaag natuurlijk want het was zondag. Vooral in de buurt van Porjus.

En dat bracht ons bij het treinstation van Porjus. Tijdens onze eerste reis naar Scandinavië ontmoetten we hier Patricia Cowern, een Engelse fotografe. Zij was de eigenaar van het stationsgebouw met de bijgebouwen. Ze liet ons in een kleine expositie werk van haar zien, dat voornamelijk bestond uit foto’s van het Noorderlicht. Haar fotoboek ‘Arctic Light: The Eyes of My Heart’ blijkt momenteel niet (meer) leverbaar. In 2017 kwamen we er weer langs, maar alles was toen gesloten. Vandaag gingen we in de herkansing. De huidige eigenaar heeft een aantal jaren geleden het geheel van haar overgenomen. Het is nu een restaurant(je) annex B&B.

Omstreeks halfvier reden we Jukkasjärvi binnen en bij het Icehotel was nog parkeermogelijkheid. Eigenlijk hadden we er niet meer op gerekend dat we vandaag het ijshotel nog konden bezoeken. Gelukkig kon dat nog wel en voor een stevige maar gereduceerde seniorprijs mochten we naar binnen. In het halletje hingen dikke gewatteerde capes die we konden gebruiken. Buiten was het 12o, binnen -5o, dus dat was geen overbodige luxe.

In 1989 werd het Icehotel opgericht. Het huidige ‘Icehotel 365’ bestaat sinds 2016 en is een 2100 m2 grote ijshal vol ijskunst. Zoals de naam al doet vermoeden, het hotel is nu het hele jaar door geopend. Daarvóór was dat anders. Met sneeuw en blokken ijs werd ieder najaar het hotel opnieuw gebouwd. En in het voorjaar dooide het hele hotel weer tot z’n oorspronkelijke bouwmateriaal: water.

Het ijshotel is te boeken voor een overnachting met ‘alles d’r op en d’r an’. Maar slapen is niet het enige dat je kan bij het Ice Hotel. Er is namelijk ook een Ice Bar waar je bijvoorbeeld warme chocolademelk uit vierkante glazen van ijs kunt drinken. Van deze glazen moeten er honderden worden gemaakt, want je kan er maar één enkele keer uit drinken. De gewone (ijs)glazen worden gelukkig met een machine gemaakt, maar alle champagneglazen zijn puur handwerk. De champagneglazen doen denken aan van die kelken van Vikingen of ridders.

Dichtbij Jukkasjärvi stroomt de rivier de Torne. Hier komen de bouwstenen van het hotel vandaan. De Torne is een wilde rivier van zo’n 520 kilometer lang waar vanaf het begin van de lente tot aan de winter het meest heldere ijs uit gezaagd kan worden. Het proces van het bouwen van het hotel en het vervaardigen van de sculpturen hebben we jarenlang via de webcam gevolgd. Het moest voor Kerstmis klaar zijn, dan waren de eerste gasten geboekt. Nu is het hele ijshotel ingepakt in een gigantische isolerende kast.

We zijn blij dat we het nu echt van dichtbij hebben kunnen zien en voelen hoe koud het was.

 

Daarna zijn we naar Laxforsen gereden, 3 kilometer vanaf het ijshotel, en hebben daar op een picknickplaats overnacht. En 's avonds toch maar even de kachel aangezet.

onze overnachting in Laxforsen

waterkrachtcentrale...

...met kunst aan de muur

Informatiepunt onderweg

telefooncel

en je kon er ook nog bellen

station Porjus

Maandag 18 juli: Kiruna.

Gisteravond laat kwam er nog een camper naast ons staan. Op zich niet zo’n probleem, het wordt nauwelijks donker. Een echtpaar met een jongetje van een jaar of 8 à 10. En die had het ’s nachts niet echt naar z’n zin, jammer voor hem maar ook voor ons.

We zijn vanochtend naar Kiruna gereden, een afstand van wel 13 kilometer, en we staan op de parking van Co-op. Daar vandaan zijn we gaan lopen naar de oude kerk van de stad. De kerk stond er nog in volle glorie. De deur was open en we zijn (weer) even naar binnen gegaan. De kerk dateert van 1912 en is in 2001 verkozen tot het mooiste gebouw van Zweden.

Een deel van de stad wordt echter bedreigd door de grootste ondergrondse ijzerertsmijn ter wereld. Aan het begin van deze eeuw bleek dat het nog te winnen ijzererts zich recht onder het stadscentrum bevindt. Toen werd besloten de stad drie kilometer naar het oosten te verplaatsen. Delen van het centrum waren al ingezakt, het stadhuis was al niet meer te redden. De oude kerk nog wel. De kerk wordt in z’n geheel met 38 andere gebouwen verplaatst naar het nieuwe centrum van Kiruna. Driekwart van de stad kan gelukkig blijven staan. Om de kerk te kunnen verplaatsen zullen speciale wegen moeten worden aangelegd. De verhuizing staat gepland over een periode van 2025 tot 2027.

Terug bij de camper hebben we boodschappen gedaan en hebben een pizza in de oven gelegd. Samen met een biertje was dat goed in te nemen.

Zo het nu lijkt overnachten we hier met nog een stuk of zes campers en evenzoveel caravans. Over die caravans gesproken. Wij staan met onze camper op anderhalve lengte van de uitgezette parkeervakken. Wij verbazen ons over de lengte van de caravans die hier rijden. Hier overnacht ook een caravan die, losgekoppeld van de auto, qua lengte nét op twee parkeervakken kan staan.

op de eerste foto zie je een heeeel klein deeltje van de ertsmijn \ de andere foto's spreken voor zich

een panorama van het interieur van de kerk

deze Chevrolet stond zomaar ergens in de stad

en hier staan wij vannacht

Dinsdag 19 juli: Riksgränsen.

Het was een rustige nacht maar het moet ook een koude nacht geweest zijn. Toen we opstonden was het maar 14o in de camper en 12o buiten. Even de kachel aan. Dat kon gemakkelijk, want op anderhalve kilometer afstand was een gastankstation voor LPG. Na het tanken bleek dat er 12,5 liter bij kon, we hebben weer wat voorraad.

We zijn gaan rijden richting Noorwegen over de E10. Ondanks de snelweg, door een mooie groene omgeving met veel bloemen in de bermen. Hier en daar sneeuw op de bergtoppen en een waterstroom via de rotsen naar beneden.

Halverwege, om een uur of twee tijdens een broodje vlakbij een oud treinstation, passeerde een goederentrein van LKAB (de ertsmijn) met 68 geladen wagons richting Narvik.

We staan nu bij Riksgränsen waar we de laatste Zweedse boodschappen hebben gedaan bij ICA. We konden daar nog een deel van het Zweedse cash geld besteden en kregen Noors wisselgeld terug.

Vlakbij waar we nu staan zagen we sneeuw liggen. Maar na een wandeling omhoog bleek de sneeuw toch verder weg te liggen dan we eerst dachten te zien. Nog iets verder omhoog zagen we een gebouw. Dichterbij bleek het een restaurant te zijn, dat pas eind juli open gaat. Het restaurant is gebouwd aan de overblijfselen van een loods met een oude draaischijf voor locomotieven, waarbij de oude muren van de loods door het restaurant lopen. Die loods is in 1902 gebouwd. De draaischijf werd gezamenlijk gebruikt door de Zweedse en Noorse spoorwegen, waar de landen de locomotieven wisselden en water konden tanken voor de stoomlocomotieven. In 1915 werd het deel van de ertslijn van Kiruna tot Riksgränsen geëlektrificeerd. En in 1923 ook het deel tot Narvik. Toen werd ook besloten om de treinoperaties te delen, waardoor de loods met de draaischijf overbodig werd.

Vandaag de dag wordt jaarlijks meer dan vijftienmiljoen ton ijzererts getransporteerd van Kiruna naar Narvik. Passagierstreinen op deze lijn stoppen bij Riksgränsen op weg naar Narvik.

 

Het zijn zeer warme tijden in Nederland, dat is een groot verschil met hier. Op dit moment, 21:00, is het hier buiten 11o. En bij ons thuis volgens de Nest-thermostaat nog steeds 31o. In de namiddag heeft het hier af en toe wat geregend, bij een temperatuur die slechts een graad of drie hoger was dan op dit moment. Geef ons maar de helft van de Nederlandse hitte.

We hebben geen tv-ontvangst en kunnen dus geen journaal kijken, er staat een berg in de weg. We weten dus niet hoe deze hete dag in Nederland is verlopen.

onderweg: koffie met een koekje en zicht op de bergen met sneeuw

even een wandeling naar de sneeuw en naar later bleek....    (foto 3: zoek de camper)

....naar de restanten van de locomotievenloods

Woensdag 21 juli: Skjomnes (bij Narvik).

Woensdagmorgen hebben we nog een paar boodschappen bij de supermarkt gedaan en hoopten, net als de dag ervoor, het wisselgeld in Noorse Kronen te krijgen, want we stonden letterlijk op de rand van Zweden en Noorwegen. Maar helaas, deze keer niet. Het stuitte op administratieve problemen.

Gelijktijdig met het passeren van de grens, veranderde het landschap. Op heel veel plaatsen stonden kleine weekend- of vissershuisjes en de omgeving was, moeilijk te omschrijven, ruiger. Ook zagen we een aantal zeer ruime parkeer- overnachtingsplaatsen.

We hadden een cp in Narvik als volgende doel opgegeven, maar die was vol. Bovendien stond de zon danig z’n best te doen, het was prachtig weer. En dan wilden we niet opgepakt in een stad staan. Via een tankstation waar we diesel hebben getankt en die voorzien was van een loosplaats voor toilet en vuilwater, zijn we doorgereden naar Skjomnes/Ankenes. Hier staan we op een ruime en goed bezette cp aan het Ofotfjord bij een gedenkplaats van de Tweede Wereldoorlog. Een klein deel van de tekst op het monument luidt:

 

Dit monument in Skjomnes is een van de zes gedenktekens die door het Noorse leger zijn opgericht ter herdenking van de

eerste nederlaag voor nazi-Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog. De geallieerden van Frankrijk, Polen,

Groot-Brittannië en Noorwegen vochten moedig tijdens de slag om Narvik die een symbool werd

van eenheid en kracht voor het verzet in Europa.

 

Helaas was het zonnige karakter van deze dag maar van korte duur. Een paar uur nadat we de stoelen buiten hadden gezet, konden we ze weer opruimen. Niet veel later begon het te regenen.

Door een aantal camperaars werd er gevist en niet zonder resultaat en er belandde hier en daar een visje op de bakplaat.

 

Donderdag 21 juli: Skjomnes (bij Narvik).

Vandaag begon de dag zwaar bewolkt en het duurde niet lang voordat het al weer begon te regenen. Dat duurde tot een uur of twee en we zijn de camper nauwelijks uit geweest. Ondanks het minder goede weer vermaken we ons prima en vervelen is niet aan de orde. Lezen en borduren zijn prima bezigheden tijdens regendagen en als je een paar keer met je ogen knippert is het zes uur. Het daglicht duurt lang, want echt donker wordt het niet in de tijd dat wij op zijn. Vandaag gaat de zon onder om 00:20 en komt morgen op om 01:36.

We hebben contact met de verzekeringsmaatschappij gehad. We hebben eergisteren een sterretje in de voorruit opgelopen. En in Narvik zit een vestiging van Carglass, maar die repareert helaas geen ruitschade van integraalcampers meer. Een alternatief bedrijf is ook hier gevestigd, maar nu gesloten en pas maandag open. Daar willen we niet op wachten. Verder op onze route zouden we naar een vestiging in Fauske kunnen gaan, maar tegen de tijd dat we daar zijn is ook die vestiging gesloten: vakantie. De volgende zit in Trondheim, maar dat is pas over een kilometer of negenhonderd. We rijden eerst maar gewoon door. Als het sterretje een scheur wordt, zien we wel verder.

het resultaat van menig uurtje borduren!!

Vrijdag 22 juli: Innhavet.

Met een temperatuur van een graad of vijftien en af en toe regen liet het weer zich ook vandaag weer niet van de mooiste kant zien.

Toen we vanochtend vertrokken was het droog, maar dat was van korte duur. We hadden een camping uitgezocht omdat er gewassen moest worden en een lekkere warme douche sprak ons ook wel aan. We hadden een paar verschillende doelen op de Garmin ingegeven, maar die kwam steeds met afstanden van over de 1000 kilometer. Dan begin je eerst te twijfelen aan het navigatie-apparaat en als die steeds met eenzelfde afstand aangeeft, ook aan jezelf. En terecht, want op de Garmin hadden we de veerboten uitgesloten. Toen werd opeens de af te leggen afstand een acceptabele 68 kilometer. We moesten namelijk met de Skarberget Ferry naar Bognes.

Om 13: 15 waren we bij de haven en daar had zich al een behoorlijke rij gevormd. Wij stonden vooraan in rij vier. En er gebeurde maar niets. Op een gegeven moment begonnen auto’s en campers zich uit de rijen te wurmen en verdwenen. Uiteindelijk kwamen we er achter dat de boot technische problemen had en het nog wel uren kon duren voordat we konden overvaren. Om 16:00 lag de ferry dan toch eindelijk op z’n plek, hij kon worden gelost en wij konden oprijden. Een half uur later waren we aan de overkant.

We reden overigens vandaag weer via een bochtige E6 met hier en daar behoorlijke hoogteverschillen door een mooie groene omgeving. Maar zoals eerder aangegeven, met af en toe regenbuien.

We staan nu op Notwann Camping. Een kleine camping met een aantal weekend huisjes en een centraal gelegen campingdeel. De camping heeft ook last gehad van de vele regen. Op een aantal plaatsen kun je niet staan vanwege grote plassen en verreden grasoppervlakken.

beelden van onderweg

nog even wachten: bootje komt zo......

daar staan we dan, niet echt druk op de camping

Zaterdag 23 juli: Fauske.

Vannacht om kwart over twaalf was de droger eindelijk klaar met de was. De wasmachine had drieënhalf uur nodig, maar zo smerig waren we toch niet? En daarna de droger nog eens twee uren. Gelukkig was het buiten nog licht en konden we zonder zaklamp de was weer ophalen.

Voordat we vertrokken hebben we er voor gezorgd dat de campertanks weer leeg en vol waren. We hebben in ons camperleven al veel verschillende manieren gezien om de toilettank in te legen. Maar de ontwerper van de unit op deze camping was ofwel zelf heel erg groot, of hij wist niets van camper-toilet-legen.

Het was niet koud vandaag met een temperatuur van ongeveer 15o. Het enige dat tegen zit is de regen. Ook vandaag weer. Hoewel we een mooie groene route reden naar Fauske, konden we niet overal even naar buiten vanwege de nattigheid. Omdat het zaterdag was, waren er weinig vrachtwagens op de weg, lekker rustig. Vandaag hadden we voor ’t eerst te maken met tunnels. Korte van een paar honderd meter en ook een langere van zevenenhalf kilometer. En de ene tunnel was breder, of liever gezegd smaller dan de andere.

Tussen de buien door hebben we Fauske verkend en kwamen tot de conclusie dat de diesel hier het minst duur is. Morgen maar even tanken.