Maandag 27 februari: (nog steeds) Mazarrón.

Het was de oorspronkelijke bedoeling om vandaag met een groepje mee te gaan lopen, een afstand van ongeveer 11 kilometer. Afgelopen nacht is het echter gaan stormen, we stonden weer te schudden op onze grondvesten. Vanochtend was dat nog zo en het is ook de hele dag blijven stormen. De weerapp YR gaf voor de plaats Mazarrón een wind met kracht 6 Beaufort aan. Ik heb lang liggen dubben, maar vanochtend toch maar aangegeven dat ik niet mee ging.

Het was op de camping ook drukker dan op de dagen met minder wind. Wel kon je goed buiten zijn, als je maar aan de luwe kant van de camper bleef, gelukkig was dat ook de zonkant.

Dinsdag 28 februari: Mazarrón.

We zijn vandaag met C&W op de fiets naar de restanten van de mijnen geweest, net buiten Mazarrón. Een afstandje van 11 kilometer via de N332, maar wel af en toe een beetje klimmen om daarna weer met een rotgang naar beneden te suizen. Wees gerust, we hebben goede remmen en we laten de snelheid absoluut niet de gevarengrens bereiken. En wat waren weer blij met de e-bikes!

Sinds de Romeinse tijd is Mazarrón al verbonden met de mijnexploitatie in de bergen. De mijnen van Mazarrón waren rijk aan verschillende mineralen waaronder zink, ijzer, lood en zilver. Een bijkomend voordeel van Mazarrón was de strategische ligging vlak bij de zee, wat ideaal was voor de export.

Door de ontdekking van aluin in de 15de eeuw, kende de handel in de mineralen die in deze mijnen gedolven werden een groei. Aluin werd onder andere gebruikt om kledingstukken te kleuren.

Tegen het einde van de 16de eeuw begon de exploitatie van aluin door concurrentie te verminderen en door conflicten met andere landen.

Een laatste opleving van de mijnexploitatie kwam aan het einde van de 19de eeuw met de winning van ijzer en zilver. Door de slechte werkomstandigheden en de dalende metaalprijzen werden de mijnen in het begin van de 20ste eeuw minder winstgevend. In de late jaren 60 leidde dit tot een definitieve sluiting van de mijnexploitatie.

De mijnen liggen er heden ten dage stil en verlaten bij. Maar wat we in Nederland dan in zo’n situatie meestal aantreffen is dat het gebied tot verboden terrein wordt verklaard, compleet met (hoge) hekken en verbodsborden. Hier niet, het volledige terrein is open voor iedereen, met een heuse parkeerplaats vlak bij de ingang. Maar die is dan ook weer niet als thuis, we zagen hem eerst over het hoofd. Het is gewoon een stuk min of meer vlak terrein zonder begroeiing of stenen, net naast de weg.

Als je het mijnterrein betreedt zie je de mijnbergen, bestaande uit gele en rode tinten, te wijten aan de oxidatie van het mijnafval. Verder kun je een hoofdgebouw ontwaren, een laadgebied van materialen, de werkgebieden, overblijfselen van kantoren en huizen van de mijnwerkers, verlaten barakken, oude machines, hoge schoorstenen, mijnschachten, toegangen tot oude mijnputten en tunnels die de heuvels ingaan. Deze intense kleur van de plassen na een regenbui is te wijten aan de afvoer van de zuren die afkomstig zijn van de mijnen.

Doordat de activiteiten in de mijnbouw vooral ondergronds plaatsvonden, zijn hier nog heel veel putten en tunnels terug te vinden met diepten tot 500 meter. Deze putten zijn niet afgebakend. Het is dus zaak om goed uit te kijken waar je loopt.

Op de terugweg hebben we op een terras in Mazarrón de Café Asiatico getest, dat blijven we nog wel een paar keer doen.

Donderdag 2 maart: Mazarrón.

We hebben al een paar keer bij Viggos gegeten, elke keer het ‘Menu del Dia’. Een zeer royaal keuzemenu met (samen 1 fles) wijn voor een zeer schappelijke prijs.

Bij K&C waren we te gast voor een evenzeer royale goed gevulde en zelf gemaakte paella.

Maar de afgelopen zes jaren vóór Corona, gingen we in dezelfde periode als nu naar Marokko. Daar gingen we ook regelmatig buiten-de-deur eten. En een grote favoriet was dan de tajine. We konden dan kiezen uit tajine kip met pruimen, of tajine boeuf (rundvlees) of tajine kefta (gehakt).

We hadden ontdekt dat zich in Puerto de Mazarrón ook een Marokkaans restaurant bevindt. Gistermiddag hebben we een afspraak gemaakt voor vanmiddag om 13:30. Het menu begon met harrirasoep gevolgd door een tajine met kip en pruimen. En zowel de soep als de tajine konden wedijveren met de soortgenoten die we in Marokko aten.

Of we nog iets toe wilden gebruiken: koffie of ijs of zo? Wij kozen voor cappuccino. Het werd de meest uitzonderlijke cappuccino die we ooit dronken.

Overigens, wat algemeen bekend is als cappuccino, noemt men in Wenen een Melange. En de hoeveelheid melk is dan afhankelijk van jouw smaak. Eén van de manieren om je wens kenbaar te maken is het vergelijken met de kleur van het habijt van een monnik. Zo is een Franziskaner een kopje koffie met zoveel melk dat het de lichtbruine kleur van het habijt van deze monniken aanneemt. Een Kapuziner is wat donkerder, dus sterker en met minder melk. Mogelijk refereert de naam cappuccino ook aan de kleur van het habijt – de cappuccio – van de kapucijnen.

Het was weer een zonnige dag met een temperatuur van net boven de twintig graden, met minder wind dan we de afgelopen dagen gewend waren. Wat ons betreft voor herhaling vatbaar…..

Zaterdag 4 maart: Mazarrón.

Margot is gisteren weer naar aqua-joggen geweest. Twee keer in de week wordt in het overdekte bad met lekker warm water voor de campinggasten een uur waterfitness gegeven. Er is behoorlijk belangstelling, meestal zo’n 15 personen per keer.

Vandaag hebben we de fietsen weer uit de stalling gehaald en zijn naar Bolnuevo gereden. Bolnuevo ligt een kilometer of zes ten westen van Mazarrón, in een prachtige baai. Het is oorspronkelijk een vissersdorpje met een mooi zandstrand met palmbomen. En niet te vergeten, de mooie blauwe zee natuurlijk.

Aangekomen in het dorp valt aan de rechterkant de hele grote parkeerplaats op. In het hoogseizoen zal die best vol staan. Nu, zelfs op zaterdag, stond er slechts een handjevol auto’s. Het zou een mooie cp zijn. Maar ja, we zagen borden met daarop rode kruizen door een tent en caravan en de tekst ‘no camping’.

Aan de rand van dit parkeerterrein zagen we de ‘Gredas de Bolnuevo’. Deze ‘Erosies van Bolnuevo’ is tot natuurlijk erfgoed verklaard.

Het is een formatie van zand- en kalksteenfossiel. Deze bijzondere kalksteenvormen, die lijken op paddenstoelen, zijn over miljoenen jaren gevormd door wind en erosie. De witte klei waaruit ze bestaan is een mengsel van silica en aluminium.

We reden verder, en hoger, en kwamen uiteindelijk bij de ‘Columpio de Bolnuevo Mazarrón’: een grote schommel op een landtong. We hebben daar op een bankje ons broodje gegeten.

De terugweg wilden we zoveel mogelijk langs de kust fietsen. Op een gegeven ogenblik, vlak voor een kruising, hoorden we muziek die afkomstig bleek te zijn uit restaurant El Paso. We hebben ons niet bedacht, zijn ook op het terras gaan zitten en onder het genot van een glas witte wijn hebben we een tijd geluisterd naar een zanger die Italiaanse liedjes zong die we kenden van Andrea Bocelli. En dat deed hij zeker niet onverdienstelijk.

Nadat we weer bij de camper waren aangekomen hebben we nog een tijdje lekker in de zon gezeten. Het was weer een superdag met zon, weinig wind en een temperatuur van ongeveer 20 graden.