11 mei.

Zo proberen wij de zon een beetje op afstand te houden:

Toen we hier een paar weken geleden waren, zijn we ’s avonds nog naar het Djemaa el Fna plein gegaan. Het grote plein waar tegenover de Koutoubia moskee staat. Overdag een plein met slangenbezweerders waterverkopers in circuspakjes en handel, heel veel handel. ’s Avonds wordt het plein omgebouwd tot een groot openlucht-tenten-restaurant, we hebben dit eerder in het verhaal (week 2) al even genoemd. We waren er toen te vroeg op de avond. Nu dus in de herkansing. We hadden een taxi geregeld om halfzeven, even later waren we in hartje Marrakech.

De ombouw tot restaurantplein was nog in volle gang. We hebben eerst wat rondgelopen, souk in souk uit. En bij dorst is er altijd wel een jus ‘d orange kar in de buurt die versgeperst en gekoeld sap verkoopt voor ongeveer 4DH. Om een uur of acht hebben we met z’n vieren een plek uitgezocht om te eten.

Als je tussen al die kramen door loopt wordt je met regelmaat een menukaart voorgehouden, in de hoop dat je dus daar aanschuift. Je zit aan lange tafels met dito banken. Wij noemen dat gekscherend altijd ‘giraf-eten’.

We kozen voor mixed grill en kregen er een schaaltje (slappe) patatjes bij.

Vooraf kregen we twee schaaltjes met tapenade en een broodje. De inhoud van het schaaltje met de meest uitgesproken rode kleur deed je soms verlangen naar de auto met die rode kleur: de bluswagen. We hebben lekker gegeten, de diverse tenten waren druk bezet. We hebben er twee liter water bij gedronken, want het was ook ’s avonds nog erg warm en het is dan belangrijk je eigen waterhuishouding op peil te houden. Via de zijingang verlieten we onze eetplek en konden toen een blik op de ‘keuken’ werpen. Waarschijnlijk zijn onze magen inmiddels gewend aan Marokko. Er werd 'afgewassen' in een plastic bakje met water, maar dan ook alles van de hele avond in dat ene bakje. Wij hebben familieleden die hier beroepshalve ter plekke onwel zouden zijn geworden.

Daarna hadden we nog tijd over om het plein en een paar souks opnieuw te bezoeken.Maar dat was eigenlijk geen doen. Wordt het plein overdag hoofdzakelijk bevolkt door toeristen, ’s avonds is het de lokale bevolking die massaal naar plein en souks komt. Maar mogelijk heeft dit ook te maken met het feit dat het vandaag zondag was. Om twaalf uur, volgens ingewijden, is het afgelopen met de restaurants.

Zoals tijdens de heenreis al afgesproken, stond om tien uur de taxi op ons te wachten. De rit naar de camping duurde echter iets langer. Zijn vriend en compagnon had pech en hij moest onderweg ‘even’ iets ophalen, een V-snaar. We weten niet precies waarlangs we reden, maar hebben meer van Marrakech gezien dan tijdens vorige ritten. Alleen jammer, het was avond en dus donker. Afijn, hij excuseerde zich duizendmaal en we waren om halfelf weer ‘thuis’. Een wijntje ter afsluiting. Alweer een dag voorbij.

12 mei.

Het is inmiddels al weer aardig opgewarmd. We zijn al weer een paar keer wezen afkoelen. De buitenthermometer, waarvan de sensor achter/onder de camper is gemonteerd en waarop dus niet de zon schijnt, wijst nu (15.00 uur) eenveertig graden aan. We hebben inmiddels ook de buitenroosters van de koelkast verwijderd, zodat die beter z’n warmte kwijt kan.

Het is afzien, regende het hier ook maar een heel klein beetje….

Inmiddels heeft Cor uitgevonden dat hier rondom het zwembad van de camping peperbomen staan. Hij is druk bezig een voorraadje in te slaan.

Plukken, schilletjes verwijderen en dan drogen. Maar dat moet hier geen enkel probleem zijn.

En als we terugkomen uit het zwembad trekken we de Crocks vóór de mat uit. We laten er echter wel een laagje water instaan, dat dan vervolgens dient als koeling als je ze weer aantrekt. Ja, je wordt hier vindingrijk.

13 mei.

Na alweer een mooie rit, het wordt vervelend maar wij kunnen er ook niets aan doen dat het landschap er zo mooi uit ziet, zijn we vanaf Marrakech naar Ouzoud gereden.

Camping Zebra wordt gerund door Nederlandse eigenaren. Zij organiseren diverse meerdaagse tochten en  zijn daarom niet altijd zelf aanwezig. We werden vriendelijk ontvangen door het Marokkaanse personeel. Ze deden hun best om zelfs enkele woorden in het Nederlands te antwoorden. De camping was bijna vol en we vonden een plekje naast het toiletgebouw. Dat kan op sommige Marokkaanse campings een groot nadeel zijn. Hier viel dat erg mee, hoewel wel regelmatig de waterpomp aansloeg.

Op de camping:

En uitzicht vanaf de camping:

14 mei.

Er kwam vanochtend een plekje onder de bomen vrij en we zijn daar snel naar toe verhuisd. Kon nog net voordat we op pad zouden gaan.

We zijn naar deze camping gegaan vanwege de bekende watervallen van Ouzoud: Les Cascades d’Ouzoud. Omdat het alwéér een warme dag zou worden hadden we besloten om al om halftien op pad te gaan. De watervallen liggen op anderhalve kilometer (loop)afstand van de camping. Daar aangekomen was het even zoeken welke kant op te gaan. De ‘inhoud van een toeristenbus’ werd opgesplitst. Ja, en welk deel volg je dan. Gelukkig stond er wel één bord(je) met een verwijzing en als toevoeging ‘5’, dat bleek de resterende loopafstand in tijd te zijn. Achteraf merkten we dat je kon kiezen om het geheel vanaf de bovenkant te bekijken of beneden. Onderweg naar de watervallen passeerden we natuurlijk een hele rij verkoopstalletjes en restaurantjes waar de tajines al weer stonden te pruttelen. Dat hebben we geweten, later. We waren er al op geattendeerd dat er ook aapjes rond zouden lopen, inderdaad.

Er leeft daar een groepje makaken (berberapen). Ze lopen vrij rond, ook op het looppad. Aangekomen bij de voet van de watervallen zagen we vanaf ruim honderd meter hoogte het water naar beneden komen, het blijft een spectaculair gezicht.

Een deel van het gezelschap heeft zelfs een boottochtje gemaakt en kwam dichtbij het neerstortende water. Natuurlijk moesten daar weer bewijsfoto’s van worden gemaakt en voor die taak stel ik me graag beschikbaar.

Maar ja, als je zo veel traptreden bent afgezakt om het allemaal goed te kunnen bekijken, moest er natuurlijk ook weer omhoog worden gegaan. De temperatuur was inmiddels al weer aardig gestegen, hetgeen het stijgen op de traptreden er niet gemakkelijker op maakte. Maar, stoer en rustig doorstappen en af en toe even kijken of er nog hertjes in de verre omgeving waren te bespeuren….. (uitrusten dus). En de vermoeide voeten even laten afkoelen in een bergstroompje.

Zoals al gezegd hadden we op de heenweg al een tentje met pruttelende tajines gezien en we vonden dat onze klim mocht worden beloond. Tajine boeuf, maar dat viel tegen. Dezen hadden een beetje te lang staan pruttelen. De zwarte onderkant moest van het vlees worden verwijderd voordat het enigszins eetbaar was. Aanmerking hierop gemaakt en we kregen een nieuwe. En toen nog anderhalve kilometer ‘vals plat omhoog’ terug naar de camper. Daar aangekomen om drie uur was de buitentemperatuur nog zevenendertig graden.

We hebben tot laat in de avond buiten gezeten en de voorbereidingen voor de site van vandaag gemaakt.

 

15 mei.

 Omdat Fez nog op het programma staat hebben we vandaag een trek van driehonderd kilometer gemaakt van Ouzoud naar Azrou via de R304 en de N8. De ‘vertrektemperatuur’ was aangenaam. Gaandeweg werd het warmer, tot aan veertig graden. Even buiten de camper om foto’s te maken was een beproeving.

Buitentemperatuur veertig graden op bovenstaande twee foto's bij het stuwmeer.

We reden soms heel hoog en het landschap leek af en toe op ‘Nederland van boven’, rechthoekige akkers.

Langs de hele route werd veel graan verbouwd. Op meerdere plaatsen zagen we heuse combines op het land. Maar ook werd hier en daar zeer kleinschalig geoogst. Met de sikkel werden bosjes graan van het land gesneden, waarschijnlijk voor eigen gebruik. Tussen Azilal en Afourer reden we over de dam van een stuwmeer met krachtcentrale, fotograferen verboden. En daarna kronkelend omhoog naar de N8.

Van Afourer op de R304 tot ver voorbij Beni Mellal op de N8 stonden langs de weg en op de kruispunten honderden, maar waarschijnlijk meer dan duizend Marokkaanse vlaggen. Gebouwen versierd met banners met de afbeelding van de vlag. Op elk kruispunt stonden meerdere politieagenten. Langs de weg ook tientallen tenten, sommige werden nog opgebouwd, anderen stonden er al. Soms reed er politie met zwaailicht. Ook bussen vol mensen. Auto’s en taxi’s versierd met de vlag. We weten nog steeds niet wat er te gebeuren stond. Waarschijnlijk waren dit de voorbereidingen voor feestelijkheden van vrijdag.

Hoe dichter we bij Azrou kwamen, hoe donkerder de lucht. Ja zelfs af en toe en beetje regen, dat was lang geleden. Onderweg werd haastig een souk opgeruimd. Iedereen bracht de handel in veiligheid. Het stormde en het was mistig vanwege het vele overwaaiende zand. Om drie uur waren we in Azrou bij de Emirates-camping.

De lucht achter de camping was heel erg donker, het weerlichte hevig maar er kwam niet echt onweer uit. Een bijzondere camping achter een Chateau. Weer met zwembad, maar niet te gebruiken: “problemen met het hotel…”. Het lijkt een beetje een dooie boel hier. Morgen maar eens op verkenning.

 

16 mei.

We hebben vanochtend eerst de fietsen van de drager gehaald en schoongemaakt. Normaal staan ze altijd onder een hoes, maar onze mountainbikes moeten het hier in Marokko zonder stellen. We pakken ze dan veel gemakkelijker om even een eindje op fietsverkenning te gaan. We wisten dat de weg vanaf Azrou tot aan de camping behoorlijk omhoog en naar beneden ging. Dat was dus geen optie. Dan de andere kant maar op, maar ook dat hielden we niet lang vol. De omgeving is te geaccidenteerd om ontspannen even te fietsen. En fietspaden zoals wij die in Nederland kennen, hier dus niet. Bovendien raasde het verkeer langs ons heen, want het was de doorgaande weg naar Fez. Maar overal langs de weg werden kersen verkocht. We hebben een kilo meegenomen, heerlijk.

We waren inmiddels razend benieuwd hoe het er nou eigenlijk met het hotel voor stond. Problemen met het hotel, het hotel zou zijn gesloten, het zwembad kon niet worden gebruikt.

We zijn er met z’n vieren naar toe gelopen en kregen van de receptionist van het totaal lege hotel, “non monsieur, Chateau”, een rondleiding. We vroegen waarom het niet in gebruik was: “het wordt dit jaar geopend”. Maar rondkijkend was duidelijk te zien dat het project er al enige tijd stond en eigenlijk aan onderhoud toe was. Maar in het zwembad staat wel (zeer troebel) water en kan niet worden gebruikt: “het water wordt gefilterd en rondgepompt”.

En toch hadden wij van reacties uit 2012 van camperaars begrepen dat het een camping betrof die gelegen was bij een luxe hotel.

 

Het Chateau maakt deel uit van een veel groter complex en heeft zelf veertien kamers en suites, verdeeld over drie etages.

De kamers waren nog helemaal leeg, maar waren elk wel voorzien van een prachtige luxe badkamer en plafonds met de mooiste beschilderingen.

Op de kelderverdieping was een grote keuken met granieten aanrechten. Er naast een feestzaal: “non monsieur, discothèque”, met een podium voor muziek en een nisachtige ruimte die voor het bruidspaar bleek te zijn.

Kortom, een bijzondere camping bij een bijzonder Chateau dat weer deel uitmaakt van een bijzonder complex. We begrijpen nog steeds niet hoe een en ander in elkaar steekt. Ook de internetsite geeft geen informatie. Maar toch, het was al weer een prachtige dag.

En heel in de verte staan we op de camping.