Maandag 11 maart: Mazarrón.

We zijn rond het middaguur gaan fietsen naar Playa de Bahia, een deel van het zandstrand ten zuidwesten van Puerto de Mazarrón. Op de stranden was het (nog) niet druk, beter gezegd erg stil met hier en daar een enkele verdwaalde badgast. Je kon goed aan het strand zijn als je de beschutting voor de wind kon vinden. Want de harde wind, dat is toch nog steeds wel een dingetje.

Aan de ene kant van het strand bevindt zich een uitkijkpunt bovenop een stuk rots genaamd Cabezo del Gavilán. Met trappen en een houten brug kun je omhoog en hebt zo een fantastisch uitzicht over zee en de omgeving. Je kunt de Middellandse Zee en de stad zien. Aan de voet van deze rots bevindt zich een oude grot die in het verleden diende als een klein toevluchtsoord voor lokale vissers. Aan de andere kant van de diepe baai waarin dit strand ligt, bevindt zich nog een rots van ongeveer dezelfde hoogte als Cabezo del Gavilán, maar is kleiner. Die staat bekend als Cabezo de la Cebada en heeft een recenter uitkijkpunt van waaruit zowel het strand aan de ene kant als de regattaclub aan de andere kant te zien zijn. Hier zijn we vorige week al geweest en wisten toen nog niet van het bestaan van Cabezo del Gavilán.

Fietsen en uitkijken over zee maakt hongerig. We hadden al min of meer afgesproken om bij Viggos het ‘menu del dia’ te gaan eten. Het menu bestaat uit een starter, een voorgerecht, een hoofdgerecht en een dessert. Nieuw vandaag, voor ons althans, was dat voor het hoofdgerecht ook ‘Roasted Pork Pizza with BBQ-sauce’ gekozen kon worden. We verwachtten een paar pizzapunten. Maar nee hoor, een volledige pizza. En dat alles voor €14.- pp inclusief een fles wijn. Tonnetje rond kwamen we weer bij de camper aan.

Het was weer een zonnige dag met een maximum temperatuur van 22 graden, maar met helaas wel weer veel wind.

Zoals al eerder aangehaald, het internet- en GSM-signaal op de camping is niet al te best, en dat is eigenlijk een understatement. Hierdoor en het feit dat niet elke dag een dag met spanning en avontuur is, is de dagelijkse plaatsing van een verhaaltje niet altijd haalbaar.

Woensdag 13 maart: Mazarrón.

Direct na het ontbijt hebben we de tussen-de-middag-broodjes gesmeerd en even later zijn we op de fiets naar Bolnuevo gereden.

Bolnuevo ligt ongeveer 6 kilometer van Mazarrón, aan een baai en is van oorsprong een vissersdorpje met zo’n 1.000 inwoners. Het dorp heeft een zandstrand, maar het strand dat wij zagen is niet te vergelijken met de goudgele zandstranden aan de Hollandse kusten.

De totale kustlijn van de Costa Cálida is zo’n 35 kilometer lang. Over de gehele lengte liggen ongeveer 40 stranden, kleine verborgen baaien en naaktstranden. De meeste stranden liggen echter rond Bolnuevo en Cañada de Gallego.

Afgezien van het strand vind je hier winkels, restaurants, bars en café’s. Nu was het hier rustig, tijdens het hoogseizoen zal het hier vast en zeker drukker zijn.

Aan het begin van het dorp zijn we op de grote parkeerplaats even gestopt bij de ‘Gredas de Bolnuevo’. Dit is een formatie van zand- en kalksteenfossiel. Deze kalksteenvormen lijken op paddenstoelen en zijn over miljoenen jaren gevormd door wind en erosie.

Ons broodje hebben we gegeten, gezeten op een stenen bankje bij de grote schommel, hoog boven de baai. Hierna zijn we even verder gereden en afgedaald naar zeeniveau. Best een behoorlijke afdaling waarbij we weer blij waren met de prima functionerende schijfremmen. En eenmaal beneden zijn we nog een eind doorgefietst langs de kust. Veel klimmen en dalen en goed opletten wáár je fietst i.v.m. de soms wel heel grove grindstenen. Margot wilde nog wel verder, ik vond het wel genoeg.

Terug op de geasfalteerde weg zijn we neergestreken bij een restaurantje en hebben wat gedronken en alweer met een lekker stukje taart.

Het was weer een mooie zonovergoten dag met 23 graden.

Donderdag 14 maart: Mazarrón.

Als we in Puerto de Mazarrón liepen, hadden we al vaak de Sagrado Corazón de Jesús gezien, het grote standbeeld van Christus de Verlosser. Oorspronkelijk dateert het beeld uit 1924, maar het werd vernietigd tijdens de Spaanse Burgeroorlog, en het is herbouwd in 1952. Aan de voorkant van het standbeeld is een kleine omheining, waar gelovigen kaarsen kunnen branden.

Eenmaal boven sta je niet alleen heel dicht bij het beeld, je hebt ook een fantastisch uitzicht op Puerto de Mazarrón, samen met Bolnuevo in het zuiden en de dorpen en het platteland in het noorden, de Middellandse Zee en de verre omgeving. Het is nogal een steile klim om er te komen. Gelukkig waren we op de fiets en met de elektrische ondersteuning op 5 en de versnelling op 1 was de klim goed te doen. Op de parkeerplaats hebben we de fietsen aan een paal vastgezet en hebben de laatste paar honderd meter lopend afgelegd.

Vanaf de plek bij het beeld hadden we ook zicht op de vuurtoren. Maar helaas bleek de weg er naartoe doodlopend te zijn, het terrein was afgesloten met een toegangshek.

Wat we ook vanaf ons hoge uitzichtpunt konden zien was het Chinese restaurant waar we een aantal dagen geleden ook hadden gegeten. Deze keer bestelden we een ‘menu del dia’ en voor €8,75 pp voor een voor- hoofd- en nagerecht en een drankje. Daarna reden we voldaan weer terug naar de camper. In de zon hebben we nog een tijdje zitten lezen.

De temperatuur kwam vandaag uit op 22 graden met opvallend weinig wind.

Zaterdag 16 maart: Mazarrón.

Gisteren, vrijdag, waren we uitgenodigd door en bij K&C om daar paella te komen eten. Rond één uur zijn we naar hun plekje op de camping gegaan waar de mannen zich eerst hebben beziggehouden met het snijden van de groente, waarna Kees zich over de paellapan heeft ontfermd. Vergezeld door een glaasje wijn hebben we gesmuld van de paella.

Van 9 tot 19 maart is er in Puerto de Mazarrón in het kader van de Fiestas de San José de ‘Ruta de la Tapa’. In totaal 17 restaurants doen hier aan mee. Bij elk restaurant kun je een tapa met een drankje bestellen voor €3,50. Welke tapa bij welk restaurant geserveerd wordt staat aangegeven op een flyer die bij de Tourist Info verkrijgbaar is.

Wij hadden ons nog nooit in het tapas-gebeuren begeven, dus was het hoe-en-wat volledig nieuwe voor ons.

We zijn om halfeen op de fiets gestapt en met z’n zessen aan de route begonnen. Om halfzes waren we weer op honk en hadden toen in totaal vijf tapas geproefd. Het verschilde per restaurant welk drankje gekozen kon worden. Niet overal konden we Tinto de Ferrano bestellen, een biertje ging meestal wel. Bij één restaurant zijn we weer weggelopen voordat we iets hadden besteld. Vlak tegenover stond een bandje te spelen en het volume stond behoorlijk ver open. Bij het vijfde restaurant was de enthousiaste dj iets verder verwijderd en hebben we z’n ‘muziek’ voor lief genomen. Gelukkig kan ik in zo’n geval zelf het volume terugschroeven.

Toeval bestaat niet? Denk het wel. Hoeveel duizenden Nederlanders reizen er niet, net zoals wij, hier in Spanje. Hoe bijzonder is het dan dat je iemand treft op dezelfde camping, met z’n caravan op nog geen 20 meter afstand van ons, die met z’n ouders in dezelfde straat heeft gewoond als waar wij nu wonen en toen ook al woonden.